Na veel gehark staat dan eindelijk boek 2 er op

 

Beste mensen,
Boek 2 is weer een feit!
Een mengsel herinneringen en hersenspinsels van het moment. Enkele verhalen gaan behoorlijk diep en zijn een aanslag op het menselijk denken. Voor het merendeel luchtig en aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, dat mag de pret toch zeker niet  drukken.
Veel leesplezier wens ik jullie allen toe en hoop dat het te pruimen is. Groeten,
Ed Kingma.

 

 

Verhaal 1- 5 December - Snikolaas

Als een gewone dag doorgebracht. Mijn kinderen doen hieraan ook niet meer
mee.
Mijn kleindochter, inmiddels 18 jaar, zie ik ook niet meer zingend voor de
schoorsteen zitten om de schoen met winterwortel neer te zetten.
Toen ik 6 jaar was, steeg de spanning ten top bij het naderen van 5 December.
Een paar keer mochten wij de schoen bij de schoorsteen neer zetten, om daar
de volgende ochtend, zo een brem zoete sjokolade kikker in je schoen te
vinden.
Mijn vader werkte bij “Boon” de sjokolade fabriek te Wormerveer, waar ze ook
die grote gevulde sjokolade kerstkransen maakten, die later in de kerstboom
hingen. Niet lang want mijn broer en ik hadden die boom al snel leeggeroofd.
Niet erg want op was op.
5 December 1956, om 19.00 uur werd er heftig op de buiten deur gebonkt.
Mijn vader ging kijken wat er loos was en zag twee jute zakken voor de deur
staan. Wat zal dat nou zijn jongens? Dat kon ons niet zo veel schelen, als het
maar cadeautjes zijn en laat dat nou zo zijn. Neergezet door buurman van Exter
en die gaf een paar bonken op de deur. De hele Knollendammerstraat was niet
kapitaalkrachtig en mijn moeder was met tante Neel Hulst, al ruim van tevoren
naar de Hema te Zaandam geweest, om zo goedkoop mogelijke cadeautjes in
te slaan. Wat je toch nodig had, Pyjama, sokken, sjaal en ijsmuts. Een
mandarijn werd ingepakt, een letter en taai-taai pop, een speculaas figuur, het
fel begeerde stripalbum en als klap op de vuurpijl, de brandweer auto, die ik nu
nog op de kast heb staan. Kortom veel cadeautjes, van weinig waarde, maar we
waren er blij mee.
Het is en blijft een Kindereest en als je later vader bent, dan doe je ook aan die
poppenkast mee om je kind te plezieren.
Heden, nu, denk je met genoegen aan je jeugd terug waarin je ouders hun best
deden, om met weinig middelen het feest compleet te maken. Je later ziet dat
je kind breed lachend zijn cadeaus in ontvangst neemt.
Een hele tijd later zie je dat je kind en zijn vrouw zich uitgesloofd hebben om je
kleindochter te plezieren en Oma en Opa ook niet vergeten worden. De
verhoudingen van toen en nu zijn wat uit hun verband gerukt, een spelletje
5
voor zo een spelmasjien, koste al 40 euro, om over de rest maar te zwijgen. Er
wordt heden nu niets meer aan gedaan en is volledig te begrijpen. Het is
volgens mij een aflopende zaak, met het Kinderfeest Snikolaas.
Waar we nu minimaal een peloton ME nodig hebben, om de boel te
beschermen anders wordt het een veldslag tussen verschillende partijen. Moor
koppen, Negerzoenen, Jodenkoeken, wit en bruinbrood. Dit alles is zeer
beledigend, voor de Turken, Negers, en Joden, witte en bruine Mensen.
Een biertje pakken of een gele rakker nemen. Ho! Ho!,. Dit kon wel eens
discriminerend zijn voor de Chinees, die staat te boek als geel zijnde en zou je
zo maar een Chinees op zuipen, ken toch niet?
Wij eten vanavond hachee met rode kool, ken toch niet mensen, de Indianen
gaan op hun achterste poten staan. Het oorspronkelijk Amerikaanse Volk, wat
bijna uitgemoord is, zwaar gediscrimineerd werd en in reservaten werd
gedouwd, staat nog eens een keer op en roept; “Blanke hufters! Moeten jullie
nou de laatste der Mohikanen ook nog opvreten !!”
Zou je dan zeggen; dan nemen we maar groene kool, dan bestaat het gevaar,
dat de bewoner van de Planeet Groenlandicus naar de Aarde komt en zegt;
‘Aardbewoner! Wat flikken jullie ons nu?” “Groen is goed, maar niet om het op
te vreten.”
Geplaagd door zoveel tegenstand vinden wij de maaltijd pil uit, één pil is goed
voor ontbijt, lunch, en diner. Alleen die pil is wit en kunnen de andere kleuren
hier heftig tegen protesteren. Maar dat zien we dan wel weer, want dat zal nog
wel effe een tijdje duren.

 

-2- Appels en peren stelen
Ben jij dus een dief geweest? Ja! Dat ben ik. Er waren nog geen snackbars en
automatieken om een kroketje te trekken en als die er wel waren geweest dan
waren er geen munten om zo een lekkernij uit de muur te trekken.
De Neanderthaler betaalde niks voor zijn hertenbiefstuk, neen hij pakte dat
gewoon. Rechters en Politie bestonden nog niet.
6
We kregen 3 maaltijden per dag, eenvoudig en een keer in de week een klein
stukkie vlees, met wat geluk woensdags een niet te grote gehaktbal. Dus echte
honger bestond gelukkig niet, maarrrrrrrr wat extra’s was af en toe wenselijk.
Buurman Veenis woonde naast Boer Kenter en die had appels- en
perenbomen. Wij stolen ieder een appel en een peer, gelijk zoals de Indianen
die drie Buffels schoten voor de hele stam, om er de volgende keer weer drie
uit te pikken, zodat de kudde in stand bleef. De latere Blanken schoten een
hele kudde aan gort en de Buffel was bijna uitgestorven.
Wij hadden geen rekening gehouden met het seizoen en dus was de appel en
peer keihard en nog niet rijp. Toch maar opvreten en bij de warme maaltijd
zeggen dat je buikpijn had en je moeder ook nog bezorgd maakte. Dus alleen
nog peren stelen als die rijp waren en dan werd het tevens linke soep en moest
je uit de klauwen zien te blijven van Buurman Veenis. Zo makkelijk als het ging
bij het krentenbollen stelen bij Bakker Steketee, zo moeilijk was het om bij
groenteboer Hand een appel te stelen. Ook die stonden buiten uitgestald en als
je voorzichtig je hand uitstak, om zo een sappige appel te jatten, dan was het
Pats, Boem, klets en ramde Meneer Hand met zijn grote klauw, jou nog niet
volgroeide jatje plat! Dat doet auw
Als inmiddels ervaren Dieven, wachtte wij af tot Hand zijn groente ging
uitventen en stalen alsnog een Appel.
Zit het erin, dat je later een echte Dief wordt? Het kan natuurlijk, maar als ik
wat verder kijk en later in de losse ploeg, bij de Lassie werkte en daar een partij
rijst kokers stonden en ik daar eentje van apart zette om later mee naar huis te
nemen, drie keer op de plaats delict terugkwam of de pan er nog wel stond.
Gelukkig tot het besef kwam. Moet ik nou voor die klote pan mijn werk op het
spel zetten?? Nee, dus en zette de pan weer netjes terug.
Later, was het Karma? Zijn er 8 fietsen en een auto van ons gestolen en een 5-
tal Jaren geleden bij mij ingebroken en spullen gejat.
In het meest verkochte boek ter wereld, de Bijbel, staat ergens:
“Wat U niet wil Wat U geschiedt, flik dat ook een ander niet.”
Daar kan, denk ik, niemand omheen en is de zuivere waarheid.

 

7
-3- Drop
Mijn Vader was drop koker bij Boon te Wormerveer en moest de nog warme en
taaie laurierdrop uit de ketels met de hand scheppen. Dat heeft hem menige
zweetdruppels gekost. Ook werd daar de zoete Engelse drop gemaakt en wie
appelen vaart, zal ook appelen eten! Wij vraten dat lustig op en zo ook de
familieleden die af en toe een bonk pure laurierdrop kwamen halen wat als
zeer geneeskrachtig werd beschouwd. De generatie voor mijn vader zweerde
bij “Haarlemmerolie”, wat overal goed voor was. Zijn moeder, Oma Kingma had
altijd een fles van dat spul in de kast staan. Samen met de Eau de Cologne van
“Boldoot”, beter bekend als “4711”, had zij altijd een zakdoek rijkelijk
besproeit met “4711” in haar rechter schortzak zitten, in de linker zak altijd
pepermunt en als je braaf was dan kreeg je zo een pepermuntje in je bakkus
gedouwd. De rest ging op in de kerk waar oma lid van was.
Een van de oudste drop makers in Nederland was en is de Firma Klene toen
gevestigd op de Lauriersgracht te Amsterdam en verwonderde mij over de
samenhang met drop en laurier en zoals die gracht heette. Toch is die laurier
een belangrijk deel wat uiteindelijk drop moet worden buiten het Zoethout
extract en de toenmalige Arabische gom. Met de Vrachtwagen ben ik daar
regelmatig geweest om grondstoffen te bezorgen en kreeg altijd een portie
drop mee waar ik geen nee tegen zei.
Eerst genoten wij als kind zijnde van de flinke geruite zoute droppen, die je
voor 5 cent kon kopen en aan een wasknijper bevestigde, lap drop, lekker
opsmikkelde. Drop en chocolade kon mijn vader voor een prikkie mee nemen.
Dat gebeurde niet zo bar veel, maar als het gebeurde, dan was het een feest.
Zo ook de met suikerbolletjes bekleedde Sjokolade kerstkransen, die in de
kerstboom werden gehangen aan een rood lint en die met twee dagen waren
verdwenen, daar zorgden mijn Broer Ton en ik wel voor en was niet erg want
op was op en hadden onze ouders al in gecalculeerd.
Af en toe koop ik nog wel eens een zak drop, het liefst van Klene en als ik dan
eens een keer TV kijk dan is zo een droppie welkom, zeker tijdens de altijd
irritante reclame en hoe raar, dan zie je soms een spotje van een dropfabrikant,
“Haribo” of zo, dat vindt ik dus niks.

 

 

8
-4- Bijverdienen.
Mijn ouders pakte alles aan om een centje bij te verdienen. Het loon van mijn
vader, als drop koker bij “Boon” te Wormerveer, was net genoeg om de boel
rond te krijgen. Mijn moeder was huisvrouw en had genoeg werk om het
huishouden te bestieren, zoals dat in die tijd ging met elke dag wel een taak
waarvan de maandag de zwaarste was, dat was “de wasdag”.
Eerst een grote ketel met was op het vuur tillen en als dat gekookt was de ketel
weer van het vuur af tillen. Met de zilveren stamper werd de was gestampt,
daarna door de wringer en buiten te drogen gehangen en als die was klaar was,
dan was de wasdag pasklaar.
Als je mee geteld hebt? Is dat 11 keer het woordje was en betekende in die tijd
dat de was niet zomaar gewast was. De volgende dag was de strijkdag en wat je
nu in een paar uur doet was er toen twee dagen nodig om alleen al de was
rond te krijgen.
Dan kreeg de zondagskamer een poetsbeurt. Je zat met zijn vieren in een klein
kamertje de maaltijden te nuttigen, zes dagen lang en zondags mocht je in de
brandschone zondagskamer vertoeven die veel groter was dan het kleine
achterkamertje, wat was de logica daarvan? De kamer bleef spic en span en de
meubelstukken gingen 40 jaar mee omdat er slechts een keer per week op
gezeten werd, het zal best, maar zo ging dat in die tijd.
Er kwamen spullen binnen en die moesten met gekookte lijm aan elkaar
geplakt worden en die gekookte lijm stonk als de neten! Als wij wilden dan
moesten we mee plakken. Er was geen dwang en vertoefde meestal op straat.
Dozen vol met ronde kartonnenbordjes met de tekst; ”No disturb” (Niet storen)
waaraan touwtjes geknoopt moesten worden om die weer aan de deuren van
hotels te hangen. Duizend stuks leverde vijf gulden op. Ik zal wat van die
krengen geknoopt hebben om dan weer naar buiten te ontsnappen, nogmaals
er was geen dwang maar op een gegeven moment krijg je daar genoeg van en
wil wat anders doen en nog niet het besef hebbend dat je ouders met deze bij
verdiensten wat extra’s konden doen. Zo ging ik elke zaterdag bij mijn vader
achter op de Brommer naar de Zaanlander op de Zaanweg om een knaak te
brengen voor de afbetaling van de wasmasjien wat voor mijn moeder een
weelde was. Geen gestamp en gewring meer en het tillen van zware was ketels
9
op het gas was verleden tijd. Wat mede mogelijk gemaakt werd door het
geplak en geknoop.
Later had mijn moeder werkhuizen zoals dat genoemd werd en ging voor een
bedrag, waar je nu je neus voor op zal trekken, de rotzooi van een ander
opruimen en soppen, zo konden zij de telefoon bekostigen die ze pas veel later
konden aanschaffen.
Weer later begreep ik dat pas, toen ik vader van een gezin werd en alles aan de
hand had om een paar centen te verdienen om de broodnodige en onnodige
dingen te realiseren. Hoe wrang en frustrerend is het dan om te weten dat
bestuurders van liefdadigheidsinstellingen, die afhankelijk zijn van de giften,
van de gewone burger, zes tot tien keer zoveel aan inkomsten hebben zonder
enige lichaamsinspanning terwijl de bouwvakker al versleten is voor zijn 65ste
levensjaar.
En nu 67 Jaar aan de orde is, bedacht door mensen die bureaustoel eelt op hun
reet hebben en nooit een zweetdruppel geloosd hebben. Hoe ken je dat die
gasten nou duidelijk maken hoe het werkelijk is? Dat is denk ik alleen mogelijk
als die knapen een paar maanden mee draaien in zware beroepen! Gaan ze
niet doen denk ik zo maar weer eens.

 

-5- Een oplik ijssie
Nooit van gehoord in de Knollendammerstraat tig jaar geleden. Laat staan dat
ze een vrieskist hadden om de diversen ijs soorten, wat je nu overvloedig om je
heen ziet, in te doen. Ze hadden nog geeneens een koelekast om spullen in te
bewaren voor later. Was ook niet nodig er werd een pan eten gekookt en de
volgende dag kreeg je de rest en was het schoon op. De spullen die iet wat
langer bewaard moesten worden, liet men in de regenput hangen en des
winters geen probleem, alleen des zomers wilde dat nog wel eens tot
problemen leiden.
Zo had mijn moeder in Augustus, waarin ze beide jarig waren een pan soep in
de put gehangen. Het was gebruikelijk dat de bezoekers een bord soep met
belegd brood kregen. In Augustus bestaan er ook de zogenaamde “Honds
dagen” en, in de toen altijd hete zomers, stond het schuim op de pan met soep
10
en kon mijn moeder dat al huilend wegflikkeren. Goeie soep is nog steeds niet
goedkoop.
Dirk Bruin, kwam voor het eerst langs in de Knollendammerstraat met een kar
met vers schepijs. Een dubbeltje (10 cent) voor een over heerlijk roomijssie.
Gehuld in een zelfgebakken hoorntje van obliewafel. Vele keren heb ik
watertandend toe moeten zien, dat mijn buurkinderen wel een ijssie konden
kopen en ik dan weer net niet omdat de duppies niet op mijn rug groeiden.
Zoals mijn moeder dat kon zeggen en het beste mens had mij de hele ijskar
gegund maar de duppies waren nou eenmaal niet rijkelijk aanwezig. Die
moesten letterlijk omgekeerd worden voordat men die uitgaf.
Toen ik wel een duppie had ging ik die bekrassen tussen twee vellen papier en
knipte dat mooi rond uit en had nog één duppie, alleen Dirk Bruin trapte daar
niet in. De eerste keer dat ik dat flikte moest hij toch wel lachen en gaf mij toch
een ijssie en ben hem daar nog dankbaar voor. Zoals ik later een kind een ijssie
gaf die dat niet kon betalen en zo geef je nou net de goeie dingen door, wat je
eerst zelf moet mee maken.
Zo zag ik onder andere een Jochie voor de kassa van de Suup en had een zak
chips op de band gelegd, telde zijn muntjes en kwam 20 cent te kort. Als ik
kassajuffrouw was geweest dan had ik net gedaan of ik gek was en is niet zo
moeilijk want dat ben ik ook en lag de 20 cent bij. Zodat het joch de tent kon
verlaten met nog wel effe een open en eerlijke glimlach naar mij toe.
Weer later toen de duppies wat meer aanwezig waren gingen we des
Woensdagmiddags naar de markt in Wormerveer en liepen dan meestal door
naar Jamin op de hoek van de Zaanweg en de Marktstraat, om een dubbeldik
ijssie te halen voor, jawel, een duppie en dat was genieten geblazen. Weer later
waren de Bitterkoekkies bij Jamin niet te evenaren en alles was van
topkwaliteit wat nu aan alle kanten minder is. Tenzij men bij de echte
banketbakker wat meer duppies wil neer tellen. Maar dat is een keuze.

 

 

11
-6- 1e
reis op de wilde woelige baren – 1965
Monster boekkie gehaald op het droogdok te Amsterdam en zo plotsklaps
Zeeman geworden. Met de ervaring gezwommen te hebben in het zwembad te
Wormer en duikende vanaf de hoogste duikplank.
Al zingend en jubelend voeren wij door het Noordzeekanaal en dacht een
gouden toekomst tegemoet te gaan. Eenmaal buiten de sluizen met mooi weer,
werd ik bijna dodelijk zeeziek en dat alleen maar van de deining die de korte
golfslag van de Noordzee veroorzaakte. Herhaaldelijk stond ik over de reling te
kotsen, want het werk moest gewoon doorgaan ziek of niet ziek.
Als “bakzeun”, wat het laagste is in de zeemans pikorde, moest ik koffiezetten,
eten brengen, afwassen, kooien opmaken en soppen, om de edele
bemanningsleden te behagen. Nog steeds Zeeziek lag ik in mijn kooi en werd er
om 6 uur in den ochtend uitgesleurd door de Bootsman; “Kom op Jongen, niet
jerken maar werken”. Ik denk dat daar de bakermat lag om later door te zetten
in allerlei omstandigheden.
Ter hoogte van de golf van Biskaje aan de Spaanse kust, kon ik weer normaal
functioneren een Dag later lagen we in Malaga te Spanje, waar je voor 3 gulden
een mandfles met Muscatel kon kopen, een slijmerige likeurachtige drank die
door de bemanning massaal werd aangekocht.
Des avonds werd er gekaart, met als inzet 3 bier glazen gevuld met die
Muscatel bende. Als je won moest je die 3 glazen opzuipen. Die avond had ik
beter om geld kunnen kaarten want ik won achter elkaar en werd
straalbezopen. Waggelend liet ik mij aangekleed en al in m’n kooi vallen,
waaruit ik door de dienstdoende matroos om 6 uur uitgesleurd werd.
Phoehee! Net bijgekomen van de zeeziekte en nou weer ziek door de Muscatel!
Hoe raar ken je doen? Nou zo dus!
De kok van het schip was mijn vriendje geworden, alleen door het feit dat hij
mij vertelde dat als ik zwarte koffie over had, dat beslist niet moest weg
gooien. Om de twee dagen had ik twee liter zwarte kouwe koffie voor hem en
als ik daarmee aankwam, dan zag ik pret lichten in zijn ogen en zette hij de kan
12
koffie aan zijn mond en slokte die in een paar seconden leeg; “lekker jongen”
zei hij dan. Hij was alcoholist en had 3 banketbakkers zaken verzopen in
Groningen. Wat wij van hem te eten kregen was van grote klasse en des
Zondags, stalde hij een verzameling banketbakkersspecialiteiten ten toon in zijn
kombuis. Gebak was een borrel en een klein taartje 3 borrels, geen geld maar
Jenever dus!
Als ik met een kan opgespaarde koffie kwam dan mocht ik uitzoeken wat ik
wilde. De beste man had een vriendin, ontmoet in Malta op een van zijn vele
reizen. Wij meerden aan op dat eiland in de Midden landse Zee en de kok was
de eerste die van boord ging! We zagen hem 3 dagen later terug, toen wij in
Piraeus te Griekenland lagen. Hij moest op eigen kosten, de vliegmasjien naar
Griekenland nemen om zo weer op onze boot te komen.
De hofmeester moest in die 3 dagen zijn taak overnemen en dat was een ramp
wat die man ons voor schotelde,
was gewoon niet te vreten en
waren blij dat onze kok weer
terug was. Hij kreeg spontaan,
van iedereen een borrel
aangeboden en werd zo dronken
als een kanon en kregen we in
plaats van een van zijn beroemde
maaltijden een bord met
“schurffie”. Dat ken iedereen
maken, alle resten bij elkaar
flikkeren, op bakken en klaar is
Klara en toch wist hij dat dronken
of niet, dat ook weer lekker te
maken.
Prachtkerel was het en moet nog regelmatig aan hem denken.

 

 

13
-7- 2e
Zeereis
Op de Middellandse Zee, voor de kust van Cyprus moesten wij om de een of
andere reden voor anker liggen. Bloedheet en ik keek over de reling naar het
kristalhelder blauwe water en zag de fraai begroeide bodem waarvan je zou
denken dat het een ondiepe beek was. Mwhhoo, dat viel wel mee, want het
was zo een beetje 70 meter diep!
14.00 in de middag en mijn werk zat erop, alleen nog om 18.00 uur eten
brengen naar de bemanningsleden, afwassen en klaar was Eddie.
Zwembroek aan gesjord en ging via de touwladder de hoge boot af, om in de
Middellandse Zee te duiken en bewonderde, de heldere onder water Wereld.
Zag ook mooie Vissen en minder mooie creaturen en besloot toch maar weer
snel om mijn kop weer boven water te krijgen en hoorde de Koks maat
schreeuwen; “Ed….! Haaien! Haaien! Snel man, kom terug”!!!!!!!!!!!!!
Sneller dan Jonny Weismuller, de eerste en enige Tarzan filmster, zwom ik met
een noodgang naar de touwladder toe en was pas gerust toen ik halverwege de
touwladder was. Geintje van de koksmaat en het scheelde niet veel of ik had de
koksmaat in zee geworpen.
John, de koksmaat hielp ik veel om een kwart bout van het Rund of het varken
uit de vriesruimte te sjouwen. Ik zag John in die vriesruimte tapdansen in een
zeer hoog tempo probeerde hij op die manier de Scarabee ’s te verpletteren.
Uit de krachten gegroeide vleesetende kevers. Het barstte ervan en zo
verskrikkelijk snel, dat je ze hoorde roetsjen Prrrwwijoeoe.
Zo barstte het op de boot van de kakkerlakken, overal en nergens. Om de
zoveel tijd inspecteerde de kapitein en een paar stuurmannen het kombuis en
de kasten waar de borden en schalen instonden. In mijn domein trok hij de
kastdeuren open en ging met zijn witgehandschoende hand in de kast roeren
en had in een paar seconden een tiental kakkerlakken op zijn witte en dus
Tropische uniform zitten. Verschrikt sloeg hij de vreemde Insecten van hem af.
“Bakzeun, de boel is niet schoon bij je”. Ik zei; “Kapitein die krengen blijven
terugkomen, wat ik ook doe”. “Niet zo brutaal Jongen!” zei Hij. “Lul de
Behanger!” dacht ik.
Het Griekenland van 1966. De gewone Griek had het niet zo best en probeerde
overal wat bij te verdienen en toen we in Piraeus in de haven aanmeerden
14
kwamen er een aantal Griekse vrouwen aan boord in de hoop dat ze jou was
konden doen voor een paar Drachmen. Twee Vrouwen kwamen bij mij in de
eetruimte en een van hen stak twee handen onder mijn overhemd en streek en
aaide mijn blote buik. Ik wenste op dat moment dat ik 100 kilo was had, want
wat mij betreft mocht zij nog effe door wrijven, zo lekker, ik was dus nog niks
gewend. Ik gaf hun dus toch wel een flinke porst was mee en kreeg dat de
volgende dag weer netjes opgevouwen terug.
Eerst zit je te kloten met hete emmers water en dan wordt de was ineens
knalrood omdat je rooie sokken meegekookt hebt en ja dat moet je allemaal
effe weten. Ik was dus zeer blij met deze Griekse dames en hoopte dat ze nog
evekens over mijn buik wilde strijken, maar ja de buit was al binnen en meer
kwam er niet van.
In Alexandrië te Egypte, de laatste haven lagen wij in een bloed verziekende
hitte te wachten tot de boot vol gepletterd was met uien voor Holland.
De patrijspoorten stonden wagenwijd open om nog enige koelte te ontvangen.
De muskieten kwamen lachend binnen om zoveel onbenul en vraten ons
bijkans op en menig liter bloed ging zo verloren.
‘s Morgens werd je wakker met een tergende jeuk en de muskieten bulten
waren te rijkelijk aanwezig en aan alle bemanning kon je zien dat ze de
patrijspoorten hadden openstaan en zou je denken dat de meeste aan de
ergste vorm van de Mazelen leden, met dikke vurige rode bulten.
Terug in Amsterdam moest ik nog een tientje lenen van de kapitein om thuis te
komen. De maandgage was 150 gulden in de maand met kost en inwoning. Ik
kreeg wel tip van de matrozen maar dat was al rap op als we in een van de vele
havens gingen stappen. Die conditie was dus min of meer waardeloos, maar
ben toch blij dat ik het avontuur meegemaakt heb en heeft ervoor gezorgd dat
ik vroegtijdig min of meer volwassen werd en daardoor ook de kleine dingen
leerde te waarderen.

 

15
-8- 3e
Zeereis
Zo zeeziek als ik was op de eerste reis en een klein beetje op de tweede, zo
nuchter was ik staande voor de boeg van het schip tijdens een zware storm,
windkracht 12!
Het schip ging te keer als een uit de krachten gegroeide schommelschuit. Een
zeer hoge golf bracht het schip in bijna verticale toestand om dan bijna
verticaal naar beneden te duiken en zo een bonk zeewater over het hele schip
te laten plenzen, door die duik voorover kwam de schroef, die het schip
voortbeweegt, boven water en dat was geen fijn geluid.
Ook als je ‘s nachts in je kooi lag hoorde je dat bijna onophoudelijk en hoopte
dat de schroef, aan dat schip bleef zitten. De volgende dag zag alles rood/geel,
van het Sahara zand. De storm blies het zand naar de Middellandse Zee en
hadden wij een zandstorm op zee! Voorwaar! Geen pretje, overal zand, zand
en nog eens zand.
Een van de olielieden, die ik ook moest verzorgen, vertelde dat hij, toen hij op
een zeesleper voer, van de ene kant van de wereld, een sleep bracht, naar de
andere kant van de wereld, dat 42 weken duurde en hij dus zolang zonder
onderbreking op Zee was, hij na het bereiken van de bestemming “Landziek”
werd !!!! Dat is dus ook nog mogelijk.
Als je als beginneling zeeziek wordt, alleen van de deining en dus het
hersenvocht van links naar rechts gaat en dus de hersens af en toe droog komt
te liggen.
Wordt men dus zeeziek. Als je hersens na 42 weken gewend zijn geraakt aan de
hersenvocht schommelingen, dan na het vasteland bereikt te hebben zegt de
hersenpan; “Wat krijgen we nou weer, hadden we toch niet afgesproken?”
Men wordt dus “Landziek en is eigenlijk hetzelfde als zeeziek.
Wist je, dat tijdens twee weken op zee een broodje pindakaas net zo lekker is
als gebak van een wereldberoemde banketbakker? Je ken niet zomaar van
boord stappen om een kroketje te trekken en volgens mij bestonden die
krokettenloketten ook nog niet.
Jong en nog een goed spijsvertering systeem hebbende, wordt je om 2 uur in
den acht wakker met een rammelende maag en gaat naar de kast waar brood
en pindakaas in staat, men verslindt 2 broodjes dik belegd met pindakaas en
16
begeeft zich wederom te rusten in de schommelende kooi alwaar men 4 uur
later wreed gewekt wordt door de Nachtmatroos. Om dan weer de vervelende
klussen te doen, die gevraagd werden.
Koffiezetten, met de hand opgegoten. Broodjes klaarzetten, borden en bestek,
warme custard vla halen bij de kok in zijn kombuis en zo de saggerijnige
bemanningsleden te behagen, die net uit hun kooi kwamen.
Na het ontbijt de kolerezooi weer opruimen en afwassen en de bezweette
kooien, weer verschonen of weer opmaken en dan soppen geblazen.
Wel om 10 uur zorgen dat de koffie klaar was. Dan alles weer klaarzetten voor
de zee lunch, al of niet met warme happen van de kok en het gelazer begon
weer opnieuw. Weer die bende afwassen en opruimen en was ik om 14.00 uur
klaar en was vrij tot 18.00 uur om weer van voren af te beginnen.
Daar kreeg ik zo een beetje de balen van en ging na 14.00 uur aan dek om
touwsplitsen te leren en zocht de stuurhut op om te leren sturen in de hoop
om matroos onder de gage te worden en dan na verloop van tijd volwaardig
matroos.
Bij het sturen van het schip voelde ik mij oppermachtig tot de stuurman zei:
“Ed, kijk es effe achterom!” en zag een kronkelend zeeschuimspoor en had dus
niks te maken met recht zo die gaat. Later kreeg ik dat wel voor elkaar en zei de
Stuurman: “Je bent toch al 18?” “Nee Stuur ik ben 17!”, “Tja, dan ken ik je geen
lichtmatroos maken en moet je nog een jaar als bakzeun mee varen”.
Daar had ik nou net geen trek in en besloot het vaar avontuur vaarwel te
zeggen. Geen spijt, van het varen en ook geen spijt, dat ik wat anders ging
doen.

 

-9- Boeren Jonker
Werkzaam bij garage Boon te Wormerveer voordat de ritten op de
ziekenhuizen aanvingen bracht ik een achttal mensen naar de Boeren Jonker te
Zaandam. Een instelling voor verstandelijk gehandicapten en verwonderde mij
over de warmte en eerlijkheid wat van die mensen uitging.
17
Zogenaamd minderwaardig in de maatschappij maar op het gebied van
menselijkheid sprongen ze daar mijns inziens ver bovenuit. Oké, er waren
uitingen wat niet als normaal werden beschouwd.
Zoals Corrie, die tijdens de rit haar beide handen op mijn ogen klapte en dat
ging niet zachtzinnig en zei; “Ra, Ra, wie ben ik? Heel snel zei ik. Jij bent Corrie,
want ik zag niks meer, dat is wel zo handig als je achter het stuur zit en de boel
kan overzien met een heldere blik op de weg.
Haaaaaaaa! HaHaaa! Je hebt het geraden! En liet zich gillend van het lachen
achterovervallen in de leuning. Dat flikte zij nog meerdere malen maar nu was
ik daarop voor bereidt en kon die handen opvangen.
Of als je in de Boeren Jonker, na de Mensen afgezet te hebben, een bak koffie
nam in dat gebouw en er een gezette dame op je af komt stormen die luidkeels
begint te roepen; “O,O,O,O,O,O, wat ben jij een lekkere dikke kerel” en haar
handen in je flanken plant om niet meer los te laten. Tja, je begint een beetje
schaapachtig te lachen maar weet je eigenlijk in deze situatie geen raad. Een
werk meester zag dit en verloste mij van deze lichtelijke aanranding.
Zelfs hier gebeurde het toen er een andere directeur kwam en dacht dit kan
allemaal anders en de productie moet omhoog. Tja, dat flikken ze in een bedrijf
met tussen twee haken “normaal denkende mensen”, maar in deze instellingen
was dat gewoon een misdaad.
De eerder blije en kinderlijke mensen zag ik veranderen in stresskippen. Wie
zet nou zo een klootviool als directeur in zo een instelling die nog van toeten en
blazen weet en niet in de gaten heeft dat deze mensen een speciale aanpak
nodig hebben en zeker geen druk kunnen verwerken.
Gelukkig werd die hark al snel weer geloosd en zag je de mensen weer blijer
worden en ja, ze hadden hun dagtaak en voor de ouders was dit een welkom
rustmoment. Om dan later zich in te zetten voor hun kind, die er ook niks aan
kan doen dat ze niet volledig mee kunnen draaien in deze hectische
maatschappij! Wat is wijsheid?

 

 

18
-10- Agressie
Dat was iets wat in het geheel niet bij mij paste, toch heb ik daaraan mee
gewerkt.
Die keer dat ik op de Prinsengracht te Amsterdam 50 dozen moest lossen. Er
een verhitte en overspannen Kerel op mij af kwam, die vond dat ik in de weg
stond en of ik maar effe op wou donderen en ik zei Flip, nog 20 dozen en ik ben
weer weg. De man schold mij uit voor alles wat mogelijk was, ik zei; ”Nou
stoppen met je gelul, als er een bierwagen staat moet je ook wachten.’
De klootviool ging maar door, met vreselijke beledigingen, jong en onbezonnen
en gezegend met een grote kracht, sprong ik uit de vrachtwagen en flikkerde
de man in de Prinsengracht. Tot mijn schrik bemerkte ik dat de man niet
zwemmen kon en op mijn buik gelegen sleurde ik de man weer op het droge.
Hij was plotsklaps genezen en droop kletsnat af naar zijn in de rij staande
bolide.
Zo ook de keer, dat ik met een verlengde Mercedes de werkers voor de
Boerenjonker ophaalde en vanaf de rotonde van Zaandam de parallel gelegen
weg wou op rijden. Krappe toestand aldaar en moest de linkerkant van het
weggetje nemen om de weg te vervolgen. De Opel kadet die mij tegenmoet
kwam, hield daar geen rekening mee en stopte pas pal voor mijn bumper en
kon ik dus geen kant meer op.
Hij draaide zijn raam open en schreeuwde; “We hebben een linkerhand en een
rechterhand.” Tja, wat moet je daar nou mee met zoveel onbegrip en de hark
bleef staan waar hij stond. Het bloed in mijn lijf begon inmiddels enigszins te
koken en stapte uit en kwam bij zijn linker portier. Ik wilde zijn deur openen en
bij het vastpakken van zijn deurkruk, hield ik die plotsklaps in mijn rechterhand
en was dus gewoon afgebroken. Ik flikkerde die deurkruk door zijn
halfgeopende raam heen en zei; “Hier heb je je kruk en nou op sodemieteren!”
Woest stapte hij uit en wou mij een rechtse directe geven, had hij beter niet
kunnen doen, want ik reageerde met een linkse directe en hij vloog over de
motor kap heen en belande aan de rechterkant van zijn Opel kadet.
Na wat heen en weer gewurm kon ik mijn weg vervolgen en nadat ik de
passagiers bij de Boerenjonker had afgeleverd, kreeg ik een oproep van de baas
van Boon, de heer Van Splunteren, “Ed, wat heb je aan de hand?” “Je moet
19
naar het politiebureau te Zaandijk” Yep”, zei ik, er is wat voor gevallen en ik zie
het wel.”
Op het politiebureau, werd ik ondervraagd met net geen felle lampen en ik
legde uit, naar waarheid wat er gebeurd was. De rechercheur, vertelde dat ik
de man 10 gulden moest geven voor zijn afgebroken deurkruk en daar mee zou
het afgehandeld zijn.
Dat vond ik wel een redelijke oplossing en begaf mij naar het adres van de man
waar ik een paar uur geleden een conflict mee had, belde aan en stond al
gevechtsklaar met het idee dat de man zijn broers had opgetrommeld om mij
over het balkon heen te kieperen, niks van dat. Zijn vrouw opende de deur en
was niet vriendelijk en kon dat enigszins begrijpen. Haar man stond achter haar
met een dikke linkerwang. Met een sorry en we zijn alle twee niet goed bezig
geweest pakte ze het tientje aan en zo was dat conflict opgelost.
Nu, in 2017, zou ik dit niet meer in mijn hoofd halen en zie nu in de
dommigheid van mijn toenmalig handelen.
De laatste jaren, dat ik op de schoolbus zat heb ik ook diversen situaties
meegemaakt, die mij 30 jaar terug deed ontploffen. Nu kon ik het geheel met
gevoel voor humor bekijken en deed net of ik gek was en dat ben ik ook, daar
niet van.
De ervaring brengt met zich mee, dat je alles rustig kan overzien en je niet
meer druk maakt om onverwachte calamiteiten en zoiets hebt verkregen, van
het zal wel.
Dat is toch wel een lekker rustig gevoel en maak je geen stampei om
uiteindelijk niks. Hij die de middelvinger op steekt bij een verkeersfout van een
ander, maakt een uur later dezelfde fout. Dan zou het handig zijn als de
middelvingeropsteker inziet dat wij mensen zijn en een foutje snel gemaakt is,
in het hectische verkeer van vandaag.

 

-11- Dansles
Dat vond ik eigenlijk 3 x niks. Echter in die tijd, waar ik over spreek, was dat een
vereiste om jonge wulpse deernen te veroveren. In het pak met stropdas, wat
20
toen modern was, verscheen je een keer in de week bij de dansschool van Rie
en Dirk Bruin. Gevestigd in “het Eigen gebouw” pal naast het Wilhelminapark
aan de wandelweg gelegen. Op de muziek van Triny Lopez; “If I had a hammer”,
deed je de in mijn ogen stomme danspassen met een, al of niet verplichte,
danspartneres. Dat maakte Rie en Dirk Bruin uit en anders zou dat niks worden,
denk ik zomaar weer eens. Soms kreeg je een knappe meid toegewezen en
soms een minder knappe. Maakte ook niet zo bar veel uit want de dansdame
waarmee je de zaal mee rond hobbelde, kon saggerijnig zijn of een stralende
warme lach naar jou toezenden en dan liepen de griebels alweer snel over je
grabbels. Daar de hormonen heftig door het gehele lijf gierden.
Twee keer wist ik op die dansschool een afsprakie te maken en verdwenen wij
in het naast gelegen park om elkaar wat beter te leren betasten. Spannend en
van korte duur en later gingen wij mijn vriendjes en ik naar zalen waarin het
gebruikelijk was om een meiske te vragen om te dansen.
Houterig en nog steeds niet kennende dansen deed ik mijn best in zoverre dat
ik het meiske zover kreeg dat ik haar naar huis kon brengen. Dat was de, op de
achtergrond, liggende gedachte. Tijdens de in mijn ogen nog steeds idiote
bewegingen, wat men dan een Foxtrot noemt en de meest gangbare dans was,
raakte je soms wat opgewonden en hoopte dat je met het meiske wat moois
ging beleven.
Op een keer waren we in zo een zaal en zagen een meid zitten waar de
chagrijnigheid van afstraalde er zat nou niks van aantrekkelijkheid aan. Wij
sloten een weddenschap af, wie als eerste deze meid op de dansvloer kreeg
werd beloond met 10 biertjes. Drie kameraden probeerde het en ze zei 3x Nee!
Ik zag dat en had toch de moed om het ook te proberen, warempel en
waarachtig, ze zei Ja! en ik dacht; “Zie zo, de 10 biertjes zitten in den tas”. Ik
kon niet goed dansen en zij hillegaar niet, dus vertoonden wij een wandans
gebeuren op die dansvloer. Na twee minuten zei zij; “ik heb last van
eksterogen, ben ook nog ongesteld en ga weer zitten, pfffff”. “Oké, meid ga
lekker zitten en blij dat ik daar ook weer vanaf was, daar wordt je niet zo blijd
van za’k maar zeggen.
Later kwamen er discotheken dat was gelukkig na mijn tijd en zag wel eens in
opnames van TV hoe onwijs het daar toeging. Geen enkel lichamelijk contact.
Alleen op afstand onwijze- en onverklaarbare bewegingen op keiharde muziek.
Beschenen door rap flitsende lichtorgels waar je knettergek van wordt.
21
Daar denk ik hetzelfde verhaal of je het leuk vindt of niet. Wil je een meiske
versieren? Dan ben je min of meer gedwongen om zo een gelegenheid te
bezoeken om aan je oer behoefte te voldoen.

 

-12 Machthebbers
Ook Gij Brutus???????? Dat waren de laatste woorden van Cesar Keizer van
het Romeinse rijk voordat hij met messteken doorboort werd door zijn
zogenaamde vertrouwelingen waaronder zijn eigen zoon Brutus.
Cesar had dus duidelijk misbruik van zijn macht gemaakt en vele mensen naar
de vele goden gestuurd.
Heel Europa beefde onder het juk van de Romeinen die met hun
vooruitstrevende ideeën Europa ver vooruit was. De centrale verwarming,
Aqua- en viaducten en wegenbouw waren uitvindingen van de Romeinen waar
wij heden nu nog de vruchten van plukken.
Later kwamen er nog vele dictators en machtswellustigen die dachten de
wereld naar hun hand te zetten wat meestal mislukte en een vroegtijdige
uitschakeling door moord was hun deel.
Zo ook de leiders die goede bedoelingen hadden. Dominee Marten Luther King,
John F. Kennedy, zijn broer Robert Kennedy, Abraham Lincoln, Pim Fortuin en
meerder figuren die de scheve machtsverhoudingen wilde veranderen.
Recenter: Hoessein van Irak, geen best mens maar hij wou de macht van de
petro dollar breken door zijn olie te verhandelen in de hoofdmunt de euro.
Kadhaffi, van Libië, wilde de olie verhandelen in de gouden dinar. Die twee zijn
uit de weg geruimd en de olie wordt nog steeds verhandeld door middel van de
dollar.
De echte en zieke machthebbers zijn dus niet de presidenten, koningen en
regeringen wereldwijd.
Een groep machtigen, die bijna alle centrale banken ter wereld beheersen, de
gangbare media, de farmaceutische fabrieken en wapenfabrikanten in hun
achterzak hebben zitten en werkelijk de dienst uitmaken. Zij zijn niet te
22
traceren en om de lijst met de rijken ter wereld moeten ze vreselijk om lachen,
want in hun ogen zijn het armoedzaaiers. Hun beheersen de wereld en wie er
ook president wordt? Het maakt niet uit. Doe braaf wat wij zeggen en zo niet,
je wordt hoe dan ook uit de weg geruimd. Hij die macht heeft en het niet
misbruikt, die heeft pas ware macht.
We zien dat ook terug in het kleine bedrijven, verenigingen en clubs, sektes en
of organisaties waar men lid van moet zijn. Telkens weer, zie je dat een derde
van het bestuur zich bovenmatig inzet om iets voor elkaar te krijgen waar het
merendeel van de leden het niet mee eens is. Is het belangenverstrengeling?
Een opdracht voor drukwerk geven aan een familie lid? De rest van het bestuur
vindt het wel best en laat maar gaan met die banaan en daar gaat het nou net
fout en die bestuursleden die zich voor 110% inzetten denken dat ze de baas
zijn en gaan het gevecht aan om iets door te drukken waar ze zelf enigszins
beter van worden. De jaarvergadering stelt eigenlijk niks voor daar de leden
min of meer onwetend gehouden worden en dus het gelijk, indien er enig
commentaar is, ter plekke opgelost wordt en in de notulen als bindend wordt
opgetekend. Is dat dan overal zo? Nee, natuurlijk niet je hebt ook werkers die
het beste met de vereniging voor hebben. Dan zul je zien dat het ledenverloop
stabiel blijft. Je leest dan in een krantenartikel dat er drie dames gehuldigd
worden die alle drie 60 jaar lid zijn van het zangkoor, om maar eens wat te
noemen.
Maar het merendeel van menselijke groeperingen daarin vinden we de
machtspelletjes terug zoals dat wereldwijd in het groot wordt uitgevochten.

 

-13- De Vrouw
Een bewonderingswaardig en taai wezen met een niet af latende liefde naar
haar kinderen toe, dat geeft haar levenskracht, zodanig dat zij meestal haar
man overleefd en ergens oud wordt.
Altijd de kinderen op de eerste plaats en, toen er nog gebrek aan voedsel
bestond, zorgde zij dat de kinderen te eten hadden en zelf soms niks nam.
Hopelijk voor haar maken de volwassen kinderen dat later weer goed. Zij is
enigszins te vergelijken met de Veelvraat een uit de kluiten gewassen
23
Marterachtige, veelvuldig voorkomend in de Canadese Bossen. Zelfs de Grizzly
Beer ontwijkt liever de Veelvraat, zeker als zij jongen heeft. Zij vecht zich dood
voor de jonge Veelvraten. Zij overleefd in hitte en extreme koude en is in staat
om een stijf bevroren Hert op te vreten, wat de Wolf geeneens presteert. Die
komt met zijn Wolven tanden niet door dat bevroren karkas heen.
Des Zomers, als de Veelvraat een bijenkolonie op het spoor is, en dat ruikt zij al
op 5 kilometer afstand, dan spoedt zij zich naar de korf of in rotsspleet
gevestigde Bijenpopulatie en niets houdt haar dan meer tegen. De Honinggeur
is te sterk om te weerstaan en sloopt de Bijen vesting. De hele Bijen kolonie
valt haar aan en steken haar bijna lek. Als zij een Bijenraat te pakken heeft trekt
zij zich terug om zich te goed te doen aan deze lekkernij. Wel met opgezwollen
gelaat door de vele Bijensteken en zal nog een meer opgezwollen gelaat krijgen
om dat zij doodleuk opnieuw een raat gaat stelen.
Zo zal je de vrouw als boven genoemd moeten inschatten. Als zij kinderen heeft
kan zij niet ziek zijn of de griep hebben. Maandelijkse ongesteldheid? Yep,
vervelend, maar niet lullen maar poetsen, leuk jurkie gezien maar kan even
niet, de maand is nog niet om en de Kinderen moeten eerst te eten hebben en
de 5 euro voor de juf van school die jarig is! Da’s dan belangrijker en de
wasmasjien heeft het ook begeven, dus wordt dat jurkie pas 3 maanden later
aangeschaffert.
Zoals de Veelvraat zich lek laat steken om dat te krijgen wat zij wil, zo zal de
vrouw zich in allerlei bochten wringen om een Kinderwens te vervullen. Zij
offert en geeft zich te pletter om daaraan te voldoen. GROOT RESPECT !!!! Heb
ik voor deze Moederlijke Moeder.

 

-14- De Man
Het tegenovergestelde van de vrouw jager en kostwinner tenminste, zoals dat
wat vroeger ging, Sterker in spierkracht en verbaal meestal de mindere van de
vrouw, wat dan weer tot conflicten kan leiden. Het testosteron gehalte is hoog
te noemen en veroorzaakt een niet aflatende drang en oerdrift om, zoals in de
prehistorie, om het vrouwtje een tikkie met de knots te geven en vervolgens
dat vrouwtje zijn grot in te slepen.
24
Zijn gedachten worden in het algemeen overheerst door wilde seks taferelen.
Zo gaat hij in vele dingen met zijn vrouw mee waar hij meestal niet achter staat
maar heeft daar niet zo veel moeite mee en denkt alweer aan het samen naar
bed gaan. Zo tussen 20 en 30 jaar is dat aan de orde. Later is dat een stuk
minder en gaat zich bemoeien met het ramen lappen.
Hij kan wel ziek zijn of de griep hebben en verwacht dan dat zijn vrouw
medelijden zal hebben en hem eens lekker verwend. Zijn griep is erger dan het
baren van een kind. Hij voelt zich zwak en is niet meer in staat om zijn gezin te
verdedigen en, erger voor een man, is er niet te bedenken, wat de vrouw dan
weer niet begrijpt. De oorlog is al 73 jaar voorbij en de Russen willen geen
oorlog al doet de media anders geloven. Zoals de Grizzly Beer, zo is ook de
man, hij dekt zijn Grizzly vrouwtje en laat de zorg van de welpen aan haar over
en zal de welpen geen kwaad doen.
Hij gaat verder met het vangen van voorbijtrekkende zalmen die, ook weer de
oerdrift hebben, om stroomopwaarts te zwemmen en hun hom en kuit in
hoger gelegen gebieden los te laten, om zo weer een nieuwe generatie Zalmen
te scheppen en moeten daarbij het leven opgeven. Vandaar waarschijnlijk dat
vele mannen de hobby Vissen hebben? Zij gaan met een vriend een heel
Weekend in een klein klotetentje slapen om vooral ‘s nachts vissen te vangen
die ze dan weer laten zwemmen. Sommige gaan zelfs zover dat ze met dure
carbon hengels en beetverklikkers de kick beleven van het aanslaan der hengel
als er een vis de euvele moed heeft. Om het uitgeworpen aas in te slikken en er
een gevecht plaats vindt tussen de mens en de Graskarper die niet zo snel
opgeeft. Ook die Graskarper heeft misschien jonge Graskarpertjes om zich
heen zwemmen. Of de hom en kuit zit nog in het karper lijf en vecht zich te
pletter om die vissers haak uit zijn bek te krijgen, moegestreden wordt de
Karper in het net geplaatst en een beetje sportvisser laat de Karper, na het
vakkundig verwijderen van de nare haak, de Karper weer in zijn element en
brengt de Karper weer terug in het water om hopelijk zijn of haar nageslacht.
Verder te begeleiden en te waarskouwen als je iets van voedsel ziet aan een
draadje? NIET DOEN!!, want daar zit een mens aan vast die je op het droge wil
hebben. Jouw op gaat meten en gaat wegen om zo te pronken van kijk nou
eens wat voor een Walvis ik gevangen heb!!! Je bijkans de vissenmoord steekt,
bij gebrek aan water en met wat mazzel word je weer snel terug geplonsd.

 

25
-15- Het Kind
De korte periode dat je open, eerlijk en onbevangen was en een groot
vertrouwen in je opvoeders had toen mocht je spelen en ontdekken tot je naar
de Kleuterschool ging. Dan wordt het al wat minder want je moet daar al aan
regeltjes voldoen. Het schijnt nu zo te zijn dat de kleuters al tweetalig
onderwezen worden en voorbereidend rekenen krijgen? Als dat werkelijk zo
is? Dan denk ik dat we nog verder van de pot gerukt zijn. Laat dat kind toch
lekker spelen in alle onbevangenheid.
Niet zo veel later leert het kind al wat MOETEN is en dat stuit al gauw tegen de
kinderborst. Tuurlijk, je mag je broertje of zussie niet in elkaar hengsten. Of een
hobbelpaard door de ruiten heen flikkeren. Dan merk je als heel snel dat je
moeder dat niet leuk vindt en boos wordt. Een beetje kind wil dat niet en
probeert om moeder weer aan het lachen te krijgen. Zo leer je zachies maar
gestadig wat wel en wat niet goed is in je gedrag. Op de kleuterschool ga je
leren om een kindermaskertje op te zetten om het Juf naar haar zin te maken.
Je knijpt dan nog wel stiekem het meisje wat naast je zit, totdat dat er ook door
de juf uitgepraat wordt dat dit niet zo geweldig is. Dan breekt de
lagereschooltijd aan en moet je wennen aan je medeleerlingen, die allemaal
verschillend zijn en als je mazzel hebt dan krijg je les van een invoelende en
begripvolle leerkracht en is de lange periode van 6 jaar enigszins dragelijk. Dan
dienen zich de hogere scholen aan. Het kind zijn is dan volledig verleden tijd, je
verloor al een gedeelte van je kindertijd op de lagere school en ga je een
hogere school bezoeken, dan is dat helemaal verleden tijd en gaan de
hormonen opspelen. Men wordt bestempeld als puber zijnde en de
onzekerheid gaat je parten spelen. Open en eerlijk zijn wordt onmiddellijk
bestraft door je medeleerlingen. Je wordt beschouwd als een imbeciel als je
ook nog niet aan de gangbare merkkleding en schoeisel voldoet, laat men je
links liggen. Dan gaan de hufters je ook nog pesten, zowel op school als op het
wereldwijde interne. Wat was jouw misdaad? Op het verkeerde moment een
verkeerd antwoord gegeven en je hebt gewone kleren aan!!!
Hoe vreselijk dom en zeer onwetend zijn deze pesters!!! Allen hebben een EQ
van een regenworm. Het IQ zal meevallen maar enig voorstellingsvermogen
naar de ander toe? Daar hebben deze ultra klootviolen nog geen weet van.
26
Om te overleven gaat de geplaagde een nog dikker masker opzetten en is er
van spontaniteit geen enkele sprake meer. Gaat mee met de massa of ze het
nou leuk vinden of niet. Erbij horen is dan wel erg belangrijk voor deze gasten.
Wat later kan ontstaan dat men zich aan gaat sluiten bij een of andere Sekte of
bendelid wordt van een bende. Ook dan mag je niet zelf denken. Nee, dat
wordt voor je bepaald, door de macht wellustige leiding.
Later toen mijn Moeder in het bejaardenhuis zat, zag ik de meeste bewoners
weer teruggaan naar het kind zijn. Gezamenlijk plakte ze weer papieren rotzooi
aan elkaar, wat vroeger op de kleuterschool aan de orde was. Nu heet dat
kaarten maken en of andere dingen, die tot hun plezier leiden.
Dan komt het weer terug dat Grietje niet bij ons aan tafel mag zitten, want als
zij een happie krijgt dan legt zij haar gebit op tafel en smakt er lustig oplos en
dat pikken wij niet.
Mijn Oma Kingma, die al dementerend was, zag ik veranderen van een stabiele
vrouw naar het kind tot in de Foetushouding en zo verliet zij deze wereld

 

-16- Beton Monsters
Via de firma Beentjes te Wormer, werden wij, als losse krachten, besteld om de
betonnen vloeren te leggen in het “Algemeen Dagblad” gebouw te Rotterdam.
Wat nieuwgebouwd werd, ergens tussen 1976 en 1977
Medewerkers van Beentjes zelf, Ome Jan Bruin, neef Bram Kort en mij zelve,
waren aanwezig als losse ploegers.
Het beton werd aangevoerd via Japanners, dat waren uit de krachten
gegroeide kruiwagens. Ik denk dat in zo een ding 4 kruiwagens gingen en dus
was er wat MK nodig, wat dan staat voor mankracht, om die bakken voort te
duwen dan wel te trekken.
We zaten op de hoogste verdieping 60 meter hoog en het beton werd vervoerd
in stalen cilinders met inhoud van 10 japanners. Die voor het gebouw werd
gehesen door een torenkraan. Wil die kraan dat netjes afleveren dan moet er al
een soort uitbouw zijn. Daar was wat op gevonden 4 dikke steiger delen in de
lengte geplaatst en zo’n 2 meter over de rand van het gebouw stekend. Dan
27
kwam die cilinder vol met beton aan gezweefd en hing die boven die
steigerdelen. Er zat een handel aan en als je die achterwaarts trok dan kwam er
een golf beton uit. Door de kracht van die zware betongolf zwiepten de steiger
delen door, gelijk een duikplank in het zwembad maar dan nog effe erger.
Heel snel trok je die japanner van dat zwiepende gedeelte af. Geen muren,
geen hekken, of iets waar je houvast aan had, kort om, linke soep in het
kwadraat.
Als er voor die ruimte genoeg beton was gestort, dan werd dat uit gereid door
middel van een houten of stalen rei.
Drie mannen van Beentjes en Ome Jan hanteerde dat ding om op vakkundige
wijze de vloer egaal te maken. Ome Jan een massief figuur en al gepensioneerd
werkte nog af en toe in de ploeg om wat bij te verdienen en kon zo nog een
biertje halen bij Café Sman. Vier man waren gebukt de rei aan te moedigen om
de boel vlak te maken, Bram en ik gebruikte de pauze, die we effe hadden,
omdat de japanners effe in de hoek stonden, om een sjekkie te roken aan de
rand van de vloer.
Achterwaarts gingen de vier mannen gestadig door met hun werk en kwamen
steeds dichterbij waar wij stonden. Wij keken naar buiten en de vier man keken
naar de vloer. Boem!!! We kregen een 4-zijdig kontje van de mannen en
zouden 60 meter naar beneden geflikkerd zijn ware het niet dat we ieder een
pilaar konden vastpakken en zo het nog konden na vertellen. Voor waar,
hillegaar niet fijn!

 

-17- “Amandelbloesem” of zoals het nu heet;
“De Bloesem”
Daar woon ik tot groot genoegen alweer 17 maanden en heb de mensen uit en
in deze omgeving leren kennen en ook hier weer zijn er personen met een
gebruiksaanwijzing op hun voorhoofd geplakt.
Frank, die naast mij woonde, had een handleiding zo dik als een telefoon boek
nodig. Hoe hem te benaderen en de omgang was moeilijk te noemen.
28
De man was werkelijk voor geen enkele reden vatbaar en uitte zijn ongenoegen
door, ‘t liefst om midden in de nacht, iedereen wakker te schreeuwen.
De Buurman verderop naast hem, Floris Kuit 90 jaar, werd door Frank
regelmatig uitgemaakt voor teringhond. Floris en sommige meiden van “de
Zorgcirkel” waren bang voor hem. Een keer hoorde ik, dat Frank, Floris
benoemde als teringhond, agressie is mij vreemd, maar toen gingen alle haren
overeind staan en zei hem; “Als je dat nog een keer flikt? Dan schoffel ik je het
Hospitaal in! Lillijke droplul.”
Kenmerkend voor dit soort lieden is dat ze altijd de zwakkere uitzoeken om
tegen te keer te gaan en nooit te rade gaan bij hun zelve. Of de Hand in eigen
boezem te steken. De hele wereld is fout, alleen hun doen het goed. Tot
opluchting van velen hebben ze hem overgeplaatst naar een flat in Wormer.
Het gedeelte waar je af en toe kan eten en met vele activiteiten aan deel kan
nemen, wordt bestierd door vele vrijwilligsters, waarvan ik de meeste al kende.
Allemaal top Mensen die belangeloos hun best doen om het gezellig te maken.
Voor dat gedeelte staat een flinke 3-zits bank en een paar stoelen, waar op
gezette tijden meestal dezelfde Figuren zitten, Frans met zijn hondje, Paul,
Louw, die net aan zijn knie geopereerd is en tot in details wil vertellen hoe het
nu met zijn knie gaat. Als hij weer opgeknapt is gaat hij terug naar Slowakije,
waar zijn vrouw en 2 kinderen wonen.
Regelmatig neemt Hans, de huismeester, ook even plaats op de familiebank.
Hans is een top gozer, heel sociaalvoelend en is niet te beroerd om een lamp of
schilderij op te hangen voor een van de bewoners.
De biljarters, Klaas en Karel, zijn bijna elke dag aanwezig om hun geliefde sport
te beoefenen. Als ze aan de koffie zitten wil ik nog weleens aanschuiven om
mee te doen aan een potje slap geouwehoer. Dat kan met deze jongens omdat
zij al een tijdje mee lopen, wars van namaak en opsmuk zijn en wordt het
alweer gezellig gelardeerd met een bak koffie.
Als ik mijn was in de wasserette flikker zie ik altijd de naastgelegen kapsalon
waar Ria haar klanten kaalknipt. Een super lief wijf met een mooi zachtaardig
karakter. Af en toe trekt zij ook mijn haren uit den harses voor de zeer
vriendelijke prijs van 10 euro per knip sessie. Dat is dan voor heren, de dames
betalen iets meer maar een perma-dinges, is altijd goedkoper dan bij de
gevestigde kapsalons in deze omstreken. Dus, lezers en lezeressen, meldt U
29
massaal aan bij Ria in “De Bloesem” en U ziet er weer uit om zo naar een
feessie te gaan.
Ook het winkeltje van Trudy en Floris is zeker voor dames de moeite waard om
een kijkie te nemen en wie weet, vind je net die jurk of snuisterij die bij jou
past? Koffie kost 50 cent, een wijntje of biertje 1.50.
Op dinsdag en donderdag, van 12.30 tot 13.30, kan je samen met je vriend(in)
lunchen, dan wel een broodje kroket of uitsmijter nemen, een loempia of
loempinee en diversen soepen. Gewoon doen dames!

 

-18- Plotselinge schrik effecten.
Je kent het vast wel, je raakt met je ellenboog de tafel of wat anders en schrikt
je eigen het Lazerus, want je krijgt een stroom opdonder. Je raakt de deurkruk
van je auto aan en krijgt een oplazer en als dat genoeg voorkomt dan douw je
de autodeur dicht met een handdruk tegen het raam.
Je kamt je net gewassen haren en ziet de vonken van je kop vliegen. Je trekt
een pas gewassen trui aan en het knettert aan alle kanten. Daarom draag ik
nooit geen truien meer.
Statische elektriciteit, noemt men dat. Voor zo ver ik weet, kan niemand de
exacte werking van elektra verklaren? Misschien heeft Nicola Tesla dat al
gedaan? Ik ben het nog niet tegen gekomen. Ben ook te lui om dat op het
wereldwijde net op te zoeken en ga ervan uit dat een van de lezers wat
elektrisch licht in deze duisternis kan gooien?
Mijn conclusie is, dat elk levend wezen statische elektriciteit mee draagt, zelfs
planten hebben dat. Wat bewezen is door de Kilian fotografie, waarin je ziet
dat elk levend wezen inclusief planten en bomen een statische elektriciteit om
hun lichaam heen dragen wat ook wel Aura genoemd wordt. Wat dan een
beschermende functie zou hebben te vergelijken met de atmosfeer en
stratosfeer rondom onze Aarde. Zonder die sferen zouden de UV stralen van de
zon blijvende schade aanrichten. Daar de zon steeds sterker wordt.
Als we dan eens gaan kijken naar onze hersens die constant elektrische
impulsen afgeeft om onze organen blijvend te activeren, denk aan hart en
30
longen om de bloedsomloop en de automatische ademhaling te regelen, dit
allemaal via stroom kabels of te wel de zenuwen.
Dan komt de vergelijking met de Computer aan de orde, die alles aanstuurt
vanuit het moederbord of processor. Die computer krijgt constant stroom via
de kabel of wifi gestuurd.
Hoe zit het dan met ´de Super de Suup Computer’ de mens genaamd? Halen de
hersens dat uit het omhulsel wat de mens mee draagt? Wat dan weer constant
gevoed wordt door de Elektriciteit om ons heen?
Als je naar de bliksem kijkt en ziet hoeveel enorme energie daarin zit. Dan zou
je haast denken dat de hersens die energie uit de atmosfeer halen. Zouden we
dit gaan begrijpen? Dan denk ik dat het energieprobleem opgelost is.
19- We willen belazerd worden.
Althans het lijkt er sterk op en eenieder trapt wel eens in de reclame val en
vooral als er hebzucht bij komt kijken.
De reclamemakers moeten haast wel Spiegologen zijn. Zo weten ze het TV
kijkend volk te verleiden tot een aankoop wat meestal achteraf je reinste troep
is en meestal ook niet lang mee gaat.
De eerste keer dat ik belazerd werd bij aankopen was de aanschaf van de X-ray
bril à 10 gulden per stuk, die werd aangeprezen in een duister seksblad en wat
toen stiekem gekocht moest worden. De sobere beschrijving van die bril trok
mijn volle aandacht. Er werd verteld dat je door deze bril dwars door
dameskleding heen kon kijken en bestelde onmiddellijk zo een bril, niet
nadenkend, alleen het beeld al dat ik op straat naakte vrouwen ging zien
overheerste. (Het verstand zit in het scrotum) Je voelde al dat dit niet zou
kloppen maar de grage hersens winnen het dan van het gevoel. Je kan dat
beter andersom doen en naar je gevoel luisteren. Daar heb je dan ook weer tijd
voor nodig om dat te ontdekken. Kortom het brieffie van 10,- had ik beter
ergens anders uitgegeven om er dan nog wat voor terug te krijgen.
Op het Waterlooplein te Mokum stonden af en toe standwerkers hun waren
aan te prijzen en wisten door hun meesterlijk betoog drommen mensen rond
31
hun kraam te krijgen en hun belangstelling nam alleen maar toe en bleven
luisteren tot de man aan het eind van zijn verleidend verhaal was. Dat verhaal
was volledig gestoeld, op de hebberigheid van de doorsnee mens. Een zo een
meesterverteller verkocht verrassingspakketten a ƒ 7,50 gulden. Als de man
was uitgesproken was de man in 10 minuten klaar en zijn kraam was leeg en
alle pakketten verkocht en dan zag je wat de man allang al wist. Niemand
maakte dat pakketje open!! Haastig verdwenen zij in de massa en weet nu nog
niet wat er in dat pakketje zat. Dat was nou net nou de kracht die nodig was
om de kraam in een ruk leeg te verkopen, hebzucht en mateloze
nieuwskierigheid. Zoals de moderne reclamemaker hetzelfde te werk gaat
alleen nog geraffineerder. Met hele snel flitsende beelden van luttele seconden
wat je niet meteen ziet maar wel in de hersens worden opgeslagen en koopt,
samen met de andere in de maling genomen consumenten, het warenhuis
leeg. Voor slechts € 299,- bent u de trotse bezitter van product A. Wat niet in
uw gezin mag ontbreken. Uw Kinderen zullen er wel bij varen. Waarom nog
langer wachten? Koop NU!!!!
Zo een reclame wordt meestal vertoond, twee weken voor het vakantiegeld
binnen is en is een nare vorm van reclame. Die ene euro, die dan het bedrag
van 300 euro rond maakt ziet men niet want u bent trots zoals gesuggereerd
wordt en een normaal gezin wil het beste voor hun gezin en halen ze ook nog
de kinderen erbij!!!! Dan wordt de koper zwak en verliest alle rede uit het oog.
We willen allemaal het beste voor onze kinderen en ze weten ook dat de
doorsnee mens een hekel aan wachten heeft en in die twee weken als het
vakantiegeld gestort wordt is men deze misdadige reclame nog niet vergeten
en gaat over tot de aankoop Kassssaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!

 

20- WETENSCHAP
Geachte toehoorderessen en luisteraars, hedenmiddag geven wij de lezing. We
weten het niet altijd maar soms wel, aan de Universiteit van Berg en Terblijdt,
waar Professor Als van wat, gezeteld zijt.
Professor Als van wat, is al 35 jaar bezig met het onderzoek; “Wat gebeurd er
precies als twee mieren copuleren, u misschien beter bekend als zijnde
32
“Mierengeneuk.” Welnu deze mierenneuker, sorry, ik bedoel natuurlijk,
Professor Als van wat heeft ontdekt dat mieren wel degelijk kunnen copuleren.
Het vaststellen van het ingaan en het ontvangen van is dermate ingewikkeld te
noemen daar de geslachtsorganen van de Antes Harmonica (Trekorgelmier.)
dermate minuscuul zijn, zodat het met het blote oog niet te volgen is.
Na zorgvuldig microscopisch onderzoek is vastgesteld dat de copulatie van de
Antes Harmonica zo razendsnel gaat dat als men de microscoop wat sterker wil
instellen. De copulatie alweer voorbij is.
Kunnen wij dan zeggen dat de 35 jaar studie daarvan voor niks is geweest?
Neen, geachte belangstellenden, drie werf, neen. Natuurlijk de Antes
Harmonica was ons letterlijk en figuurlijk te snel af. Echter bij een andere
mierensoort de Antes Phallus erectus, veel voorkomend op de “lage Veluwe”
en die geheel afhankelijk is van de plant Viagras Caramellus, waarvan wij
constateerden dat deze mierensoort een vrijwel constante erectie heeft. Dat
deeltje is groter dan de mier zelve en konden we met het blote oog vaststellen
dat het mierenvrouwtje min of meer verkracht werd. Maar hoe dat precies in
zijn werking gaat, blijft vooralsnog een raadsel.
Wij denken en vermoeden dat wij hierin over zo een 40 jaar enige duidelijkheid
kunnen verschaffen, afhankelijk zijnde van het budget van het moment.
Ondertussen zijn wij bezig in het diepste geheim, waarvan ik u enkele details
mag verklappen, met het onderzoek; “mens met apenhoofd en aap met
mensenhoofd.” Wij zijn daarin geslaagd, na veel wikken en wegen, om het
ethisch aspect niet geheel uit het oog te verliezen. Om de hoofden van
respectievelijk, de mens en de aap op humanitaire wijze, in hun geheel te
scheiden en diezelfde hoofden op omgekeerde wijze weer op de betreffende
lichamen te monteren.
Het resultaat is verbluffend te noemen. De mens met het apenhoofd, eet en
pelt bananen op miraculeuze wijze en klimt in een boom zoals geen echt mens
dat zou kunnen. Echter de aap met het mensenhoofd, schilt aardappelen of het
niks is zo mooi dun geschild en daarbij breit het wezen pannenlappen, zo fijn
als pannenlappen kunnen zijn en zingt tijdens deze verbluffende testen het
liedje van; “altijd is Kortjakkie ziek, midden in de week maar zondags niet.”
Wij zijn dankbaar voor de steun uit Den Haag, om dit onderzoek van 50 miljoen
mogelijk te maken. Voor ons volgend onderzoek, te weten het volgen van
atomen, Qwadronen, spirifalcustischtese patronen, waarvan wij denken te
33
weten dat we het eigenlijk nog niet weten, maar hopen dat te ontdekken in de
tunnels van de Zwitserse Bergen. Wij denken daarvoor slechts 2 miljard nodig
te hebben. Er kan ook zo maar eens 20 miljoen bij komen.
Wij zijn ook maar mensen en moeten af en toe een Chineese maaltijd nuttigen
en of een patatje met en tevens deze eetwaren aan een onderzoek blootstellen
om de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid aanwezige microben te
kunnen vaststellen. Je bent wetenschapper, of je bent het niet.

 

-21- Kromsprekende Rechter
Met de vrachtwagencombinatie. Moest ik naar Hamburg en dat ging louter
over grijze snelwegen en als de zon is ondergegaan, dan wordt het knap saai op
die wegen. Van de omgeving zie je dan weinig meer en is het op passen
geblazen dat men niet gaat knikkebollen dan wel slaperig wordt. Je zingt een
paar Opera-aria’s, maar dan ben je voorlopig nog niet in Hamburg.
Plotsklaps zag ik mij zelve in de rechtszaal staan, tijdens de taxiperiode kreeg ik
een bekeuring omdat de gordel niet om was en dacht dat een taxichauffeur
daarvoor vrijstelling had en liet het voorkomen zoals dat heet. “Rechter” zo
begon ik mijn betoog en werd meteen in de rede gevallen door een andere
hark in een zwarte jurk gekleed. “Meneer Kingma”! “Het is edelachtbare”, “dat
is te veel eer voor een rechter zei ik”. Tegen mij zeggen ze ook chauffeur als ik
ergens kom en als ze zouden zeggen “edelachtbare chauffeur”, dan willen ze
wat van je, wat jezelf dan meestal niet wil. Of er zit een steekkie los bij de
aansprekert. Ik krijg de door U genoemde aanspreektitel niet door mijn strot en
de reden daarvan is als volgt: “Waar haalt een rechter het recht vandaan om
krom te spreken? Mijn gezin te kort doen door middel van een geldboete voor
een lul overtreding. Het betekent de inhoudt van 5 boodschappentassen vol
wat mijn gezin dan in deze maand niet meer kan aanschafferen. Rechter, ben ik
een moordenaar? Ben ik een Dief? Heb ik de boel opgelicht? Rechter, heeft U
wel eens een bekeuring gehad tijdens uwer kromme berechtingstijden dan wel
tijdens het uit oefenen van Uw beroep? Daar kan U alleen maar “Neen” op
antwoorden terwijl U dat makkelijker kunt Betalen want Uw loon is zeker 10 x
zo hoog als de mijne. Wilt U het op Uw geweten hebben dat U dagelijks
gezinnen geldelijk straft. Wat tot het gevolg kan hebben dat die gezinnen in
34
financiële nood komen door Uw kromme rechtspraak? Dat die gezinnen
onenigheid krijgen omdat ze niet naar behoren rond kunnen komen en gaan
scheiden? Tot verdriet van de kinderen die dan overgeleverd zijn aan de grillen
van Instanties? Kan U dan nog rustig slapen, rechter vraag ik U?
De Rechter en Griffier en zelfs de supoosten barsten allen in snikken uit. De
witte toga lappen die om hun keel heen hangen gebruikten zij als doek om de
tranen stroom te bedwingen. Ik werd vrijgesproken en kreeg nog een
enveloppe met 5000 gulden mee. Inmiddels was ik bijna in Hamburg en moet
nog effe verklappen dat de werkelijkheid enigszins anders was.
Die kantonrechter in Zaandam was snel klaar en vrijstelling van een gordel
omdoen is alleen van toepassing als je passagiers achterin hebt zitten.
Als snel liet de hark zijn hamer op de tafel vallen en zei 100 gulden boete en ik
mocht geen woord daartegen in brengen. Als beroepschauffeur doe je gewoon
je werk en een klein foutje wordt bestraft met een te hoge geldboete, in
Nederland het hoogst.
Krijgt de Timmerman, als hij een plankie verkeerd afzaagt, ook een boete? Het
is voor de verkeersveiligheid Meneer, ja me hoela hoepa!.
De bodemloze schatkist moet steeds maar weer bij gevuld worden. Alleen
Psychopaten, rijden met 300 km over een snel weg en knallen door rood licht.
De gewone Burger die 5 kilometer te hard rijdt of zijn gordel vergeet om te
doen, daar moeten ze het van hebben dat gebeurd massaal en Kassaaaa!!!!!

 

-22- FDS…. Fast Delivery Service
Speciaal koeriers en transportbedrijf gevestigd op de Uranuslaan te
Krommenie, wagenpark 4 vrachtwagens enkele bestelbussen en wat
bestelauto’s. Directie Jan en Nel Minnebo samen met de zonen Wilco en Jeroen
waren hardwerkende no-nonsens figuren. Met deze gasten heb ik een mooie
tijd beleefd. Niks niet geen gezeik als je liet zien dat de gevulde auto dezelfde
dag ook weer leeg terugbezorgd werd dan was er niks aan de hand en werd dat
ook nog gewaardeerd.
35
Eerst hadden zij prachtig werk waar een chauffeur uit het transport alleen maar
van kon dromen, Playstations door geheel Nederland omruilen. Nieuwe voor
stuk zijnde exemplaren, heel relaxt allemaal. Videobanden brengen naar alle
videotheken in Nederland. Dan zat je weer op de vrachtwagen, om schilderijen
van IAP rond te brengen. Expo winkels en die winkels waar het altijd stonk naar
parfum. Je wist dan zo snel mogelijk dat pand weer te verlaten, want die lucht
sloeg op je strot. Iets wat leuk en goed is, duurt meestal niet zo bar lang. De
schilderijen fabrikant IAP ging failliet, de videotheken verdwenen langzaam
maar zeker. De Nintendo-Playstationorganisatie verzon wat anders om de boel
om te ruilen en was dat ook over.
De Zonen hebben hun stinkende best gedaan om ander werk binnen te halen
en gingen in zee met Yankee bedrijven; UPC, HDL, TNT en was het begin van
een drama. De Amerikaanse bedrijfskundige gedachtegang is louter en alleen
goed voor het bedrijf, de ingehuurde krachten moeten slikken of stikken.
Alleen afgeleverde pakketten werden betaald. In moderne wijken, waar de
stellen die daar wonen, alle twee moeten werken om de te hoge hypotheek op
te hoesten, is dus overdag bijna niemand thuis. Eerst kon je het pakket meestal
wel bij de buren kwijt. In die wijken dus niet en werden slaapwijken genoemd.
Die pakketten moest je de volgende dag weer aanbieden, waarvan je wist dat
ze niet thuis zouden zijn en dan die pakketten op het postkantoor neer
pletteren.
Die extra handelingen werden dus niet betaald en dat kan alleen een
Amerikaan bedenken. Helaas denken ze hier in Ollanda nu ook zo.
Eerst maken ze je lekker en laten je 10 splinternieuwe bestelbussen
aanschaffen en de bank speelt het spelletje al te graag mee. Hun lopen geen
risico, die krijgen altijd hun lucht Euro’s weer terug maar dan in echte Euro’s.
Dat ging dus niet goed, je kan je van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat te
barsten werken, maar van dat Yankeesysteem ga je nooit winnen. Zeker als er
een zootje schade optreedt aan de splinternieuwe bussen en die pech hadden
er ze dan ook nog bij en was het einde verhaal en de tent ging failliet. Jammer!
Ook de grootste super Appie Hein is veranderd in Yankee-gangsters en knijpen
constant in de strotten van leveranciers en transporteurs. Die alleen kunnen
overleven door de macht van het aantal, dan wel kwantiteit en moeten
leveranciers beknibbelen op kwaliteit. Dat gaat heel geraffineerd, de
consument wordt geleidelijk belazerd en slikt alles voor zoete koek. Weten dan
niet meer hoe een eerlijk en goed product smaakt.

 

36
-23- Bekrompenheid of eigenwijzigheid.
Nooit geen last van gehad, tot dat ik in dienst van FDS, voor TNT te Zaandam
ging rijden en eigenlijk al te oud voor die rotzooi was. Ze hadden regeltjes waar
ik niet zoveel mee kon en op een keer ging ik naar het loket, waar je de
adressen mee kreeg en een scanner om de pakketten mee te scannen, die je
dan in je auto moest dumpen en kreeg ook een stapel T-shirts met het TNT logo
naar mij toegeschoven. Die moet je morgen aantrekken en ik schoof die stapel
T-shirten weer terug en zei; “geef die maar een ander want ik draag geen Tshirten, daar heb ik een hekel aan.” De Hark zei; “Als je dat weigert dan is jouw
dienstverband hier ten einde.” “Oke”, zei ik, “het zij zo, knappe kerel die mij
een T-shirt aan het lijf praat.”
Wilco, de zoon van de eigenaar van het bedrijf waar ik voor werkte, moest
lullen als Bruggemans om een alternatief te bedenken en dat werd gevonden in
de vorm van een stapel witte Overhemden met nog het logo van de PTT. Daar
kon ik mee instemmen, want ik had en heb nog steeds overhemden aan. Iets
anders in de vorm van shirten of truien ik doe het gewoon niet en heb zoiets
van ik maak zelf wel uit wat ik aan trek en dat ken soms niet in deze tijd. Het zal
best zo zijn, maar ik werk daar niet aan mee.
Zo ook de regels, bij pakketten waar beslist een handtekening voor nodig was.
100 jaar geleden als, je wat afleverde en te vroeg bij een adres was of ze waren
er niet, dan zette je de goederen voor de deur, van het adres in acht nemende
dat de spullen droog bleven en zo nodig die spullen ergens mee bedekte en zelf
een handtekening op dat adrespapier schreef en had je eigenlijk nooit geen
last. De klant was blij dat die zijn spullen op tijd binnen kreeg. De regels en
voorwaarden die heden gelden wordt het alleen maar moeilijker en is het alom
indekken geblazen voor het bedrijf om claims en andere narigheid te
voorkomen, krijgt dan de transporteur de schuld als er iets misgaat.
Zo had ik een adres in Purmerend, waar ik een pakketje moest afleveren en een
handtekening gevraagd werd, je doet alles om je spullen kwijt te raken en zag
bij de deur een Griekse Amfora staan in de tuin. Dat zijn dus behoorlijke vazen
waar je makkelijk een pakketje in kan donderen en dus deponeerde ik dat
pakketje daarin en sloot de vaas af met een tegeltje, die aldaar op het erf
aanwezig was. Netjes een schrijven in de brievenbus, met de tekst; “Uw
pakketje ligt in de Amfora.” en klopte mij zelve al lichtelijk op de schouder dat
37
dit ook weer netjes bezorgd was. Dat liep dus even anders als wat ik gedacht
had want ik kreeg een klacht van TNT en moest op het matje komen. “Wat heb
je met dat pakket gedaan?” “Het is niet op dat en dat adres aangekomen.” “Dat
heb ik in de Amfora geflikkerd. De Mensen van het pakketje wisten dus niet
wat een Amfora was en hebben zich rot gezocht waar dat pakket zich zou
bevinden en diende een klacht in. Daar er een handtekening nodig was en dus
de mensen niet thuis waren stond ik dus, juridisch gezien, zwaar in het nadeel
en werd mij zeer kwalijk genomen. Mijn opmerking; “Ze hebben het toch
uiteindelijk gevonden en dus ontvangen?”
Het mocht niet baten en kreeg een waarskouwing, dat als dat nog er eens
gebeurd ik de tent uit zou vliegen en ik had zoiets van krijg allemaal het
Lazerus, met je achterlijk regeltjes! Is dat dan eigenwijzigheid? Op dat
moment? Ik denk het wel, ik was daar eentje van de ouwe stempel en hun
regeltjes stuitte mij zwaar tegen den Borst en ging daar niet in mee. Je doet je
stinkende best om de spullen kwijt te raken, maar de door hun zelf bedachte
regels, om hun aan alle kanten in te dekken, maakte het wel heel erg moeilijk
om je werk naar behoren te doen.

 

-24- Druivenplukkers
In de Touringcar periode ging ik met 50 druivenplukkers naar midden Frankerijk
en pikte die op in Amsterdam. Men kon nog in de bus roken dus dat deden
deze gasten maar al te graag en de wietgeur vulde de gehele bus.
Wat ze verder nog gebruikten, kweet niet, maar ik merkte dat ik 50 Zombies
aan boord had en kon geen zinnig woord met die gasten wisselen. Het werd
aan alle kanten een ramp rit, de ruitenwissers begaven het, het regende
lantaarnpalen en in Breda nog een garage opgezocht die dat enigszins konden
verhelpen, om dan in België te ontdekken dat de ruitenwissers aangaven, doe
jij het zelf maar want wij houwen er mee op. Bij de Franse grens kwamen er
enkele douane figuren in de bus en merkten al snel op dat ik Zombies onder
invloed van verdovende middelen aan boord had en de hele bus werd
uitgekamd, alle koffers moesten eruit en werden stuk voor stuk gecontroleerd,
ze moesten bij die gasten zelf wezen maar hadden dat blijkbaar niet door en 3
uur later kon ik de reis vervolgen en reed door, inmiddels donker, Frankrijk
38
waar het ook pijpen stelen regende en door een Aquarium kijkend aan kwam in
Saint Perrie, of zo iets. De ruitenwissers deden het nog steeds niet en stond
daar om kwart over een in den nacht op een plein aldaar. Spreekt er iemand
Frans? Vroeg ik, want ik moest die druivenboerderij zien te vinden. Er kwam
geen enkel antwoord, want die Knapen verkeerde nog steeds in een soort roes.
Ik zag een mannetje met Alpinopet voorbijfietsen en vloog de bus uit om het
mannetje min of meer de bus in te trekken en gaf hem een pakkie zware shag,
waar hij wel open voor stond en liet hem het adres van de wijnboer zien waar
ik moest wezen. ‘Ohhh, Wie wie, is dan Frans voor, ik snap het en stapte in de
bus en bracht mij naar een boerderij die ik nooit had kunnen vinden, dwars
door bospaden heen die krassen door de overhangende takken veroorzaakten
aan de bus en dat kon mij dan weer niet bommen als ik maar op de plaats van
bestemming zou komen.
Ja, eindelijk verscheen de wijnboerderij en kon ik de Zombies met koffer en al
uitladen en PPPPuuuuFFFFFF, opdracht vervuld! Bracht het Mannetje met de
Alpinopet weer netjes terug naar het plein waar zijn fiets nog stond en gaf hem
uit blijdschap nog een pakkie zware shag, wat hij lachend aan nam.
Kon in die nacht ook nog een Hotel vinden om mij te rusten te begeven en de
volgende dag weer richting Ollanda te gaan. Het loopt soms mee en soms ook
weer niet.

 

-25- De Specht
Van de Week werd ik weer eens een keertje wakker van een klepperend geluid.
Nadat ik de gordijnen had opengeschoven kon ik niet waarnemen waar dat
geluid vandaan kwam. Het steeds weer tokkende en jekkerende geluid horende
dacht ik aan een Specht en waar zit die vogel dan precies? Het geluid van een
Specht die op een boomstam hamert, om een holte in die boom te boren of
insecten onder de boomschors vrij te maken is anders zoals in natuurfilms
gehoord. Dit klinkt holler en moet haast wel een Specht zijn en misschien wel
afkomstig uit het Noordsterpark?
De juffrouw van de Zorgcirkel, die mijn steunkousen kwam aantrekken, bracht
helderheid in deze Spechtenkwestie. Wat hoor ik nou voor kloppend geluid? zei
39
zij. We hebben een Specht! Alhier in het Plantsoen, zei ik. Met haar
Adelaarsblik, had zij de Specht opgemerkt waar ik al een tijdje naar zocht. Op
10 meter zie je een van de vele bomen en daarin hangt een houten
Koolmeeskassie en onze vriend Pieter Specht, zat aan dat kassie gekluisterd en
ramde er lustig op los. Dit vind ik zielig, zei de kousenjuffrouw, want zij had ook
alweer gezien dat er een Koolmees steeds rakelings langs de Specht zijn kop
vloog maar die ging onverstoorbaar verder met zijn werk. Eten spechten
vogeleitjes? vroeg de juffrouw. Naar mijn weten niet, die vreten volgens mij
alleen insecten. Het raadsel nam alleen maar toe, de omvang van de Specht
was net zo groot als het hele houten hokkie. Wat moet deze rare vogel in dat
hokkie als hij bijna de hele voorkant eruit gespecht heeft? Is het een Puber
specht die in de leer is? Gezien zijn werktijd zal dat best maar eens zo kunnen
zijn want na anderhalf uur is hij verdwenen. Spechten Koppijn? Nadat
gehamer? Later als vak specht een holte in een boom hakken om jonge
spechten op te voeden als ervaren holtes in bomen hakkers?
Drie Dagen lang en dus 3x anderhalf uur heb ik hem gezien en gehoord. De
specht heeft zich tactisch teruggetrokken en het vermoeden dat deze vogel een
onervaren boomhakker is, is nu hoogst waarschijnlijk geworden. Het raadsel
specht plus koolmeeshokkie is denkelijk opgelost.
Conclusie: Ook in de vogel- en dierenwereld is het leren, vallen en opstaan.
Alleen effe wat harder dan als bij de mens. Als wij een been breken dan wordt
dat gespalkt in een ziekenhuis en het bord met eten wordt, als van zelve, bij je
gebracht en kan na een zestal weken zelf weer je gang gaan. Het dier beleeft
die luxe niet en overleeft het meestal niet. Aan de andere kant behandelen wij
het huisdier humaan en als het echt niet anders meer kan gaan wij naar de
dierenarts om een spuitje te laten geven.
Bij de mens op hoge leeftijd, die aan alle kanten aan het aftakelen is, zijn we
minder humaan en gelden strenge regels met als resultaat dat er onnodig lijden
plaats vindt. Tja, wat is wijsheid?

 

40
-26- Bewondering
De bewondering voor de natuur, is bij mij groot te noemen, speciaal de lente is
een grote vriend voor mij.
De temperaturen worden geleidelijk mensvriendelijker en je ziet om je heen
dat alles groeit en bloeit. Daardoor zie je ook dat de mens in het algemeen
vrolijker wordt, met de zomer en dus vakantie in het vooruit zicht.
De mens is zelf ook min of meer vernieuwd na weer een gure herfst en, al of
niet een strenge winter te hebben overleefd. De donkere dagen voor de kerst,
waar je om 4 uur des middags al het licht moet opsteken. Daarna wordt het
geleidelijk steeds lichter, de prille zonnestralen die, ook geleidelijk steeds
sterker worden, zorgen ervoor dat we dat zonlicht hard nodig hebben om weer
goed in onze vellen te zitten.
De winter doet onze cellen krimpen en de steeds warmer wordende zon gooit
onze cellen weer open. Gelijk als de bloembol die zich ‘s winters afwachtend
opstelt en des Zomers opbloeit.
De nog steeds rokers en bier zuipers onder ons, doen ook min of meer
hetzelfde. De rook van het roken doet onze bloedvaten krimpen en het bier
zorgt ervoor dat diezelfde vaten weer wijd opengaan en zo helpen wij de
natuur een bescheiden handje met wat genotsmiddelen.
De vrouw, ook voor hun had, en heb ik nog steeds, bewondering. De feministe
heeft na pak um beet 1930 haar best gedaan om de situatie van de vrouw te
verbeteren en was ook nodig omdat de vrouw als minderwaardig werd gezien
en dat is nu even anders als in 1930. De man van 1930 is niet meer dezelfde als
de man van 2017. Soms vraag ik me wel eens af, zijn we niet te ver door
geschoten daarin? De man van heden loopt achter de kinderwagen, wast,
kookt en strijkt. Dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest? Als dat wel zo is,
dan zijn jullie echt feministische bosheksen. De taken moesten verdeeld
worden volgens het feministische gedachtengoed.
Oké, als je ziek bent dan kan ik mij daarin vinden maar als je kerngezond bent.
Je kerel ook nog de kost moet verdienen en om 17.00 uur thuiskomt moet hij
dan nog effe het huishouden gaan doen?
41
Wat is jouw taak dan nog? Winkelen, een zonnebankie nemen en regelmatig
een bezoek aan de anti-rimpelboerderij? Dan heb ik toch meer respect voor de
vrouwelijke vrouw die gek op haar kinderen is en de boel liever zelf regelt en al
gruwt bij het idee dat als men weg moet een oppas moeten regelen. Liefst een
jongere zus of een van de ouders van de vrouw als het echt niet anders kan. Ze
voelen zich dan niet echt op hun gemak en willen het liefst zo snel mogelijk
weer naar hun kroost toe.
Deze tijd brengt ook met zich mee, na Amerikaans voorbeeld, dat om de
hypotheek op te hoesten de vrouw ook moet werken. Waar laten wij dan de
Kinderen? Daar is wat op bedacht en zijn er Kinderparkeerplaatsen in het leven
geroepen.
Om 7 uur des ochtends worden kinderen gedumpt in een gebouw waar
wildvreemde figuren op je kinderen moeten passen en dat tot soms 16.00 ‘s
middags. Naar mijn bescheiden inzicht kan de liefde van de moeder nooit
vervangen worden door vreemden, uitzonderingen daar even bij gelaten. Ik
denk zo maar eens dat het kind super blij is als moeder weer voor de deur staat
om hun op te halen.
Hier is, naar mijn weten, nog geen onderzoek naar gedaan. Zeer waarschijnlijk
is dat ook helemaal niet nodig daar de meeste jonge onderzoekers zelf (nog)
geen kinderen hebben en de computer gebruiken om tot een oordeel te
komen. De computer gebruikt alleen nullen en enen om tot een conclusie te
komen. Het gevoel en laat staan Moederliefde zal je in dat ding echt niet
vinden.

 

-27 gesprek tussen twee zeer oude mannen
Voor een hele korte periode, was ik tuinman in dienst van een Hovenier.
Schoffelen en onkruid wieden was mijn lot en vond dat drie keer niks. Maar
goed ik moest naar een park en denk dat de parkwachter op vakantie ging dan
wel eventueel iets gebroken had, dat werd dan niet verteld. Hier en daar
stonden zit banken en zag in de verte twee oude Mannen van hoge leeftijd
zitten, ik denk ruim in de 80. Zij zagen mij niet naderen omdat ik bij de
achterkant van de bank, zachkens schoffelend, hun richting op schoffelde.
Horen konden ze mij ook niet want ik zag in beide oren van de heren
42
gehoorapparaten zitten en die vielen toen nogal op. Behoorlijk doof dus en
daardoor spraken zij met luide toon tegen elkaar. Van 30 meter afstand kon ik
hun gesprek al volgen. Ze hadden het over hun kleinkinderen en daar waren ze
hoorbaar trots op. Eentje was zee sleepboot Runner geworden en niet zomaar
een Runner, maar een super Runner natuurlijk. Alle wereldzeeën bevaren en
met gevaar voor het eigen leven zeer gevaarlijke slepen volbracht. De zeer
bejaarde toehoorder liet zijn makker volledig uitpraten. (Tijd zat)
Een Runner is de persoon die, van de Sleepboot naar het bemanningsloze
zeeschip springt, met kalme of woeste Zee. Zodra de Runner daar aan boord is,
dan is het schip eigendom geworden van de sleepbootmaatschappij.
“Tjeetje dan heeft dat joch al heel wat meegemaakt” zei de ander.
“Dat mag je rustig zo stellen” zei de een.
“Mijn kleinzoon is officier van Justitie geworden” zei de ander”.
“Zooooo, das niet niks zei de een”
“Nohhh zei de ander het werd ook niks want hij sprak iedere boef vrij, hij kon
geen mensen achter de tralies zetten.”
“Tja dat skiet dan ook niet zo erg op he” zei de een.
“Klopt” zei de ander,
“Hij is nu maatschappelijk werker en helpt mensen om hun recht te halen via
pro deo advocaten.”
“Dan heeft hij in ieder geval zijn hart op de juiste plek zitten.” zei de een.
“Krek de pet” zei de ander,
“Geweldige kerel is mijn kleinzoon”.
Inmiddels was ik tot op 5 meter achter hun bank genaderd en vertraagde de
schoffel gang om maar niks van hun gesprek te missen. Ze hadden samen nog
op de lagere school gezeten, pak um beet zo een 78 jaar geleden, zo had ik
begrepen en hoorde:
“Maarrre ehhhh, ouwe Makker hoe is het met jouw Pielemuis?” “Kan je nog
redelijk plassen?”
Mwhhoo makker, t’is klote van de bok man”. “Dan moet ik nodig pissen en
komen er alleen maar druppels.” “Volgende week moet ik de prostaat laten na
kijken”
“Ja, Ja, dat heb ik ok man en pis af en toe in mijn broek”. “Soms heb ik een
bobbel in den broek” “Denk dan van, tja wat moet ik hiermee?’ “Als ik nog een
vrouw zou hebben, hoe ging dat ook alweer?” “Ik ben het vergeten”
“Tja ja, man dat heb ik ok, ik weet het ook niet meer”
43
Twee heerlijke oude mensen, die van hun hart geen moordkuil meer maakten.
Open en eerlijk waren en vertelden zoals het was en in het heden.
Twee levens mocht ik in die korte tijd beleven wat nu weer zachkens aan mij
voorbijglijdt. Nu pas begrijp ik hun hele hebben en houwen. Toen kon mijn
saaie dag niet meer stuk en nu besef ik, met alle achter mij liggende perikelen.
Carpe Diem (Pluk den Dag

 

-28- Afwaskabouter gezocht
Van de week vroeg ik in een winkel van de Action; “Juffrouw, weet u waar de
afwaskabouters staan?”
“Uhh, tja, we hebben afwasborstels, afwasmiddel en afwasdruiprekken, maar
geen afwaskabouters.” En wilde eigenlijk al 112 bellen om een ambulance te
laten komen om een verwarde klant in een dwangbuis af te laten voeren.
Bezorgd keek zij mij na, hoe ik het pand verliet en waarschijnlijk werd ik het
middelpunt in de koffiepauze. Wat ik nou weer mee gemaakt heb????
Vanmiddag eindelijk weer afgewassen, alle borden en bestek waren op. Man,
Man wat een werk heb je dan weer, een vette en aangekoekte troep in en op
de gootsteen. Herhaaldelijk kreeg ik het advies van mijn skone dochter Sjak.;
“Al heb je maar een kleine hoeveelheid afwas, was het gelijk af en Gij zijt
klaar!”
Tja, hier ken ik niet omheen en het gelijk is geheel aan haar zijde. De
waardering voor de vrouw in het algemeen had ik al en de waardering voor de
huisvrouw ontdekte ik pas dat Riet, mijn vrouw, voor de eerste keer in het
ziekenhuis werd opgenomen voor 4 Weken. Er volgde nog 29 keer maar dat
wisten wij toen nog niet. Ik werd plotsklaps vader en moeder tegelijk voor
Charlie en iets aan een ander vragen? Dat flikte je niet, althans zo was mijn
gedachten gang in die tijd. Dus klooi maar wat aan en we zien het wel weer.
Tijdens het bezoekuur bij Riet en de 4 weken er bijna op zaten vertelde Riet blij;
“Ik mag morgen naar huis !!!!!” Ik vertoonde een schrikreactie en Riet zei;
“Ben je niet blij?” “Tuurlijk meid! Geweldig, het overvalt mij enigszins,” slijmde
ik gluiperig.
44
Wat was er werkelijk aan de hand? Kanonnen, de afwas stond tot het plafond
opgestapeld, twee wasmanden vol met ongewassen was, binnenskamers één
grote vuilnisbelt. Tuurlijk was ik weer blij dat zij thuiskwam, maar zag op het
moment dat zij haar thuiskomst blij mededeelde, hoe ga ik de pokkezooi weer
normaal krijgen? Met een bos bloemen op tafel en een doos gebak? Toch kreeg
ik dat voor elkaar, tot bijna midden in den nacht en ‘s morgens vroeg bij de
bloemenboer en de banketbakker de gewenste spullen haalde. Mijn wangedrag
viel niet op want alles was weer spic en span.
Voor de lezer, die al deze ongemakken (nog) te wachten staan Spic en span is
hetzelfde als brandschoon, dan wel alles op orde.
Het laatste bordje met Saksische patronen van Riet haar servies ligt nu aan
gruzelementen. Het afwaswater is eigenlijk te heet om met je blote jatten in te
roeren, had het bordje een paar keer in het hete water gedompeld maar er
zaten hardnekkige eigeel resten op en plonsde dat bordje heftig in het hete
sopwater en verbrande bijkans mijn rechter jat en liet het bordje uit mijn hand
glissen en pats boem, het bordje was in achten verdeeld en kon rechtstreeks in
‘Juffrouw Wijdbek’, dan wel de afvalbak, is dat erg? Mwhoo
Ik vind het eigenlijk niet, wat zijn spullen nou eigenlijk? Een Rolex horloge? Een
jacht van een paar miljoen? Mooi als iemand zich die dingen kan veroorloven,
houden die dingen van je? Zeggen ze hartverwarmende gezegdes tegen je?
Iemand naast je, waar je op bouwen kan, Iemand die je vertrouwen kan en je
bij die iemand op je gemak voelt. Is Miljoenen malen belangrijker, dan een stuk
gevallen stenen bordje.

 

-29 Bloemkoolpappie
In de stapperstijd bezochten wij vele Cafés in het hartje van Amsterdam,
Leidseplein, Rembrandt plein, Thorbeckeplein en de gelegenheden op de
Zeedijk en in de Hoeren buurt.
Wij maakten daar van alles en nog wat mee, ‘t was altijd gezellig. Drugshandel
bestond, naar ons weten, nog niet en ook de Mokumers, kwamen in die
gelegenheden gewoon een biertje halen. Er was wel eens een vechtpartijtje,
45
maar dat werd met de blote vuist uitgevochten en gingen dan samen een
biertje nemen.
Messen, Pistolen en, wat je nu ziet, machinegeweren waren niet aan de orde.
Wij spraken af, dat als wij getrouwd waren, wij één keer in de week ergens
zouden biljarten, dat is er dus nooit van gekomen. Wij stapten allen in de
huwelijksboot, hadden daar punten zat aan en hadden geen behoefte om de
eens zo gezellige tijd wederom te herhalen. Ook dat is een proces, wat je als
normaal kunt beschouwen. Je gaat met je gezin naar een van die vreselijke
pretparken en ziet je kind stralen en alleen daarvoor doe je het! Als je kind
volwassen is zet je nooit niet ene stap meer in die klote parken, misschien
alleen nog met je kleinkind.?
De jaren verstreken en vriendje Coen en ik besloten om es een keertje een
daggie Amsterdam te doen. Waar we de afspraak maakten, maakte dat we dat
in etappes moesten doen daar ik niet verder dan 100 meter kan lopen.
Dat kan makkelijk in Mokum waar om de 50 meter wel een kroeg te vinden is.
Het eerste Café, “De Zon” op de hoek Gelderse kade - Zeedijk was meteen al
raak. Wij zaten op het terras (Prachtig mooi weer) en zag de uitbater
verschijnen die 40 jaar geleden daar ook al uitbater was. Handje schudden en
“krijg de kolere man, hoe is het met je?” Vele biertjes waren ons deel. Voordat
wij dat pand weer konden verlaten en ik zag de vele veranderingen in de
horeca gebeuren maar de mij bekende ouwe tenten, waren nog voor 25%
aanwezig.
Zo ook de tenten in de hoerenbuurt was een van de etappes, Café “Pleinzicht”
op het Oudekerkplein en daar binnenstappend, Hééééééé Ed! Hoe is het met
je? Hééééééé! Joke! ben je er nog steeds? Ook daar konden we niet zomaar
verdwijnen en pas na vele biertjes van het huis en over en weer van ons
waggelden wij zachkens terug via nog enkele panden waar bier getapt werd
naar het Centraal station en namen plaats in de trein. Onderuit gezakt en met
welbehagen terugdenkend aan deze geslaagde dag waarbij het vele Gerstenat
invloed had op ons normale denken.
Rondom ons namen er louter dames plaats en ik kon het niet laten om een
stomme vraag te stellen; “Geachte Dames, ik ben nu 6 jaar alleen en probeer
bij de bloemkool een pappie te maken, wat dus nooit lukt, zou een van jullie
mij kunnen vertellen hoe ik dat moet doen?”
46
Wat ik nooit had verwacht gebeurde toch, alle dames richtten hun aandacht
naar mij en kreeg wel 10 adviezen hoe dat te flikken en ik maar gretig “Ja”
knikken. Vriendje Coen dacht, Eddie hoe flik je dat nou weer? En genoot mee.
Ik vond het geweldig dat ik aandacht kreeg voor een bloemkool pappie en
moest daar inwendig vreselijk om lachen en dat straalde zo een beetje van mijn
bakkes af en mijn aandacht en grote belangstelling bracht met zich mee dat ik
nog meer adviezen kreeg om dat pappie smakelijk te kruiden. Wij lulden met
de dames nog wat gezellig verder en ze vonden het jammer dat wij in
Wormerveer moesten uitstappen.
Kortom een hele supergezellige dag beleeft in Mokum en in de trein.

 

-30- De Maan
Nu zie ik hem of haar in zijn volle glorie en dat heet dan, volle maan. De oude
Egyptenaren 5000 jaar geleden hadden al in de gaten dat de maan bijzonder
was. De Maan was en is verantwoordelijk voor eb en vloed. De kracht die
ervoor nodig is gebruikten de Egyptenaren in hun voordeel om ziektes te
bestrijden en zette hun patiënten in het volle maanlicht. In combinatie met de
hun bekende kruiden konden ze veel betekenen voor de zieken en behoeftigen.
De priesters in die tijd waren hun tijd ver vooruit en wisten meer van de maan
en kruiden dan de huidige astronomen en homeopaten, helaas is die kennis
verloren gegaan.
Waarom laat de maan als enige planeet in de ruimte, zichzelf maar aan een
kant zien? De Maan draait namelijk niet om zijn eigen as. De zon schijnt nu
onbarmhartig op steeds dezelfde kant terwijl het aan de andere kant
steenkoud blijft en denk je, wat zal de reden daarvan zijn?
In de boeken van Jozef Roelof wordt dit duidelijk beschreven. Jozef Roelof kon
niks en wist niks. Vier klassen lagere school, waarbij hij het presteerde om vier
jaar niet op te letten en dat was het. Zijn leerschool was de geestelijke wereld.
Waarin hij al mee genomen werd door zijn geestelijke leider “meester Alcar” en
beleefde vele avonturen en uittredingen in de wereld van het ongeziene en
werd zachtjes gereed gemaakt om later de 25 boeken te schrijven. Ingegeven
door Mensen die allang niet meer op Aarde leven. Die boeken werden dus
47
geschreven door personen die de huidige wetenschap en medici ver vooruit
waren. Daarvoor gebruikte zij het menselijk instrument die de naam droeg van
Jozef Roelof. Door Hem in trance te brengen en zo zijn lichaam konden
overnemen om hun gedachten op papier te zetten. Met alle respect voor Jozef
in acht nemende konden zij door hem schrijven, schilderen en lezingen geven.
Jozef zelf was in trance en wist van niks en kon pas weer uit de trance later zien
wat er geschreven of geschilderd was.
Zo wordt beschreven in
het ontstaan van het
heelal de Maan zeer
belangrijk was voor het
eerste leven in de vorm
van cellen die zich
steeds weer te splitsen
en elke cel bezield door
een vonk van de
oerbron, die zich
splitste in triljarden
deeltjes van haar zelf te
vergelijken met de oerknal. Elke cel was overgeleverd aan de toen nog milde
zonnestralen en daardoor konden die cellen overleven en verder evolueren,
juist omdat de Maan zich van een kant laat zien en juist omdat de zonnekracht
van dat moment in de eeuwigheid die stralingskracht bezat om die cellen niet
te vernietigen.
De eerste cellen bevatten al de blauwdruk van de toekomstige mens met ziel
en al in de vorm van een onverwoestbare vonk, afkomstig van de in triljarden
vonken gesplitste Oermoeder.
Die vonken gaan dwars door elke materie heen en is het niet zo vreemd meer
om te weten dat die vonk dwars door de aardse toekomstige moeder, zich in
de 4e
maand, in haar baarmoeder gaat nestelen, om 9 maanden later geboren
te worden. Met vallen en opstaan een volwassen mens wordt en later ook
weer moeder en of vader wordt en zo de oer vonken blijft door geven, die dan
de mogelijkheid hebben door de eeuwen heen een steeds beter mens te
worden. Zodanig dat de maan en de zon en de Aarde niet meer nodig is om nog
langer de vonken aan te trekken voor nieuwe geboortes. Dan zullen de
48
planeten oplossen en terugkeren als energie naar de oerbron. De mens gaat
dan verder in een andere dimensie en dat zal nog even duren.

 

-31- Het kan soms heftig uit den klauwen lopen.
Per scootmobiel verlaat ik de Amandelbloesem met als doel wat boodskappen
te doen bij de Coop en bij Appie. Draai 2x naar rechts en bevindt mij op den
Noorderstraat. Nader een bushok waar ik zie dat daar 2 vrouwen met kleine
kotertjes op de bus staan te wachten en benader het bushokkie uiterst
voorzichtig in de wetenschap dat een van die koters plotsklaps zich buiten dat
bushok kan verplaatsen en een ramp zich gaat volstrekken.
Had al gezien dat de beide dames verdiept waren in een gesprek en derhalve in
zijn geheel onoplettend waren. Dus dan doe ik dat maar, dat was maar goed
ook, want een jochie sprong voor mijn wielen en ik kon tijdig remmen. Kreeg
nog wel een donkere blik van vermoedelijk de moeder van dat joch, ’t was in
ieder geval geen vriendelijke blik.
Volgens mij zou een beetje moeder blij zijn als er iemand rekening houdt met
haar kinderen die spontaan en ondoordenkend handelen zoals een kind
behoort te zijn en met vallen en opstaan daarvan gaat leren. Oké ik was al blij
dat dit met een sisser afliep en bedacht dat niet elke moeder begripvol en vol
met liefde zit. Er zijn ook nog steeds Bosheksen in ons midden. Zowel
vrouwelijk als mannelijk, jammer maar waar.
Eenmaal dat bushok voorbijtrok ik het gas volledig open en dat malle ding gaat
best wel hard. Ik zag mijn kasteel voorbijflitsen, met de plastic stoel en plastic
tafel met helderblauw plastic tafelkleed met bloemen bedrukt. Ik zie 3 mensen
druk pratend naast elkaar lopen en week al een beetje uit naar rechts, wilde
gas terugnemen, maarrrrrrrrrrrr de gashandel bleef hangen. Kreeg dat ding ook
niet meer terug en er flitste door mijn hersenspan heen; “Of die mensen
platrijden? Of het plantsoen in?” Dan maar het gras in! Hoeveel pech kan je
hebben? Het stuk gras waar in ik wegvluchtte, glooide rechts naar beneden en
de ochtenddauw was nog aanwezig en derhalve luisterde het stuur van den
scootmobiel ook niet meer naar mijn handelingen.
49
Met horten en stoten hobbelde ik over dat natte gras, recht op het water af
van de Amandelbloesem sloot! Spring dan maar van de op hol geslagen
scootmobiel af Eddie?! Dat ging dus ook niet want mijn linker poot bleef haken,
aan de stuurkolom en dus een beetje te traag voor een landing op het groene
gras plonsden wij dus met scootmobiel en al de Amandelbloesem sloot in waar
net vader en moeder zwaan met jonkies zwommen.
Vader Zwaan gedreven door zijn zwaneninstinct, om de jongen te beschermen,
kwam met een bloedgang op mij af en haalde ferm met zijn linkervleugel uit en
sloeg mijn rechterpols aan brandhout en kon nog maar met één arm half
zwemmend de kant bereiken.
Nu kwamen vader en moeder zwaan op mij af en braken mijn beide benen.
Wanhopig probeerde ik op de kant te klimmen waar de drie mensen, die ik had
proberen te ontwijken, hatelijk stonden te lachen, vol met leedvermaak. Ze
duwden mij weer terug het water in en ik dacht zachkens te verzuipen. Toen
hoorde ik een indringend geluid, er werd op den deurbel gedrukt. Een van de
bovenste beste brave meiden stond voor de deur om mijn steunkousen aan te
trekken. Sprong mijn nest uit en zag dat het 9 uur was. Snel den badjas aan
hijsen en snel de badkamer in om het gebit in den bakkus te douwen en de
deur te openen.
Opgelucht besefte ik dat het een niet leuke droom was geweest en voelde aan
mijn pols en die functioneerde als zijnde normaal en de benen? Ja, niks mis
mee!
Heb ik U wakker gemaakt, meneer Kingma? Nee hoor, ik was effe aan het
zwemmen hier in de sloot vandaar den badjas, ziet Uwes.
Ik droom niet zo bar veel maar als het gebeurd dan zit ik ook middenin die
afgespeelde film en beleef het als echt zijnde. Misschien kan je deze droom
enigszins verklaren met het feit dat ik als vrachtwagenchauffeur bang was om
iemand plat te rijden en laat staan een kind en is gelukkig nooit gebeurd.
De waarschuwingen van de roeiboot verhuurder, als we het Zwet op gingen,
“Pas op voor de Zwanen, want die kunnen je benen en roeispanen breken?”
Die keer dat ik in Tilburg reed en bij nadering van het kruispunt met het
stoplicht op rood, de remmen weigerden en het fietspad koos, nadat ik in een
flits gezien had dat er geen fietser te bekennen was? Zo zijn er wel meer
(gelukkig, bijna-ongelukken) voorgevallen. Waarbij je de combinatie, aan de
kant zette en een bak koffie nam om weer effe bij te komen van de skrik. De
50
periode op de Ambulance, waar je minder leuke dingen mee maakte en denkt
dat verwerkt te hebben? Misschien helpt een droom je uit de droom en ben je
dat eventueel kwijt? Dan wel volledig verwerkt.
De beroemde Joost, mag het weten.

 

32- Zondag ochtend
Die was voor ons min of meer heilig, lekker in de ochtendjas een goed ontbijtje
nuttigen, meestal met een zachtgekookt eitje en diversen lekkere broodjes. Een
grote pot verse koffie erbij, die schoon leeg ging. Tijdens dat ontbijtje
bespraken Riet en ik, wat we deze dag gingen doen.
Dikwijls gingen we na het plonzen in de tobbe met weer frisgewassen moed
naar Egmond aan Zee waar in de Voorstraat onder andere het winkeltje van
Trees van Dam zat. Met meestal voor vrouwen zeer aantrekkelijk snuisterijen.
Wat eten in het vlakbij het strand gelegen restaurant “De Klok.” Dan regelmatig
een bezoek aan de manege op de grens van Bergen en Schoorl om de
prestaties van mijn zwager Kees Hildering aan te moedigen waar hij met zijn
paard “Millhouse” als een speer over de toch wel hoge hindernissen sprong,
soms wel meer dan twee meter hoog.
De gewonnen bekers en erelinten stonden en hingen overal in huize Hildering.
Kees werd zeer bedreven in de paardensport en kon overal terecht en zo
belande hij als trainer/verzorger/begeleider, in de stoeterij van Den Hartog in
de Beemster. Alwaar ze louter het paardenras “Arabieren” fokten. Menigmaal
is Kees samen met Rob Den Hartog naar Rusland geweest om met een van alle
gemakken voorziene paardentrailer de Arabieren aldaar op te halen en in
Nederland de bloedlijnen voort te zetten.
Er was op een keer een superverkoop gehouden op de stoeterij en Kees had
Riet, Charlie en mij uitgenodigd om dit bij te wonen. Er stonden overal luxe uit
de krachten gegroeide tenten van De Boer uit Alkmaar. Eten en snacks, je kon
het zo gek niet bedenken of het was er en allemaal topklasse. Dat moest dan
ook wel want het publiek bestond uit roemrijke figuren.
51
Prinses Ann, The Princes of Wales, die tussen de adellijke neus en lippen even
twee Arabieren kocht van 125.000 gulden per stuk. Charlie Watss, de drummer
van de Rolling Stones, die er dacht ik ook een kocht. Een van de hotemetoten,
een commissaris van Philips, kwam met zijn privé helikopter.
Elke koper van een Arabisch paard, mocht een rondje vliegen in de Helikopter.
Kees had geregeld dat Charlie en ik mee konden vliegen. Dat was een belevenis
in die toch wel flinke Helikopter zaten ook glazen couveuses, kisten of hoe je
dat ook moet noemen. Buiten de privévluchten van de commissaris hield de
piloot zich bezig om Baby’s in nood naar allerlei ziekenhuizen te vliegen en dat
vond ik een nobel gebaar.
Een van de medepassagiers vroeg aan mij toen wij alweer boven de Stoeterij
cirkelden; “Wat veur Paerd, heb jij gekocht Kerel?” Onder ons waren een 50-tal
paarden te zien en ik zei: “Die bruine daar.” Nou waren ze alle 50 bruin maar
dat mocht de pret niet drukken en hij nam het klakkeloos aan. Voor de stoeterij
en voor Kees was er succes en wij hadden ervan genoten.

 

-33- Gedachtenlezen
Dat was iets waar ik zeer grote belangstelling voor had en schafferde het boek
karakterkunde aan, naam van de schrijver? Vergeten. Daarin was te lezen; de
dikke vlezige neus staat voor rijkdom. Dikke vlezige Lippen waarbij de onderlip
vooruitsteekt de mens die zulke lippen heeft is een egotripper. Een laag
voorhoofd, op een Neanderthaler gelijkend, zal nooit een professor worden.
Dat boek las ik in een ruk uit en als jongeling zijnde lette ik op de mens of ze de
kenmerken zouden vertonen zoals in dat boek vermeld. Ja, ik zag ze, alleen bij
de mensen die ik kende klopte daar niks van. Ze voldeden niet ondanks de
beschreven uiterlijkheden aan de karakterschets en stond zelf een keer voor de
spiegel en bekeek mijn dikke vlezige neus, zeker in die tijd was er van rijkdom
geen enkele sprake, eerder een constant geldgebrek. Als dan de steenrijke
vastgoedmagnaat, Maup Caranza, op de televisie was dan klopte dat weer wel.
Caranza had een hele grote en dikke neus, Freddie Heineken ook zoiets. De
twijfel nam toe en later begreep ik dat je de mens beter leert kennen aan de
hand van hun daden en hun gezegdes.
52
Een karaktertrek uit dat boek klopt volgens mij voor 70% wel. De persoon die
lacht en dan slechts een mondhoek schuin omhoog opkrult, meestal de
linkerzijde, terwijl de ogen niet meelachen, dan is het oppassen geblazen. Dat
heeft mij al in enkele situaties geholpen, omdat de alarmbellen gingen rinkelen
en heeft dat boek toch nog enig nut gehad. Voor het merendeel geldt, dat je
nooit op het uiterlijk kan beoordelen. Na verloop van de tijd, zie je de
lichaamstaal, de mimiek, de mate van het inlevingsvermogen, je hoort de
woorden, die in een gedachten wisseling plaatsvinden en als jij je daar prettig
bij voelt, dan is er weinig mis met je gesprekspartner. Het gevoel liegt nooit,
alleen je gedachten kunnen alle kanten opvliegen, zodanig dat je geeneens
meer hoort wat de ander te zeggen heeft. Men laat elkaar dan niet uitpraten
en zal een gebrek aan belangstelling zijn om te luisteren wat een ander te
zeggen heeft en wil men alleen het “Eigen ei” kwijt, soms laat je dat toe en
denkt; “Lul maar raak voor een knaak”. Als jou dat opluchting geeft? Oké dan.
Het gevaar bestaat dan, dat ze morgen weer op de stoep staan om de oren van
je kop te lullen en dat gaat dan enigszins vervelen en ga je smoezen verzinnen
om daar weer onder uit te komen. Gedachten zijn nog steeds niet te lezen en
denk dat dit het beste is.

 

34- Doenja Bo en Billy en Arie, Cleo
Doenja, de Mopshond, die helaas niet meer onder ons is, Bo, de Boomer en
Billy, de soepsiwawa, of hoe je dat hondenmerk ook moet benoemen? Arie, de
roodstaart papagaai, die intussen al 45 jaar oud moet zijn, Cleo, de Birmaanse
taaie tijgerin, in iet wat kleinere vorm. Deze huisdieren behoorde of behoorden
tot het gezin van Sjak, Charlie en Melissa. Samen met Sjak hebben we Doenja
uit Utrecht, Bo uit Friesland en Billy uit Capelle aan de IJsel gehaald.
Wereldhonden dus. Door de genoemde hondjes werd en word ik altijd in grote
blijdschap ontvangen nooit niet sjaggerijnig, altijd super blij als ik weer eens
een keertje langs kwam. Daar kan de mensheid een groot voorbeeld aan
nemen en begrijp inmiddels dat er mensen zijn die liever met dieren te maken
willen hebben, boven de mens. Tja, dieren zeiken niet en veroordelen niet. Je
ziet alleen maar de onvoorwaardelijke liefde van het dier naar jou toe en zeker
53
als je van je dier of dieren gaat houden. Je krijgt dan echte vrienden voor het
leven.
Arie de roodstaart papagaai, een geweldige vogel, die ruim 35 jaar bij mijn
skoonouders aanwezig was. Hij maakte in die tijd de katten, Lobbes en Monky
mee en de honden Friso en Gijs en wist ze allen te benoemen. Als hij zijn
riedeltje op ratelde. Arie is een echte alles vreter, koek chips patat en weet ik
veel wat. Is toch niet goed? Zou de “Ornitoloog” zeggen. Ook wel
vogeldeskundige genaamd. Nou, beste vogelman, Arie is 45 jaar oud en denk
dat je er zo nog 5 jaar bij kan tellen. Mijn skoon ouwelui kregen Arie toen hij al
volgroeid was. Arie is nergens kaal, plukt zijn eigen veren niet uit zijn bast
vanwege stress. Vroeger wilde Arie nog wel eens uit zijn kooi vliegen en ging
dan landen op je skouwer en lulde het end uit. In die tijd leerde ik hem al
fluitend enkele opera-aria’s. Nog als ik in het huis kom, met de vele gestoorde
lieden die in dat pand op de Fresiastraat vertoeven, en Arie een nootje geef
dan fluit hij delen van een aria wat hij kennelijk niet vergeten is. Soms vergeet
ik om hem een nootje te geven dan zwijgt Arie in alle talen. Dan flitst het door
mij heen, klootmajoor, je hebt Arie vergeten en geef hem alsnog een noot. Arie
is als bejaarde vogel vergevingsgezind en fluit alsnog een deel van de Aria uit
Rigoletto, Cara No Me, gecomponeerd door grootmeester Verdi. Voordat Arie
aan de beurt is moet ik eerst Bo en Billy honden snoeppies geven. Dat vergeet
je nooit omdat ze net zo lang om je stelten heen draaien totdat de
versnaperingen in hun lijven zitten. Hap, slik, weg.
Het begrip taaiheid wordt zichtbaar door de Birmaanse kat Cleo. Inmiddels
bijna 25 Jaar oud. Zij sleept zich voort door het huis om nog steeds haar bak
met voer leeg te vreten en laat zien dat zij dan wel oud is maar verder geen
nare ziektes in het kattenlijf heeft. Alleen moeten ze haar nu helpen om op de
bank te klimmen, om zo slechts 20 uur te kunnen slapen. Kortom, Artis in het
klein in het huis van Kingma-Gijsen.
Vergeet ik nog effe de vissen, Bram, Gerrit, Mathilde, Jodocus en Elvira te
vermelden die nog steeds in het aquarium rondzweven. Deze van kieuwen
voorziene wezentjes praten niet en je hoort ze niet. Neen, ze zwemmen slechts
heen en weder het aquarium in de rondte. Mooi gezicht, maar je bouwt er
geen band mee op, helaas.

 

54
-35- Gij zult niet doden
Een van de tien geboden, door Mozes aangereikt, heeft mij altijd eens gelezen
verwonderd. Van af de tijd dat dit veel zeggende gezegde geopenbaard werd
tot heden nu kom ik tot de conclusie dat dit gebod nog steeds niet gelezen
wordt. Al die oorlogen door de tijden heen en er heden nog wereldwijd
gemoord wordt. Respect voor een mensen leven is er nog steeds niet. Ook de
Paus in oorlogstijd kon niet lezen. Nee, hij zegende de kanonnen om de vijand
te vermorzelen. Koning Philip van Spanje, gesteund door alweer, de Paus en
Kardinalen, lieten ketters en dus ongelovigen levend verbranden na eerst
gemarteld te zijn. De eerdere zogenaamde heksen die te water gepletterd
werden en als ze bleven drijven dan was het geen heks, zonken ze naar de
bodem dan was het; Zie je wel, het was een heks! Vreselijke toestanden onder
het mom van het geloof, wat je nu nog steeds terugziet in de fanatieke islam
aanhangers. Staat dat in de Koran? Het zogenaamde beschaafde Westen, wat
dood en verderf zaait in het Midden oosten, met als enig belang geldelijk gewin
en macht over olie. Is dit Christelijk? Is dit gelovig? Is de gelovige president van
Amerika die in WO 2 de opdracht gaf om twee atoombommen op Japan te
gooien een moordenaar van vele? Waar haalt een gelovige rechter het recht
vandaan om iemand tot de doodstraf te veroordelen?
Staat er nou echt niemand stil bij dat ene gebod; “Gij zult niet doden????” Hoe
zou de wereld er uitzien als wij slechts dat ene gebod zouden respecteren? In
acht zouden nemen? Tja, het zal nog even voortduren en hoop dat dan
eindelijk het gezonde verstand gaat spreken en vooral het gevoel, dat je zoals
het merendeel van de wereldbevolking, niet meer in staat bent om te doden.

 

-36- Heel soms nog opgewonden
Het seks leven van mijn persoontje staat op een zeer laag pitje. De behoefte
daaraan is ook niet bijster groot te noemen en denk dat daar voldoende van
genoten is en slechts één zoon heeft opgeleverd. Hij is dan ook de hoofdprijs
en een betere zoon kan ik mij niet wensen. Toch had ik wel 5 koters gewild en
dat mocht niet zo wezen daar de baarmoeder van Riet al snel verwijderd werd.
55
Nu denk ik, het is goed zo, je zal er maar 5 studiebollen bij krijgen? Je moet dan
kromliggen om die koters op de Universiteit te krijgen. Zeker nu we weer terug
zijn in de tijd, dat studeren, alleen gemakkelijk wordt met vermogende ouders.
Nog steeds kijk ik naar vrouwen speciaal naar het wezen die een lijf hebben in
de vorm van een Colafles of het perentype en dus rond vormig. Leuk om te zien
maar je kan daar niet zoveel mee en ken toch moeilijk zo een rond gevormd
wezen van haar fiets afsleuren en zeggen; “trek je broek effe uit, dan kan ik het
beter zien !!” Dat wordt minstens een week in het gevang denk ik dan maar
weer zo. Dan heb je wel 3 maaltijden per dag maar roken zal ook daar niet
mogen en een biertje tappen zullen ze daar hoogst waarschijnlijk ook niet
doen. Dus die van de fiets afsleur nijgingen heb ik volledig onder drukt.
Neen, ik haal nu mijn gerief ergens anders en van de week nog was ik ergens.
Twaalf heerlijk glimmende naakte lijven zag ik en het kwijl liep uit mijn Bakkus.
Doe mij er maar twee, zei ik tegen de uitbater van het pand waarin ik mij
bevond. Kan U dat aan? Zei de man. Ja hoor, met gemak antwoorde ik. Hij
pakte twee heerlijke glimmende, naakte, haringen en vroeg of ik er uitjes bij
wilde? Ja, lekker. Beetje zuur erbij? Yep, twee plakkies. Wat eigenlijk nog meer
opwindend is, is de Lekkerbek, de pure naaktheid van de lekkerbek wordt
verhuld in een krokant gebakken kledij en tijdens het nuttigen van deze
lekkernij zie je langzaam maar zeker het warme en naakte witte vlees van de
lekkerbek verschijnen. Wat dan enigszins vergelijkbaar is met de rond
gevormde vrouw gekleed in zeer wulpse lingerie en moet dan raden wat daar
weer onder zit.
De liefde voor de vrouw gaat ook door de maag, om even een oud
spreekwoord aan te halen, denk dat dit op waarheid berust is. Zeker nu besef ik
dat seks en lekkere dingen nuttigen heel dicht bij elkaar staat, immers beide
geven een goed gevoel.

 

-37- Het chauffeur vak
Men kan hier min over denken, die gasten zitten alleen maar achter dat stuur
en gaan vervelend en tergend langzaam inhalen, wat weer file veroorzaakt. Dat
hangt weer van de situatie ter plekke af. De meeste hebben dat wel door

wanneer wel inhalen of niet en hebben dan niet zo veel problemen. Sommige
vakbroeders denken daarbij niet na (werkdruk) en veroorzaken ergernis. (De
files worden steeds langer en de verwachtingen zijn te hoog.) Bij de
bestuurders van rappe personenwagens, wat ook wel weer voor te stellen is,
krijgt men vervelende situaties, waarbij de bestuurder van de personenwagen,
denkt in zijn recht te staan om de combinatie af te snijden, boven op zijn
remmen gaat staan, dit is te vergelijken met zelfmoord. Een combinatie met 50
ton goederen aan boord staat niet zomaar, plotsklaps stil en als iemand dan
boven op zijn remmen gaat staan, dan zou het zo maar eens kunnen zijn, dat de
Personen wagen zo plat als een dubbeltje wordt. De verdere gevolgen, zullen
we het dan maar niet over hebben.
Ook in de drukke steden kan het soms linke soep zijn, vooral met fietsers. Die
steken hun hand niet meer uit om richting aan te geven en moet de chauffeur
raden waar die fietser heen wil. De stoplichten voor het afslaan naar links of
rechts, geven bij groen ook gelijktijdig groen licht voor fietsers. Dat is een
levensgevaarlijke situatie, als je rechts af moet dan moet je vanaf de blinde
kant in de spiegel kijken of er fietsers aan komen. Als je al voor de helft in die
bocht zit is dat moeilijk om te zien en bij twijfel sta je dan stil. De fietsers die
door rood heen fietsen, zijn dan een groot gevaar. Owee, als je dan toch een
fietser meepakt dan zegt de wet van nu dat je gruwelijk in de fout zit en op had
moeten letten. Je let al op, van ’s morgens 5 uur tot ‘s avonds 20.00 uur, maar
dat begrijpen hun dan weer niet. Ik was moeier van zo een dag als een dag
sjouwen onder de balen van 100 kilo.
Over onbegrip gesproken, ik kwam met een combinatie geladen met 40 ton in
Maastricht, G.P.S. en plattegronden van steden, bestonden nog niet en zag een
vrouw op de fiets en vroeg haar weet U de huppel de pup straat? Ja zeker, Oe
gaat hier rechts om de hoek en de brug over en Oe bent er. Dus de hoek om en
zag de brug, tja alleen toegankelijk voor fietsers en kon met de combinatie
weer 2 kilometer achteruit om de weg te vervolgen naar de andere kant van
het bruggetje. Vervolgens vroeg je alleen nog naar straten, bij de postbode, de
ventende groenteboer en of bakker, dan wel de melkboer.
Later kwamen de shell plattegrondenboeken en dat was al een hele
verbetering en kon je zelf kijken waar je ongeveer zat in een stad. De latere
G.P.S met een vrouwenstem, over 200 meter linksaf enzo voortelijk, totdat zij
zei; ”De plaats van bestemming is bereikt” Heb ik maar even mee gemaakt
maar dat werkte in de meeste gevallen perfect.
57
Het wegennet van Nederland zat in mijn kop en soms wilde de GPS anders.
Bevobbeld, ik kwam bij een adres 11 kilometer van Heereveen af en de GPS zei,
richting Emmeloord, richting Leeuwarden en Drachten, Juffrouw, U kan heden
even barsten want als ik hier binnendoor ga dan zit ik zo in Heereveen. Dan heb
ik het over de oude versie van GPS en mag hopen dat de moderne versies dan
beter werken. De techniek staat immers voor niets.
Huisvrouw, plus echtgenoot, bedenk, voor je boodschappen en voor je kratje
bier, je jurkie en snuisterijen, gereedschap en sportartikelen. Wat je ook maar
bedenken kan, voor dit alles is nodig chauffeurs die de spullen die jij nodig hebt
in distributiecentra en winkels bezorgen. Zonder deze mensen sta je met volle
knip naar lege schappen te staren.

 

-38- Kermis
Dat was een feest apart en keken we reikhalzend naar uit, alleen de munten
waren schaars. Een keer in de botsauto en wat andere dingen, dat was het wel
zo een beetje. De man nog twee kwartjes over en ja wat nu? We zagen een
tent beschilderd met half blote dames, jongens hier gaan we in. Kwartje entree
en we werden in een schaars verlichte gang gestuurd. De wanden bestond uit
dikke gordijnen. Wij verwachte min of meer elk moment door een wulpse
dame meegetrokken te worden. Waar wij dan achter die dikke gordijnen iets
zouden beleven.
Niks van dat alles, we eindigden in een kleine open ruimte waar in het midden
een soort zuil stond waar je een filmpie kon bekijken. Wel effe een kwartje erin
douwen. Nou ja, misschien zien we wel blote wijven? Ook weer mis, we kregen
een kort filmpie van “de Dikke en de Dunne” te zien en zagen een groot bord
met daarop te lezen; “Uitgang”. U zijt heden genaaid! stond er dan net niet bij
maar het voelde wel zo.
Mijn broer Ton had ook wat met buurmeiden en pa en moe Kingma moesten
ergens heen. Hij had een meiske het ouderlijk huis ingelokt, beide 16 Jaar. Ik
was 10 jaar en bekeek het tafereel en ik was plotsklaps ongewenst. Kreeg van
mijn broer een oprotpremie in de vorm van een echte knaak (2,50 gulden)

Bingo! en ging gelijk naar de kermis te Wormerveer, wat ook de bedoeling was
om hun snode plannen uit te voeren.
Pech voor mijn broer want de knaak was al snel uitgegeven en bij het binnen
treden van het ouderlijke huis hoorde ik gestommel en broer Ton stormde van
de trap af in zijn onderbroek. He? wat raar nou, net waren ze nog in de
woonkamer. Wat moeten ze dan boven zoeken? Klootviool!! zei mijn broer lief
tegen zijn broertje. Hier heb je nog een knaak en voorlopig niet thuiskomen.
Oké, ik had de boodschap begrepen en kwam pas thuis toen het gezin weer
compleet was. Een ander buurmeiske werd later zijn vrouw, Tini Veken.
De latere kermissen waren ook hetzelfde en altijd een munten gebrek. Als je
mazzel had en er ooms op bezoek waren dan kon je zo maar eens 3 gulden
rijker zijn en wat langer op die kermis vertoeven.
Weer later, toen je zelf geld verdiende door het werk wat je deed, trad er weer
een soort van gekkigheid op. Je kon nou alle attracties benutten maar deed dat
niet, je voelde je te groot om in de zweefmolen te zitten. Alleen een aantal
keren in de botsautotent en een foto schieten in de geweren tent, 9x mis en de
tiende was raak.
Waarschijnlijk drukte de
geweren baas dan op
een knoppie, want 10 x
geschoten was 5
gulden. Dan kon er wel
een foto af van twee
kwartjes.
Later ga je met je
kind(eren) naar de
kermis, wat meestal
een rib uit het lijf betekende. Je wist immers exact hoe het voelde als je
munten op waren. Nu weet ik geeneens wat er op die kermis te beleven is en
het is goed zo.

 

 

59
-39- De Hersens op een zijspoor brengen
Het is mistig en in het schijnsel van de lantaarnpalen, zie je allerlei schaduwen
in het halfdonker. Daar een enge man en als schaduw lijkend op “Jack the
ripper”, die zijn slachtoffers aan repen sneed, juist met deze weer types, om
dan weer ongezien te verdwijnen om van het vergoten bloed na te genieten.
Daar zie je een bedelende vrouw met haar kind aan de borst geklemd en bent
al geneigd om een munt stuk in haar schoot te werpen, om dan te zien dat het
slechts een schaduw is. Je ziet aan de overkant een man met een hengel die zit
te vissen tussen de stoeptegels, om dan de volgende dag bij helder weer te
ontdekken, dat je naar een kunstig geknipte heg zat te kijken en weinig met
een vissende man te maken heeft.
In het begin dat ik mijn kasteel betrad zag ik aan de overkant een man met een
rooie hoed op het balkon zitten en de man verdween nooit naar binnen om
bevobbeld een bak koffie in te tappen of te gaan slapen. Als ik des ochtends de
gordijnen open schoof zat de man er nog steeds op zijn balkon. Totdat ik in een
heldermoment de bril op mijn bakkus zette en zag dat de rooie hoed een
Hortensia plant was geplaatst op een ding wat de nek en de romp van de man
weerspiegelde en dacht; “Tja, gekker ken het haast niet worden”. Men noemt
dat in de wetenschap, hallucineren, dan wel een fata morgana. Als je in de
woestijn door het hete zand heen strompelt en heftig verlangd naar vocht en
wat te eten, je ziet dan plotsklaps een bar met barkeeper die koel, helder bier
aan het tappen is en de gebraden kippen zweven om die bar heen. Men spoed
zich met de laatste krachten naar die plek om dan weer te ontdekken dat het
slechts een zandheuvel is. De hersens brengen je op een zijspoor en laat het
gewenste als symbool in het denken verschijnen, verzwakt door vocht en wat
te eten en juist dat vocht als dat na drie dagen niet aangevuld wordt, brengt je
naar hersensspinsels. In mindere mate kan het voorkomen dat er een kennis
tegen je zegt; “Ik zag je vorige week in Harderwijk”. Je weet zeker dat je daar
niet was en begint aan de verstandelijk vermogens van de kennis te twijfelen.
Misschien een dubbelganger? Probeer je nog, Neeeeeeeeeee, jij was het, ben
toch niet gek? Zo kunnen er allerlei vreemde verhalen voor waar aangenomen
worden. Tijdens verjaardagen en ontmoetingen op het terras en in de kroeg. Zij
is een bosheks en hij is een vreselijke kerel, ze flikte dit en ze flikte dat. De
toehoorder(s), kent de genoemde figuren geeneens, maar nemen dit toch voor
waarheid aan. Als ze dan de besproken figuren tegen komen is hun gedachte

negatief en groeten de besproken figuren niet want het zijn Karhengsten en
heb het zelf gehoord tijdens een feessie. Dan beste mensen, wordt het echt tijd
om een gesprek aan te gaan met de al geoordeelde mensen, die niks kunnen
verdedigen omdat ze niet weten wat er al in negativiteit over hun gezegd is.
Gebruik je verstand en vooral je gevoel, hebt de moed om de persoon aan te
spreken en je zult ontdekken dat wat je gehoord hebt een lulverhaal is.

 

-40- Het stel, dan wel een paar
40 jaar lang at het stel één keer in de maand bloemkool met een bal gehakt.
Met een al of niet gedrenkt in de gehaktsju, gemaakt Maizena pappie. Om er
dan na 40 jaar achter te komen dat ze het alle twee niet lekker vonden.
De vrouw dacht dat vindt mijn man lekker en de man dacht dat vindt mijn
vrouw lekker en dus vreet ik dat maar gewoon op. Wanbegrip en
miscommunicatie van de alleronderste plank. Dat kwam je alleen tegen bij de
oudere generaties.
De vrouw was jarig en de man nam voor haar een zaag en hakbijl mee en
dacht; “met de zaag zaag ik een boom aan stukken en met de bijl verwerk ik dat
verder tot kachelhoutjes. Dan kan zij lekker voor de warme kachel onze wollen
sokken breien. Een nuttig cadeautje al zeg ik dat zelf.
Vakantie bestond nog niet en een uitje was een zeldzaamheid. Als er al een
uitje was, was dat met de vereniging van huisvrouwen naar “Kraantje lek” te
Bloemendaal. Er was niks anders daar het geldgebrek groot was. Was de
busreis daarnaar toe een belevenis en werd er nog jaren over gesproken hoe
geweldig dat was.
Zo herinner ik mij uit de touringcar periode dat ik een bus vol met nonnen
kreeg. Ik heb nog nooit zulke blije mensen meegemaakt, gelijk als kinderen die
een schoolreissie gingen beleven. In dat klooster waar ik ze op pikte zal het ook
geen blijheid en vrijheid zijn geweest? Contact met mannen zal uit den boze
geweest zijn maar van elke non kreeg ik een stralende glimlach en een aai over
mijn bol. Wel effe kijken of moederoverste het niet zag want dan hadden de
rapen denkelijk gaar geweest. Waar ze naar toe moesten? Ik weet het niet
meer. Het stelde als rit eigenlijk niks voor. Zingend en in hun handenklappend
61
ging de reis naar hun klooster weer terug. Wederom kreeg ik van iedere non
een stralende glimlach en een aai over den bol. Deze dames waren de gehele
dag blij in het lijf en ik dacht zoiets als, het zal wel maar heb deze lieve dames
wel een prettige dag bezorgd. Dat streelt dan weer het Ego (Een kinderhand is
gauw gevuld)
Doet mij weer denken aan de nonnen in het Sint Jan Ziekenhuis te Zaandam
waar ik om de twee maanden een week opgenomen werd om mijn gips broek
te vernieuwen. 7 jaar jong was ik en om 5 uur in den ochtend werd ik gewassen
om 3 uur later een broodje te krijgen. Ik had daar niet zo veel erg in en wat ik
wel raar vond en niet snapte, wat ik herhaaldelijk hoorde was; “handen boven
het dek houden!”, wat juist zo lekker warm was. Later begreep ik dat ze mij
wilde behoeden voor zelfbevlekking dan wel masturbatie. Dat was volgens de
bijbel een zonde. Als deze lieve vrouwen nog zouden leven dan kon ik ze
mededelen dat bij een jochie van zeven die zonde geeneens bij hem opkomt,
dat is iets voor later bij gebrek aan een vrouwelijk wezen en weer later man en
vrouw wordt en kinderen krijgt en 40 jaar lang dingen eet wat je eigenlijk niet
lust.

 

-41- Indonesisch eten
Vandaag weer eens gedineerd in het restaurant vreet U maar raak voor een
knaak, gevestigd in de hal van de Amandelbloesem. De knaak is veranderd in €
6,50 per maaltijd en is nog alleszins zeer redelijk te noemen, zeker voor de
kwaliteit gewaarborgd door de Indo dame die dit verzorgd. Dit alles wordt
bestierd door louter vrijwillige dames die hun best doen om de eetlustige
gasten op hun wenken te bedienen. Men moet dan niet zeiken dat je wat lang
moet wachten op je bord gevuld met Indische lekkernijen. Voor die prijs mag je
niet al te veel verwachten maar de smaak van het geheel is door den Hollander
niet te overtreffen. Je zit met 5 andere personen aan een ronde tafel, twee
stellen op leeftijd en Tiny, die constant de oren van je kop af lult. Zij is effe
jonger als ik en bezit een goed karakter. Ze mag graag regelen voor een ander,
ik kwam natuurlijk weer te laat binnen stappen en had Tiny gelijk in de gaten
en zei; “Ik heb een plekkie voor je vrijgelaten en neemt U plaats! Eerst effe een
62
biertje bestellen Tiny en kom er aan. Tiny woont een paar huizen verderop bij
skone dochter Sjak en Charlie en ken haar dus al een tijdje.
De stellen aan tafel, de vrouw naast Tiny, bekijkt alles rustig met glimmende
lachogen en laat Tiny haar verhalen vertellen en heeft zoiets van, Tja, wat
maakt het uit en lul maar raak. De Man van haar zegt niks en denkt
waarschijnlijk, wat moet ik hier? Weer geen Boerenkool met worst.
De Man van het tweede stel komt belezen over en weet interessante dingen te
vertellen en zoekt steeds mijn aandacht omdat hij denkelijk respons krijgt. Zijn
vrouw lult constant over haar pas aangeschafte “Air-fraier”, een ketel waarin je
patat kan bakken zonder vet, en alle snacks worden krokant door louter en
alleen hete lucht. Ik denk dat dit dan gebakkenlucht zou zijn?
Na 3 uur in dat pand vertoefd te hebben en eerst een halve kom soep voor
geschoteld kreeg, de smakelijke hoofdmaaltijd en een bol ijs met sjokola
vlokken, een dot slagroom en een knapperige obliewafel als toet en dat alles
voor slechts € 6,50, Yep, lekker en gezellig gesmikkeld zonder afwasbende.

 

 Kippen sjuu
Volgens mij was het kerst 1965 of een ander feest, maakt ook niet zo veel uit.
Er zaten zo een 25 personen in huize Knollendammerstraat noemero 111
Mijn moeder had een enorme pan soep gemaakt en schalen met zelfgemaakte
salades. Dat was al een feest apart waarschijnlijk was dat berekend op 15
personen want er moesten versnaperingen bijgehaald worden.
Het driedelig kostuum plus stropdas was in de mode en iedereen was zo
gekleed. Ed wil jij effe 10 halve Kippen en een zootje patat halen? Tuurlijk,
Cafetaria West End was zo een beetje net geopend en ging er met de
bromfiets, een Eysink, naar toe, toen de enigste snackbar te Wormer. Geen tas
mee, ben je gek, dat pletteren wij wel onder de winterjas. Tassen of paraplu’s
daar rustte een groot taboe op. We zijn geen watjes! In dit geval had een flinke
tas toch wel een stuk makkelijker geweest.
Na behoorlijk lang wachten stopte ik de loeihete, in aluminium verpakte halve
kippen en 5 flinke gezinszakken patat onder mijn winterjas en stapte op de
63
brommer. Kanonnen! wat een hitte op mijn borst, effe door bijten Eddie, we
zijn er zo. Bij de bocht van de Knollendammerstraat ging ik bijna onderuit en
kon niet anders dan het speeltuintje in te rijden want een aantal kippen waren
niet goed verpakt en de kippensju liep over mijn, nog niet harige, borst. Dat
deed behoorlijk au, vandaar de schuiver naar de speeltuin toe. Snel trok ik de
winterjas uit en propte de etenswaren in de jas en maakte daar een tas, dan
wel pakket, van. In het witte overhemd bedropen met hete kippensju
overbrugde ik met wapperende, van vet druipende stropdas, het laatste stukkie
van de Knollendammerstraat.
De opdracht was vervuld, de winterjas kon gelukkig nog gestoomd worden, het
eens zo witte overhemd kon rechtstreeks in de stalen vuilnisemmer. De jas van
het pak was nog bruikbaar want de vetvlekken bevonden zich in de binnenzijde
en zag niemand. De brandblaren op mijn borst gingen als van zelve weer
verdwijnen.
De 25 personen hadden hun buik rond ge-eten en aldus was het feest geslaagd.

 

-43- Hoogopgeleid.
Er zijn mensen die een koffer vol met diploma’s hebben, technische-,
economische-, Universitaire bullen en meerdere lof uitingen.
Dat doet mij denken aan Professor dokter Mr. en Ing. J.A.W Diepenhorst. Die
een programma presenteerde met de vaste gasten, Victor van Friesland,
Godfried Bomans en nog een paar zeergeleerde gasten. Dat op zwart wit TV en
dus erg lang geleden.
Waar Godfried Bomans uitblonk met een groot gevoel voor humor waren de
andere gasten groot in algemene saaiheid. Als jongeling merkte ik al een
gebrek aan inlevingsvermogen op bij de meeste gasten.
Ze hadden tot hun dertigste op de universiteit vertoefd en kregen diverse goed
betaalde banen aangeboden waar zweetdruppels in het geheel taboe waren.
Ook de toenmalige hoogopgeleide ministers in die tijd waren groot op het
gebied van saaiheid. Alleen de minister van buitenlandse zaken, Jozef Luns, had
gevoel voor humor. Ook was er een minister, waarvan ik de naam effe kwijt
64
ben, die liever in de kroeg zat dan de saaie vergaderingen bij te wonen. Een
beste kerel dus.
De figuren met wat minder diploma’s maar toch redelijk hoogopgeleid hebben
het moeilijker dan de super hoogopgeleide, die zitten altijd goed en komen in
die kring terecht waar ze elkaar steunen en kruiwagentje spelen voor willige
figuren die dat niet gaan vergeten.
De wat mindere worden managers of zij- of kantdirecteurs die de grootste
klappen mogen opvangen.
Komt de vraag: Wat heb je aan een koffer vol diploma’s als je niet met mensen
om kan gaan op redelijke wijze?
Echt meegemaakt, een jonge snuiter, in krijtjes streep pak, die zich gehaat
maakte bij bijna het hele bedrijf. Geen greintje invoelingsvermogen en wars
van begrip. Totdat hij de domme maar toch dappere fout maakte om een
directeur aan te pakken. We hebben de man met strepen pak nooit meer
gezien.
Het volk heeft gestemd op Rutte 3, Misschien krijgen we het beter? Een
denkfout van de onderste plank. Deze mensen, die het nu voor het zeggen
hebben, weten gewoon niet wat er bij het gewone volk speelt en is voor hun
ook niet belangrijk. De binnenlandse- en buitenlandse multinationals worden
beloond met belastingvoordelen onder het mom van werkgelegenheid.
De ware reden is om een stoel te krijgen in de raden van bestuur. Door de hoge
opleidingen en het vermogen om de stromen van leerstof te verwerken is er
geen plaats meer in de moe geleerde hersenspan, voor sociale vaardigheden.
Het inschatten van menselijke waarde en het inlevingsvermogen is weg
gestudeerd. Zij die de mogelijkheid hebben om een universitair opleiding te
volgen hebben in het algemeen vermogende ouders, die de studenten klappen
makkelijk kunnen verwerken en moet nu even denken aan mijn Neef Geert, die
een van de uitzonderingen is, in volharding en door zetting vermogen.
Na 3x te zijn uitgeloot en dus moest wachten op zijn medicijnenstudie en later
pas kon beginnen aan zijn studie voor arts en later specialist in een zijtak van
de geneeskunde. Hij heeft nu zijn eigen kliniek in Osdorp. Daarvoor moest hij
de studiejaren in een zekere vorm van armoede doorbrengen. In zijn vrije uren
was hij taxi Chauffeur om de studie te bekostigen. Met steun van zijn vriendin,
die nu zijn vrouw is, kon hij dat bereiken wat voor hem wenselijk was. Voor zijn

5 Kinderen, was dit een stuk makkelijker en hebben allemaal een hoge
opleiding gehad mede door de steun van hun Vader.
Groot respect voor mijn neef, die de beroerdste niet is en niet vergeten is dat
hij in een gewone wieg geboren werd.

 

-44- Koud hè !!!
Tja, 28 februari en 1 maart 2018, mogen bijgetekend worden in de boeken als
zijnde koud records. Ik heb met mijzelf afgesproken om, elke dag, de deur uit te
gaan voor de broodnodige boodskappies. Of het nou kerstbomen regent of niet
behalve dan in december 2017, toen er overal sneeuw lag en spekglad was en
mogelijk gemaakt door zoon Charlie, die heel lief, bier en shag kwam brengen.
Dus gister en vandaag erop uit met de Ferrari scootmobiel. 5 lagen kledij draag
ik, een Tshirt, overhemd, een gilet zonder mouwen, dan doen wij een fleece
jackie aan en dan de toch wel dunne jacket. Dat mag je beschouwen als een
thermofles met 5 lagen en dat werkt perfect tegen deze Siberische koude golf
met handschoenen en de Siberische muts met flappen over de oren is het bijna
hillegaar af. Met alleen een boxershort en joggingbroek schiet de onder kledij
schromelijk te kort en de snerpende kouwe wind zorgt ervoor dat je het gevoel
krijgt dat je in je blote kont op die scootmobiel zit. Dan kom je zoals gewoonlijk
bekende tegen en hoor je herhaaldelijk, Koud he!! En antwoord je zoiets als, Ja,
bar en boos en maar weer gauw naar de warme kachel toe, ga ik ook doen als
de boodskappen in de tas zitten.
Hoor je dan en eigenlijk is het supergezond weer waar vele bakkeleterieen en
muggenlarven uit de weg worden bevroren. Half verkleumd met rode konen en
druipende rooie neus stap je weer in je kasteel en waardeert in hoge mate de
warmte die daar heerst.
Je zal maar een verwarde zwerver zijn? Door de overheid en de maatschappij in
de steek gelaten omdat je toevallig Hollander bent en nergens voor vlucht.
Geen adres hebt en daardoor ook geen uitkering, onder Bruggen moet slapen
en met deze extreme voorjaars koude mag je dan een tweetal nachten bij het
Leger des Heils slapen. Maar dan moet je toch weer opzouten en zoek het maar
verder lekker zelf uit. De echt verwarde zwerver vraagt niet meer om hulp met

het gevaar dat ze de persoon de volgende dag stijf bevroren ergens vinden en
naamloos begraven wordt. Dan hebben we het over een Nederlandse
medeburger. Eens waarschijnlijk een hardwerkende vader van een gezin wat
dan hoogst waarschijnlijk uit elkaar geploft is en door de ellende het bestaan
van Swiebertje gekozen heeft met alle gevolgen van dien.
Zolang wij braaf onze hoge maandlasten op tijd betalen dan is er geen vuiltje
aan de lucht en eten 3x per dag en als het koud is dan zitten wij warm. Dat kan
zomaar anders zijn. Door omstandigheden waar je weinig aan kunt doen en dan
is de maatschappij en instanties ineens keihard geworden en is het betalen plus
boetes of kielhalen dan wel ergens bevroren gevonden worden. Tja, ik snap het
nog steeds niet waarom deze mensen niet geholpen worden. We gaan zachies
aan naar de zomer toe en mogen we horen, Bloedheet hè!! Tenminste als de
zomer een zomer gaat worden.

 

-45- Letterbord lus dieet
Hedenmiddag heb ik een nieuw toetsenbord gekregen omdat ik wederom een
glas bier in het toetsenbord gekeild heb.
De computerwinkel, Saen Com, zo een beetje naast de Terstal kledingzaak op
de marktstraat waar ik binnen stapte met de mededeling dat ik een paar weken
geleden hier een toetsenbord had gekocht. Maar dat die beslist niet tegen een
glaassie bier kan. Nou, meneer neem deze maar mee en gaf mij een
toetsenbord die onderdeel was van een show model. Helemaal gratis en voor
niks! Nou man, zei ik, wat een service en hartstikke bedankt man. Hij zei; “Drink
je biertje nou voortaan zelf maar op, het toetsen bord ken er niet tegen”.
Inmiddels is dat mij zeer duidelijk geworden en kan beter stoppen met roken
en bier drinken. Geen vette speklappen meer, geen zout en geen
suikerhoudende toestanden meer. Geen gekweekte sla en vis uit een kwekerij,
geen kortlevende kip, maar in een lang levende kip zitten dan weer meer
Samonella bakkeleteries, wat dan ook in het zachtgekookte ei zit.
Kaas dan? Ook niet goed, onzichtbare schimmels en het hoge histamine gehalte
wat in de kaas aanwezig is zorgt ervoor dat de oogleden gaan zweten,
trilwangen en zwiebelknieën veroorzaken.

Groene groenten dan maar? Tja, dat is niet meer afhankelijk van de seizoenen
en is het hele jaar door verkrijgbaar. Zo ook het (gezonde fruit) Wat ook al niet
meer zo gezond is. De zomer Koning en dus de aardbei, is ook in de winter
verkrijgbaar en smaakt nergens meer naar. De oeroude appel moet men zeer
dik schillen want de schil is louter gif geworden. De Banaan komt uit de Tropen
vandaan en worden hele scheepsladingen met Bananen vergast doormiddel
van grote gaspatronen, om ongedierte weg te houden en dat heb ik met eigen
ogen gezien toen ik nog zeeman was.
Biologische en vegetarische granen en noten dan? Zelfde verhaal ook dit wordt
gegast. Waarbij de granen ook nog genetisch gemanipuleerd worden, Eet U
smakelijk.
Ja, ha, maar dan hebben we nog de vleeswaren, dat zou toch wel een mooi
alternatief zijn? Wederom een grove denkfout.
In de oer Hollandse gehaktbal en de sudderlappen zit Nitriet een, niet zo
gezonde, kleurstof om de mooie rode vleeskleur te verkrijgen.
Dan nemen we maar een pak melk en een pak vanillevla. Ook weer
misgeschoten de onverdunde rauwe koeienmelk en zo uit de koe getapt, doet
een kalf groeien als kool, als die kalf dat al zou krijgen en dat krijgt die arme
beginnende loeier niet. Neen die krijgt wei water of andere troep te vreten,
plus een zootje antibiotica, om ziektes te verdringen. De vanillevla, was vroeger
gewoon lekker en dat is verleden tijd. De gepasteuriseerde en zwaar verdunde
melk, daar wordt een kunstmatige vanillesmaak aan toegevoegd en is er van
een vanillestok, geen enkele sprake.
Blijft over het waterdieet. U zuipt zich klem aan koel, helder water, wel
gefilterd om het fluoride en andere narigheid eruit te filteren.
Voelt men zich wat slapjes? Na twee Weken louter en alleen water, dan mag
men een gebraaien speklap nemen met een biertje. Voel me nou al enigszins
slap en neem nog maar een biertje.

 

 

68
-46- Liefde voor Dieren
Tante Fok en Ome Teun Luttik woonden in Amsterdam en als mijn Broer Ton en
ik in de buurt waren gingen wij daarlangs op de koffie. Tante Fok hield meer
van dieren dan de mens in zijn geheel. Dat was ook duidelijk te zien in dat huis,
er liepen 9 Siamese katten die overal op sprongen en in de gordijnen hingen.
9.honden, voornamelijk Poedels die zo lekker gelijktijdig kunnen blaffen. 9
Apen die in kooien in de kamer stonden, twee Gibbons, dan wel slingerapen, 2
Chimpansees, een Baby Gorilla, 4 kleine apen en verder nog 9 papagaaien ook
hier en daar in kooien op de stokken gezeteld.
Tante Fok had iets met het getal 9 denk ik en zijn dat nooit aan de weet
gekomen, misschien wel de negende van de negende Maand jarig?
Op een keer toen wij daar weer eens langsgingen vonden wij dat het behoorlijk
stonk in die apenkamer en zagen de twee Chimpansees in de tralies hangen,
met hun apenkonten gericht naar de kooi van de andere Chimpansee en zagen
twee bruine stralen, die precies in de twee Chimpansee kooien belandde en
dus af en toe twee stralen over onze koppen kruisten en instinctief bukte wij
steeds net op tijd. Ja, zei Tante Fok, die twee arme schatjes zijn aan de dunne.
Gezellig hoor! zo dachten wij. Ome Teun kwam thuis met appels voor de
dieren, gekocht voor een prikkie op de Albert Cuypmarkt het is toch maar voor
die klote beesten, zo zal ome Teun gedacht hebben. Hij werd dus terplekke in
ons bijzijn verrot gescholden want er zaten bruine plekken op die Appels. Die
vreet je zelf maar op hufter, mijn dieren verdienen beter enzovoortelijk. Ome
Teun liet dit zwijgzaam over zich heen gaan en probeerde nog om de eerste
Gibbon een appel te voeren. Als dank werd zijn rechterwijsvinger bijna
afgebeten en heeft daar nog maanden last van gehad.
Dat was tevens de laatste keer dat wij daar op bezoek kwamen en wat al
enigszins voorspelbaar was hun huwelijk was ten einde en gingen hun
eigenweg verder voor nieuwe avonturen.
Tante Fok heeft naar verluidt nog een keer een bezoek gebracht aan de baby
Gorilla, die inmiddels jongvolwassen was geworden en zij aan Artis geschonken
had. Doordat zij de oppasser al jaren kende was het mogelijk dat Tante Fok de
gorilla kooi mocht instappen met alleen de Gorilla die zij min of meer opgevoed
had. De Gorilla kende Tante Fok nog en dat ging perfect, totdat de jonge zilver

rug haar rok optilde en haar intieme geuren opsnoof! Toen zei Tante Fok, Snel,
laat me er nu maar uit en levend kwam Tante Fok weer uit de kooi.
Van Tante Fok en haar dieren hebben wij nooit meer iets gehoord en ome Teun
kreeg een andere relatie en was een constructiebedrijf begonnen en ze hadden
het samen goed.

 

47 “Luilak – Beddenzak”- 1959
Dat was zo een beetje een vrijbrief om ongestraft kattenkwaad uit te halen. Op
de fiets die nog van mijn Broer Ton is geweest, met houtblokken op de trappers
omdat de benen nog iets te kort waren om erbij te kunnen. Wasknijpers op de
spaken geklemd en een hele sliert lege groente blikken aan een touw
vastgesjord aan de bagagedrager, werd er een hoop herrie door ons in de
Knollendammerstraat veroorzaakt. Voordat we die herrie gingen maken was er
eerst nog de belevenis van het in de fik steken van de Luilakberg bestaande uit
oud hout en autobanden. Weken van te voren waren we al bezig geweest om
de ouwe zooi bij elkaar te verzamelen en ontstond er een berg bende wat dan
voor het “Luilakvuur” moest zorgen.
Een keer stak de vijand, de Wormerveerders, de Luilakberg voortijdig aan. Wij
troffen alleen nog een smeulende ashoop aan. Vanaf die tijd gingen de vaders
waken bij de luilakhoop en is daarna niet meer gebeurd.
De enorme hitte die zo een, in de fik gestoken, berg bende veroorzaakte zal ik
nooit meer vergeten en we gingen steeds verder van die hoop in het gras
zitten.
Om 6 uur in de ochtend waren er op School-West gratis warme bollen met
roomboter en stroop te verkrijgen, vrijwel zeker geleverd door Bakker Kaskes?
Kanonnen wat een genot, hongerig door de nachtelijke gebruikte energie
stonden we braaf in de rij wachtend op deze in de schoot geworpen lekkernij.
In de gang van de school stonden vrijwillige dames de nog warme bollen te
smeren en de boter smolt enigszins in de bol. Met een kwak keukenstroop was
de nog warme bol klaar om een ultiem genot te verschaffen. Ik dacht slim te
wezen en dacht; “mwhho, most er nog maar ientje halen”.
Het wachten in die rij had ik daar wel voor over inmiddels was agent Beekman,
gepost bij de ingang en die kon iedereen in het Dorp. In die drukte ziet hij me
toch niet? Ik was wel effe vergeten dat de man een speurdersblik had en bijna
niks over het Hoofd zag. De floepert liet mij bijna tot de deur in de rij wachten
en zei: “Kingma! Pech voor je maar je hebt al gehad.” Tja, daar kon ik niks tegen
inbrengen en droop nog steeds hongerig af. Maar daar hadden wij ook wat op
gevonden en gingen naar zwembad “het Zwet.” Als we de modder en veenklonten in dat bad plat wilde trappen? Dan kregen we zo een dikke
scheepsbeschuit van de badmeester en dat was ook een delicatesse.
Vervolgens naar bakker Steketee, op de nieuwe weg (Het Laantje), waar we
nog ieder een krentenbol uit zijn buiten geparkeerde kar jatten. Later ga je
denken, die beste man moet dat geweten hebben! De kar was nooit op slot!!
Waarschijnlijk zal hij gedacht hebben; “mwhhoo, 5 krentenbollen per kwartaal
voor die kwajongens dat zal zichzelf weer uit betalen als de knapen opgroeien
en klant bij mij worden”! Had de Man een super zakelijk inzicht? Of wist hij het
echt niet? We hebben hem dat nooit gevraagd.

 

 Toen was bier nog gewoon
Menigmaal kwam ik met de tankwagen gevuld met 30.000 liter stookolie bij de
Grolsch brouwerij toen nog gevestigd te Groenlo. Het was een vloei-klant en
dus de slang in de put zonder gebruik van de pomp, wachten dus tot dat de
tank leeg was en ging dan de brouwerij in. De eerste keer kwam ik op een
afdeling waar twee mannetjes de scepter op die afdeling zwaaiden.
Beide hadden ze een dikke felrode Aardbeienneus, dezelfde neus zoals ik die
zag bij ome Gerrit Hartog en die te wijten was aan te veel bier gebruik.
Chauffeur, wil je een biertje? Zeiden ze tegen mij. Lekker hoor zei ik.
Aan de muren liepen overal bierleidingen en een van de twee liep naar een kast
kunstig gemonteerd tussen de bierleidingen, deurtje open en zag aan een van
de leidingen een tapkraan hangen, paar stapels bier vazen en een spatel. De
man tapte vakkundig 3 glazen met bier en spatelde de schuimkraag mooi vlak
af en wij tedderden ieder 3 glazen bier naar binnen. De fluit ging, het sein voor
de schaft dan wel rust pauze en liep samen met de gezellige mannen al op
leeftijd de kantine in. Broodje eten weg gespoeld met bier want ook daar werd

lustig bier getapt. Nam er daar ook nog eentje en ging over op de koffie, moest
immers nog veilig terug naar de olie stook bende gevestigd te Amsterdam.
In die kantine was het gezelliger dan in menige kroeg en men lachte. Van
werkdruk en stress hadden deze gezellige medewerkers nog nooit van gehoord
en wat er van hun verwacht werd gebeurde dus ook. Zij genoten van het
product wat ze zelf maakten en gingen niet over de grens. Hun
verantwoordelijkheidsgevoel zorgde ervoor dat het geen puinhoop werd.
Heden nu, zal dit denk ik ondenkbaar zijn, de enge regeltjes ontstaan door het
eigen indekkings vermogen om alle verantwoordelijkheid van zich af te
schuiven en de werknemer te belasten met een te hoge werk druk. Zorgen
ervoor dat er bij bedrijven niet meer gelachen wordt en het plezier in werk
veranderd is in het heilige moeten, om de hypotheek op te hoesten. Je komt bij
de specialist en die zegt in het bezit zijnde van een rooie neus, Meneer de
patiënt wilt u ook een biertje? Hij tapt uit een in de hoek staande tap een
biertje voor je en neemt er zelf ook een.
De wachtende in de wachtkamer krijgen ook een biertje en in de anders zo
stille en saaie wachtkamers wordt er gelachen en er staat ook een biljart in die
ruimte, men biljart en heeft onder het genot van het vloeibaar zonlicht, louter
lol, de dames zitten al nippend aan hun advocaatje, vrolijk sokken te breien
voor hun kleinkinderen. Ook al moeten ze er hillegaar niet wezen, komen zij
toch effe genieten van de sfeer die O, zo gezellig is. Wat is dan wijsheid? De
specialist moet jou je sigaretje en borreltje verbieden omdat dat veel gezonder
is in zijn optiek en zoals het hem geleerd is. Mijn bescheiden mening is, geniet
van de genotsmiddelen die aanwezig zijn, maar overdrijf dat niet en heb plezier
in het leven. Zoals ik af en toe een sjekkie met wat wiet neem voor het slapen
gaan. Je slaapt daar heerlijk op en voelt bijna niks van pijnlijke ongemakken.
Die je allemaal langzaam maar zeker te verwerken krijgt. Dat biertje en dat
wietje, ik hou ervan en zorgt voor blijheid in het Lijf.

 

-49 Max
Sinds 11 dagen heb ik een logeetje, Max, van het merk “Boomer” en 10 jaar
oud. Deze af en toe blaffende viervoeter is eigendom van de dochter van een
vrijwilligster die belangeloos alhier haar winkeltje vol met snuisterijen runt.
Haar dochter ging met vakantie naar Portugal voor 3 weken en waar moest
Max dan heen? Asiel? Geen optie! Bij Moeders? Ook een probleem! Zo kreeg ik
dat voorgeschoteld en zei: “Laat ‘m hier maar een nachie maffen en we zien als
van zelve, of dat klikt”! Ja hoor, dat ging best wel goed en ga met hem elke dag
naar het park. De Scootmobiel gaat vanzelf en Max loopt er braaf naast en
snuffelt aan elke Boom en elke struik, dat zijn er dus heel wat in dat park en
heb dus 2 uur werk voordat Max uit gesnuffeld is en dan voor pampus,
gestrekt, in mijn kamer ligt.
Gelijk zoals de mens doet de hond hetzelfde. Geef een vinger en ze eisen
meteen maar alle 10 vingers op. Als ik 3 stappen verzet en dan ben ik al gauw
bij de keuken om wat te bakken of te braden, Max zit op mijn hielen en
bezwijkt me niet.
Het beessie kijkt je aan met een blik van, wat jij maakt in die pan daar heb ik
ook eigenlijk wel trek in. Ik ging voor den bijl en deelde de inhoud van de pan
met het zielig kijkende viervoetertje.
Trek ik een zakkie open, waar gewoon koffiefilters in zitten, Max staat
onmiddellijk bij mijn kuiten en denkt wat te vreten te krijgen. Zijn bazin heeft
brokken en snack stokkies bij me neergezet en dus geef ik Max een stokkie of 3
en is het weer effe over met de aandacht.
Moet je niet doen, zo was en is mij verteld door hondenliefhebbers die het
kunnen weten en aldus ben ik niet geschikt om een hondenbaassie te zijn.
Ik nam mijn nichie en neeffie mee naar de snackbar en zei; “vreet maar raak en
bestel wat jullie willen en dat deden ze ook. Ze zijn het niet vergeten, zoals ik
dat horen mocht van beide toen ze zelf volwassen waren. Een kind zonder
snoep, of ijs? Dan is het armoe troef.
Zelf ben ik opgegroeid dat er niet zoveel was. Ik keek in de etalage van de
bakker en de snoepwinkel waar je, als je soms mazzel had, voor 5 cent een
zoute drop kon kopen. Je beleefde er een half uur plezier, omdat het ding in

een knijper zat om zo op te smikkelen. Een stroop pijl, dan wel stroop soldaatje
waar je 20 minuten werk aan had om dat zoete ding weg te krijgen.
Allemaal geen excuus om een kind of hondje te verpesten, maar het werkt wel
mee.
Toen mijn vrouw Riet overleed, heb ik nog 5 jaar gezorgd voor Nellie, het
Maltees leeuwtje en Tom de Poes. Nellie werd 17 jaar en Tom 23 en beide
moest ik naar de dierenarts brengen voor hun laatste reis. Alle twee werden ze
gruwelijk verwend door zowel mijn vrouw als door mij.
Ze hebben het gewoon goed gehad, of het nou hoort of niet hoort, het zal best.
Max heb ik nog 10 Dagen en zal niks te kort komen. Wat ik wel nu weet is dat ik
geen viervoeter meer hoef. Hartstikke lief allemaal maar het zijn toch weer
verplichtingen en daar ben ik zo een beetje klaar mee.

 

 Meerijden
In de Knollendammerstraat, stond veel al een truck met tankwagen geparkeerd
van Albert Keyzer, de chauffeur was Willem Veken, de vader van mijn latere
skoon zussie. Hij had ook nog gereden bij de zeepfabriek van Jan Dekker op een
“Mack” truck en had drie dagen nodig om van Wormerveer naar Maastricht te
reizen. Er zat nog een houtkachel achter op de cabine om het enigszins
dragelijk te houden over de met klinkers bestrate wegen tot aan Maastricht
aan toe. Zeker in de strenge winters van toen een welkome warmtebron.
Mijn belangstelling voor grote vrachtwagens was al aanwezig en toen buurman
Veken bij Boon en Stam ging werken ging ik regelmatig met hem mee en vond
dat prachtig om van A naar B te reizen en van de omgeving te genieten en
mensen van allerlei standen ontmoette. Het brede dashboard van de
vrachtwagen lag vol met voor gedraaide zware shaggies, waar buurman er
altijd een van in zijn mond had hangen. Soms kreeg ik ook een shaggie. Zijn
Zoon Willem JR kwam ook bij Boon en Stam werken en met hem heb ik vele
ritten meebeleefd, zoals slapen in een hotelletje in Groningen, Delfzijl en
Zurich, vlakbij de Afsluitdijk, waar wij niet verder konden door het opkruiende
ijs van uit het IJsselmeer en de dijk afgesloten werd. Voor mij avonturen, die in
een jongensboek zouden kunnen voorkomen.

Ook mijn broer Ton, inmiddels familielid in de “Clan der Vekens” kwam bij Boon
en Stam terecht en heb menige rit met hem meegemaakt. Bij Willem Jr en Ton
mocht ik af en toe de vrachtwagen een stukkie naar voren of naar achteren
zetten tijdens het laden en lossen. Op een keer werd Ton ziek en misselijk, we
waren bijna bij de Afsluitdijk om de 36 kilometer van de dijk te overbruggen
toen Ton zei, na al een keer gekotst te hebben, “ga jij maar rijden!” Ik was 16
en dacht wat ga je me nou flikken? Maar zag dat mijn broer echt ziek was en ik
onwennig maar toch enigszins dapper achter dat stuur kroop en dat viel 100%
mee. Op een recht stuk van 36 kilometer zonder bochten en stoplichten was
het een makkie, zoals ik blij ondervond. Ton zei; “Als je bij de sluizen bent geef
dan effe een brul”, in dit geval waren dat de Stevin sluizen en aan de andere
kant zijn het de Lorenz sluizen. Dat heb ik nooit meer vergeten. Ton viel in slaap
en vertrouwde volledig op mijn kunnen en dacht misschien ook nog ergens in
de verte, je mag ook het IJsselmeer in rijden want ik ben te ziek om dat nog erg
te vinden!
Ik voelde mij achter dat stuur in mijn element en negeerde zijn opdracht; “geef
effe een brul bij de sluizen” maar ik wist dat na de Dijk een flauwe bocht kwam
en dan in de kop van Noord-Holland zaten en tot Purmerend een rechte
snelweg was, ook zonder stoplichten en liet Ton verder maffen. Tussen Hoorn
en Purmerend werd Ton pas weer wakker; “Kanonnen, zijn we hier al!” Zet
hem maar aan de kant dan neem ik het weer over, wat ik toch weer wat
jammer vond, ik had gehoopt om bij Purmerend te stoppen maar was weer blij
dat Ton weer iet wat opgeknapt was en vervolgden wij onze reis.
Later flikte ik, zoon Charlie hetzelfde! 15 jaar was hij en op het stuk tussen Ede
en Barneveld zette ik de combi aan de kant en zei; Ga jij maar verder rijden en
hij keek mij aan of ik knetter de knetter was geworden maar dat was ik al. Doe
maar man, zal je meevallen, zei ik. Toen wij de gang erin hadden zei hij dit is
gewoon een makkie man en trapte lustig voort. Dat wist mijn broer al en later
wist ik dat en nu weet Charlie het ook. Op een recht stuk kan er weinig
misgaan, alleen in een stad met zijn vele stoplichten en het vinden van de
juiste, zo kort mogelijke, weg daar komt dan vakkennis bij kijken en is niet
iedereen gegeven. Zoals de metselaar zijn stenen op elkaar metselt en de
stukadoor strakke muren uit zijn handen tovert, ieder zijn vak is het motto en
het respecteren van elkaar in diversen vakken zal dan wel zo fijn zijn.

 

 

 Moord in de theepot
Ooit heb ik een pot thee gezet met aardebeiensmaak en dacht dat ik dat wel
lekker zou vinden. Nou, niet echt dus en vindt het een slappe drank. Na twee
slokken kwam de rest van de mok in den gootsteen terecht. Vervolgens maar
weer een pot pittige koffiezetten dat bevalt beter.
De pot met wat er nog aan thee in zat liet ik zonder deksel op het aanrecht
staan en na 3 dagen zag ik dat ik een fruitvliegen moordenaar was geworden.
Er zaten meer verzopen fruitvliegen in die pot dan het ressie thee. Snel de
inhoud van die pot met fruitvlieglijken door de WC gespoeld. Voorwaar geen
prettig gezicht.
Respect heb ik voor alles wat leeft met een uitzondering daargelaten en dat is
de Mug, ook een gevleugeld insect en bovenmatig irritant.
Hier vertel ik denk ik niks nieuws en zal eenieder meegemaakt hebben dat je
bijna lekker in slaap soest en dan zo een gevleugelde Dracula om je kop heen
snerpt. Je doet aan zelfkastijding en geeft je zelf drie keer een klap voor den
kanis, in de hoop dat je die bloedzuiger plat hengst en dat lukt bijna nooit.
Neen, die hufters zijn zo geraffineerd en houwen er rekening mee dat ze op tijd
omhoogvliegen en weten dat de mens met 6 liter begerenswaardig bloed
vanzelf wel een keertje in slaap valt en dan gna, gna, zoempio slaan wij toe en
zuigen je bloed op, om de volgende nacht weer toe te slaan.
Je kan uit het nest springen het licht aandoen en soms zie je zo een loeder op
de muur of plafond zitten en met moord nijgingen pak je een krant of
vliegenmepper om die nachtrust verstorende bloedzuiger plat meppen. Dat
gaat niet zo makkelijk meevallen als je denkt nou heb ik je dan heb je hem net
nou weer niet.
Je hebt ietwat domme muggen die de volgende dag een halve meter van je kop
op de muur zitten en dan alsnog van deze aardbol af gehengst worden. Wel zie
je dan een ferme bloedvlek op het witte behang. Oké dan er zijn zeer lepe, dan
wel, slimme muggen die in kieren en in kledingkasten verdwijnen, om dan des
nachts in een duikvlucht op je af te snerpen om dan weer net op tijd op te
trekken om een klap des doods te ontwijken net zo lang tot je toch in
dromenland beland en bingo en de mug is weer blij.

Je mag dan ‘s morgens gaan krabben want die muggenbult jeukt als de neten.
100 Jaar terug, gingen we met 4 jongens op de brommer naar Ommen toe om
daar met zijn vieren in een tent te slapen er vlogen een triljoen muggen om
onze tent heen en we rookten met zijn vieren een pakkie shag leeg in die tent
en dachten zo verlost te zijn van muggenbulten. Wij hadden dat weer eens
verkeerd gedacht. Ik hield mijn sokken aan en stapte in de slaapzak die ik tot de
kin dicht ritste en de volgende morgen merkte ik dat er op mijn lijf overal
muggenbulten zaten en zelfs dwars door mijn sokken heen! Het gevaar voor
den mens ligt op den loer. Als de mug evolueert in de grootte van een
zeemeeuw en als er dan 4 van die meeuwachtige muggen in je kamer zitten?
Dan zou je kunnen spreken van bloedarmoede.

 

-52 Mosselen of op zijn Zeeuws Mossels
De een gruwt ervan en ik vind het een delicatesse. Gisteren op bezoek bij mijn
kinderen en kreeg tot mijn verrassing een bak Zeeuwse mosselen mee. Zelf
lusten ze geen mosselen of haring. Kortom deze gegeven mosselen zitten nu in
de Kingmamaag en heb er wederom van genoten!
Dat doet mij weer terugdenken aan de tijd dat we zo af en toe te logeren
gingen bij tante Sientje en ome Joop van der Have te Yerseke. De eerste keer in
1953, daar herinner ik mij niet zo bar veel van, maar het viel mij wel op dat
iedereen in houten nood barakken woonde. De watersnoodramp bracht dat
met zich mee, zoals ik later begreep.
Tante Sientje is de zuster van mijn vader en met ome Joop had mijn vader 3 of
4 jaar noodgedwongen in Stuttgart doorgebracht tijdens de achterlijke
oorlogstijd. Zij hadden redelijk mazzel want ze moesten in het, aldaar
gevestigde, theater de spullen klaarzetten voor opera en toneelvoorstellingen
en kwamen gezond weer terug naar Holland.
We gingen daar weer eens te logeren in 1962 en inmiddels was ome Joop
mosselen koker geworden bij “Zeelands roem” te Yerseke en ome Joop kon aan
de buitenkant van de mossel zien wat er inzat en zocht dan daar 2 emmers vol
met mosselen uit om die dan te koken voor de gasten uit Wormerveer.
Kanonnen in elke schelp zaten witte joekels van mosselen! Gekookt met

ajuinen, dan wel uien, veel peper en het Zee vocht wat in de mossel zit doet de
rest. Zeven keer de pan omschudden en klaar is Klara. Zo lekker en romig krijg
je ze hier niet, niks geen sauzen alleen een kommetje witte azijn om in te
dopen en smullen met die hap.
Ome Joop had ook een speciaal zakmes bij zich om de rauwe mossel open te
wrikken en slurpte zo de inhoud naar binnen. “Das lakker Addie”, zij hij tegen
mij. Maar dat leek mij wat al te kras en had ze liever gekookt.
Met zijn oudste dochter, Addie, ging ik bij laagwater op de kiek uut, dus de
haven van Yerseke, Alikruken verzamelen. Voor mij een vreemd gezicht want
de boten lagen op het droge en pas met de vloed waren die weer drijvende.
Ook die alikruiken waren een delicatesse en dat Zeebanket lag zomaar voor het
oprapen. Die werden ook gekookt en met een speld kon je de warme wurmpies
uit dat schelpie wurmen, smaakt een beetje zoals een garnaal.
Addie, mijn nicht, verzamelde ook Wulken en die zijn effe meer uit de kluiten
gewassen dan de Alikruik en daar had ik een kijkkie op, waarom? Ik weet het
niet en zal waarschijnlijk wat gemist hebben. Kortom een mooie tijd beleeft
daar in Yerseke.

 

-53 Nader tot elkaar
Door diverse omstandigheden werd het contact met mijn Broer Ton en zijn
gezin op een laag pitje gezet en zagen elkaar alleen als wij gelijktijdig op bezoek
waren bij onze vader en moeder. Ik vond dat erg want een deel van het
opgroeiproces van hun 3 Kinderen kon ik niet mee maken. Zo ook omgekeerd
voor Ton met Charlie.
We hadden ook niet de moed om dat eens goed uit te praten en lieten het
maar zo zoals dat ging en hadden daar kennelijk vrede mee. Net zoals dat in
vele families en gezinnen gaat men gaat verder met zijn eigen hebben en
houwen en meestal heb je daar genoeg aan om de boel rond te krijgen. Een
zeer belangrijk feit wordt meestal over het hoofd gezien en dat is “de tijd” die
gaat onder alle omstandigheden gewoon door.

Dan hoor je dat je broer tongkanker heeft, dan wel in zijn gehele mond en sta
je bij hem op de stoep en zegt; “Je ken twee dingen doen, of ik ken weer
opzouten? Of je laat me binnen?” Hij koos gelukkig voor het laatste en ik stapte
in hun huis. Zijn hele mondelijke binnen voering en tong werden weggehaald
en er volgden 30 bestralingen in het “Antony van Leeuwenhoek” ziekenhuis te
Amsterdam. Uit zijn arm werd een nieuwe tong gesneden en weer ingezet waar
dan weer haren opkwamen, geen pretje dus, maar dat werd weer weg
bestraald. Door die bestralingen raakte hij ook zijn smaak kwijt waar hij nog het
meeste kwaad om was. Hij vroeg; “komt die smaak weer terug?” Hij kreeg geen
antwoord daarop en zijn vrouw Tini moest nu de kost verdienen en was aan het
werk tijdens de gesprekken die ik met mijn broer voerde. We hadden nog nooit
zo openlijk en menselijk met elkaar gesproken. Door die tijd waren wij wat
wijzer geworden en hadden genoeg meegemaakt om dat met elkaar te
beamen. Zo vertelde hij, dat hij, toen hij op bezoek was bij een van zijn
dochters, zijn lievelingskost, spekpannenkoeken ruikte. Hij draaide zich om en
verliet het pand van zijn dochter. Hij proefde dat niet meer, alleen een bak
koffie voelde hij in zijn maag en het shaggie was zijn enigste genot nog.
Ook zag ik hem regelmatig bij het bezoek aan onze moeder in het
bejaardenhuis “de Acht staten” en moest hij regelmatig met een papieren
zakdoek zijn speeksel opdeppen. Ook daar had hij geen controle meer over.
Twaalf jaar heeft hij nog met deze narigheid geleefd en probeerde mijn moeder
te laten begrijpen dat als hij dan weg moest, hij het niet erg zou vinden.
Voor een moeder is het ergste dat een kind van haar overlijdt voordat zijzelf
gaat en dat gebeurde dan uiteindelijk ook. Voor mijn moeder min of meer de
nekslag en voor zijn vrouw en kinderen een ramp.
Voor mij ook een verwerking proces maar toch ergens blij dat de narigheid van
hem af was. Er werd gezegd; “Wij hebben je genezen van kanker”, er werd niet
bij verteld dat je kwaliteit van leven, door de behandelingen en zware
medicijnen met nare bij werkingen, naar de gallemiezen is geholpen.
Ook hier weer, de een vaart er wel bij en is blij dat er nog wat tijd is bij
gekregen en afhankelijk van de vele situaties die zich onder deze narigheid voor
kunnen doen is het voor een ander een ramp en denkt wellicht, “Waar ben ik
aan begonnen?”

 

54- Soms in de war zijn en niet goed lezend
Op een knoppie drukkend stopte ik het gesprek met een medewerkster van de
gemeente Zaanstad, waar je eerder gewoon de hoorn op de haak van het
telefoontoestel met draaischijf pletterde.
Wat had je aan de hand Eddie? Nou ik keek er eens een keer op mijn rijbewijs
en zag tot mijn grote schrik dat ik dat rijbewijs al had moeten verlengen. Geldig
tot 15 september en dus een half jaar te laat, bommen en granaten, lul de
behanger, zo schold ik mijzelf uit en zag al dat ik opnieuw examen moest doen
om wederom weer een geldig rijbewijs te verkrijgen. Plus de kosten die daar
weer aan verbonden zijn. Al die stempels die ik had konden mij gestolen
worden want ik ga echt niet meer in een vrachtwagen stappen en gaat het
alleen nog maar om stempel B. Echt nodig heb ik dat eigenlijk ook niet meer
maar als ik toch ergens heen wil dan kan ik de auto van Sjak en Charlie lenen.
Een keer per Kwartaal moet de hond van Sjak, “Bo” naar de honden kapperes
en breng dan beide op dat adres.
Sinds 15 september kar ik hier en daar in de rondte zonder geldig rijbewijs. Wat
dan ook weer een fikse boete kan opleveren als je al een keertje aangehouden
wordt door drie strepige figuren en wordt daar dan niet vrolijker van.
Dus eerst op het internet struinen met de zoek functie: “Rijbewijs verlengen.”
Het zal aan mij liggen maar werd er echt niet wijzer van en zocht naar een
telefoonnummer van gemeente Zaanstad en zowaar ik vond dat. Kreeg een
aardig klinkende stem te horen van een vrouwelijk persoon. Je moet dan eerst
een menu van keuzes door worstelen voordat je een echte menselijke stem
gaat horen. “Wat kan ik voor u doen?” Klonk het liefelijk. Tja, juffrouw ik heb
een foutje gemaakt en moest mijn rijbewijs al in september verlengen. O, jee
meneer, das niet leuk, wilt u uw rijbewijsnummer doorgeven? Yep en noemde
de serie getallen op en kan de juffrouw op haar beeldscherm zien dat ik te veel
rook en te veel bier zuip. Zij zag ook een zeer belangrijk feit en begon te lachen
en al grinnikend vroeg zij; “Meneer weet u dat wij in het jaar 2018 leven? Ja,
tuurlijk weet ik dat. Meneer uw rijbewijs is nog geldig tot 15 september 2018!!!
KlooooHhhumpppfff jo. Het enorme opluchting gevoel bevrijde mij van alle
doemdenkerij en zei; “Beste meid, wat maak je me nu enorm blij en je krijgt
opslag, voor je helder denken.” Zou wel leuk zijn meneer! Zei zij lachend. Voor
mij heb je dat verdiend alleen heb je de pech dat je in Dagobert Duck stad

woont ook wel Zaanstad genoemd, ze hanteren de hoogste bijdrage van elke
burger van het ganse land. Met gemengde gevoelens sloot ik ons telefonisch
gesprek af. Eerst super blij dat ik plotsklaps vrij was van nare financiële
perikelen. Dan de twijfel aan mijn verstandelijke vermogen na een korte blik
geworpen te hebben op dat rijbewijsplaatje en er stellig van overtuigd was dat
ik een half jaar te laat was om een nieuwe aan te vragen, terwijl ik nog een half
jaar respijt heb tot 15 September. Onmiddellijk heb ik in mijn onmisbare
agenda bij de datum ergens in juli opgeschreven dat ik dan het rijbewijs moet
verlengen.
Men eist nu dat je een veel kleurige pasfoto inlevert en ga op zoek naar een
fotograaf in de buurt die dat kan maken en voor die tijd heb ik denk ik ook het
identiteit passie gevonden wat dan plotseling wel weer geldig is om je te
legitimeren. Bij de ene instantie wel en bij de andere weer niet. Men kan daar
soms knettergek van worden en de nijging om een Kalasjnikov machinegeweer
aan te schafferen om alle ruiten uit dat gebouw te schieten is dan erg
aanwezig.

 

-55 Oren uit baggeren
Om de twee jaar moeten mijn oren uitgespoten worden. Inmiddels is dat
alweer 4 Jaar geleden en ben ik zo doof als een kwartel. De rechterkant is
geheel dicht en hoor daar niks meer. Het linkeroor zit nog net niet dicht en
draai mijn kop naar Links als er tegen mij gepraat wordt en ken het gezegde
amper volgen.
Mezelf hoor ik als een soort zombie en robotachtig praten. Als ik op mijn
pantoffels over de kasteelvloer loop, dan is het net of ik over bubbeltjesplastic
loop en hoor dan kleine knalletjes en heftig geknisper. Elke stap bonkt in mijn
kop, heel raar allegaar.
Twintig jaar heb ik al last van oorsuizen en ben daar min of meer aan gewend
geraakt. Nu de oren vol zitten met uilenballen, althans dit is een vergelijking
mijnerzijds, is het net of er een Hardrockband in mijn kop zit en is een bijna niet
te harden, pokkeherrie.

Tja, ga dan eens eindelijk naar je huisarts, ‘t wordt een keertje tijd denk? Je
denkt de techniek neemt dagelijks grote sprongen vooruit en zal er misschien
een apparaat ontwikkeld zijn die, zonder olie, de oren probleemloos uit
baggert.
Dus bel ik de doktersassistente op met de vraag; “de oren uitspuiterij is daar
nog steeds olie voor nodig?” “Ja wel meneer, drie dagen olie in gieten zal ik
meteen een afspraak voor U maken?” “Doe maar, over drie dagen om 10.30
uur.
Oké dan, men neme 1 fles zonnebloemolie en een pipet. Deze pipet is de
enigste die aanwezig is en is nogal groot uitgevallen. Men stopt de pipet in de
oliefles, knijpt in het balletje van de pipet en die zit dan vol met olie.
Men houdt het hoofd geheel scheef naar links toe en spuit de pipet leeg in het
rechteroor, je hoort en voelt het borrelen, gelijk heftig kokend water. Je denkt
dat die olie in je rechteroog komt, want die begint te tranen en voelt er druk
op. Je smijt de pipet op tafel en propt er een van tevoren af gescheurd stuk
keukenpapier in en vervolgens doe je hetzelfde met het linkeroor en merkt dat
de olie in je hals is gelopen en de boord van het overhemd aan weerskanten
moddervet is geworden. De pipet is gewoon te vol en lastig te doseren.
Je merkt dat je nou echt niks meer hoort en het lopen over de vloer
veroorzaakt constant het geknal van rotjes wat we eigenlijk net achter de rug
hebben. Men herhaalt dat 3 x per dag, gedurende 3 dagen.
Vanmorgen dus om 10.30 uur werd de spuit in de oorschelp gedouwd, het
water was koud en dreunde tegen mijn trommelvlies en het oog trok alle
kanten op. Het duurde te lang naar mijn zin maar er zat bagger in van 4 jaar
oud en dat krijg je zomaar niet weg, waarbij de spuit ook nog eens vast bleef
staan en ter plekke gerepareerd moest worden met een smeermiddel. Kom je
effe bij van de pauze om dan weer een sloot koud water tegen je
trommelvliezen aan te kletteren. Eindelijk waren de oren dan weer klaar om
naar behoren te horen. Merkte daar niet zo bar veel van, alleen de rockband in
de kop was naar huis gegaan
Daarna een bezoek aan een van mijn vele nichten en tijdens het drinken van
een bak koffie, wat ik nu niet meer dubbel hoorde en ook het doorslikken van
de koffie was niet meer hoorbaar, maar hoorde een irritant hoog piepgeluid.
Een van de Kinderen had iets niet afgesloten en kwam de hoge pieptoon vrij.
Wat mij de zekerheid gaf dat de oren uitbaggerij goed geholpen had.

 

82
56- Hulde voor Angelique
Al negen jaar komt Angelique elke maandagochtend bij mij langs om te dweilen
met de kraan open of soms dicht en het bed te verschonen. Waar wij eerst
twee bakken koffiedrinken en de opgedane belevenissen van een week
opgespaard uitvoerig uit wisselen.
Angelique heb ik leren kennen als een lieve zachtaardige persoonlijkheid. Zoals
bij bijna elke vrouw zijn er twee vijanden. Zoals twijfel en onzekerheid. Zij is
een moeder van drie kinderen en juist bij deze zachtaardige moeders spelen de
twijfel en onzekerheid soms een grote vervelende rol. Als simpel, beginnende
bejaarde, probeer ik haar te steunen met gezegdes als; “Jij bent belangrijk en
speciaal voor je kinderen en de mensen die je helpt.” De kortzichtige, die jou
menen te moeten veroordelen? Krijg het Lazerus, allemaal! Die komen jou
geen broodje brengen als je het nodig hebt. Ja, ik weet het, zegt zij dan,
maarrrrrrrrrr aan de andere kant dit en aan de overkant dat zoals een
vrouwelijke vrouw meestal in elkaar steekt. Als er nood is? Dan nemen de
moederlijke vrouwen de juiste beslissing en is er op dat moment van twijfel en
onzekerheid geen enkele sprake. Jammer dat er dan eerst noodt nodig is, om
resoluut te zijn in een beslissing. Dit kom je eigenlijk bij elke vrouw tegen en
het siert hun dat ze het niet zo snel gaan opgeven en denken zoek het maar uit
met die tegenwind. Dat zal bij de moederlijke gevoelens horen om tot het
bittere eind te vechten voor je koters. Zoals de berin een roedel wolven te lijf
gaat, terwijl haar berenjongen redelijk veilig in het hol zitten en als zij verliest
van de wolven? Dan is het, vreet mij dan maar op zodat jullie vol gevreten de
jonge beertjes met rust laten. Daar mag men groot respect voor hebben, zo
ook voor de vrouwelijke wezens die dezelfde instelling hebben. Laat hun dan
maar af en toe twijfelen en onzeker wezen. Je weet dan, dat hun karakter goud
waard is voor de mannen die denken, wat zeikt mijn vrouw weer op niks af?
Slaat weer nergens op. Wel collega man, lees het bovenstaande nog eens goed
door en laat haar zeiken om de simpele reden dat zij haar ei effe kwijt moet. Als
zij haar ei kwijt is? Dan wil het nog wel eens gebeuren dat zij haar armen om je
nek heen plant en jou een ferme smakkerd geeft, omdat je nou net eens niet er
dwars tegen inging.
Laat gaan met die banaan is enorm belangrijk en geldt eigenlijk voor alles op
die manier toon je respect voor sommige hersensspinsel die dan niet bij de
jouwe horen en zegt dan daarmee. Tja, niet iedereen is hetzelfde en is een
83
waarheid zoals bij de ons bekende koe die lustig voort graast. Lichtelijk
afgedwaald zijnde, zeg ik: “Angelique, ik ben heel blijd met Jou.
P.S.
Vandaag tijdens de koffie, vertelde Angelique voorzichtig dat zij een andere
baan gevonden heeft en hoe kan het ook anders? In de zorg. De mazzel van
Angelique is dat er niet zo lang geleden duizenden zorgverleensters werden
ontslagen en nu het weer iets beter gaat zit men weer te springen om diezelfde
zorg verleensters.
Zij had al in het verleden een diploma daarvoor gehaald en met een beetje
bijscholing kan zij zo beginnen. Voor haar een uitkomst daar de geldknip nu iet
wat dikker gaat worden, eindelijk dan wat meer ruimte in het maandelijkse
budget.
Angelique het zij je van harte gegund, maar ga je wel missen.

 

57 Perikelen Otto Ofman
Voor dat ik ging varen, kwam ik terecht bij het hoveniersbedrijf van Otto Ofman
te Wormer. Hij had een glazen hal ontworpen met allerlei planten en
aangroeisels en in het midden van die hal een brug over stromend water,
gevoed door een uit rotsen komende waterval en dat zag er gelikt uit.
Daar werkte ook Margreet Bruin, dochter van Freek Bruin, waar ik meteen
zwaar verliefd op werd. Zij, gelijkend op de latere beroemde Kate Bush waar ik
dan ook weer verliefd op werd, nam mijn gedachten geheel in beslag, maar was
nog een lul de behanger in het veroveren van jonge deernes en bleef het bij
hoop volle verwachtingen.
Zo moesten wij een aantal tuinen opknappen in Jisp, het Dorp waar in de
gouden eeuw walvisvaarderij plaatsvond. Tijdens het spitten in die tuinen,
groef ik menig voorwerp op, wat aan die tijd deed terugdenken. Een hele walvis
balein, waar walvissen de Krill mee zeefden. Een Garnaalachtig organisme waar
de walvis zich mee voedert. Een hoorn van een uit de kluiten gewassen koe,
waar Egyptische tekens op staan met twee gaten erin en dus vermoedelijk
84
gebruikt als kruithoorn. En nog wat meer voorwerpen, die ik niet nader zal
benoemen.
Op een eiland midden in het Jisperveld moesten wij de tuin opknappen, van
een stel die daar op het eiland gebouwde huis bewoonde en dus ruim in de
slappe was zaten, anders huur je geen hovenier in.
Wij moesten daarheen roeien en na 3 uur, waarin wij dachten we krijgen toch
wel een bakkie koffie? Nee dus, en besloten om dan maar terug te roeien naar
het etablissement “De Lepelaar” ook te Jisp, om daar koffie en een broodje te
nemen. Is dat erg voor de bewoners van dat eiland? Blijkbaar wel, er werd een
klacht geuit bij Otto, hoe wij het in het hoofd haalden om het eiland voortijdig
te verlaten. Waarop de beste Otto antwoorde; “Mevrouw, een bak koffie doet
wonderen verschijnen en onze medewerking is heden afgelopen!”
FANTASTIES!!!!
De beste man kwam nog in opspraak toen hij zijn pasgeboren zoon vernoemde
naar de Russische schaatskampioen Valerie Kaplan, dat mocht niet van de
gemeente Wormer. Zelfs in de kranten werd vermeld dat de man niet goed
bezig was. Zeer bekrompen was alles nog in die tijd en nu zijn we weer te ver
door geschoten in het accepteren van alle verkeerde dingen en zo onze eerdere
tolerantie en de goedmoedigheid volledig kwijt zijn geraakt.
De vader van Margreet waar ik zo verliefd op was, had een veevoederfabriek in
Oost Knollendam en zijn vrouw was weer een nicht van Sijb Kramer de besteker
van de Wormer losse ploeg en kwamen wij regelmatig in zijn fabriek om de
balen veevoeder te transporteren naar schepen die voor de fabriek lagen.
Freek, de eigenaar, vroeg mij, heb jij een tante die zo en zo heet? Ja, dat klopt
hij had dus met die tante in het verleden geflikt vlooit. Niks mis mee natuurlijk.
Het hield in dat ik voortaan zeer welkom was in zijn fabriek en bedankt hè,
tante!

 

58- Patatje met
Willem Nijzing was, naar mijn weten, de eerste patatboer in Wormerveer. Hij
had dat gezien in België, waar friettenten hier en daar aanwezig waren.
85
Daardoor begon hij op de Javastraat een friettent. Het begrip snackbar bestond
nog niet en hij had groot succes met zijn zelfgebakken patat en zelfgemaakte
kroketten. Voor een kwartje krokante patat in een puntzak geleverd en een
kwak mayonaise koste een duppie, dus voor 35 cent kon men een nog niet
eerder ontdekte delicatesse tot zich nemen. Voorwaar een sensatie van de
bovenste plank.
Een enkele keer kreeg in van mijn ouders 1 gulden en een kwartje mee om in
de bioscoop, in het verlengde van de Javastraat, een film te bekijken van de
“Dikke en de dunne”” of de Cowboy “Roy Rogers”, die film koste 0,45 cent. Om
dan bij Willem een puntzak met patat en mayonaise te nuttigen en een
rundvleeskroket van een kwartje, geleverd met een dotje mosterd en houten
lepeltje. Men lepelde eerst de overheerlijke ragout uit die kroket om dan de
krokant gebakken korst verder naar binnen te werken.
Ik denk dat Willem in 1958 begon? Pas later kon ik van zijn zelfgemaakte
producten genieten en vroeg hij, wil je een knaak verdienen? Tuurlijk wilde je
dat en vroeg, wat moet er gebeuren? Piepers schillen en ontpitten! Hij had ook
andere op een knaak beluste tieners gestrikt en zaten wij gezamenlijk grote
piepers te schillen en te ontpitten. Eerst kregen wij van Willem een koud flessie
frisdrank en bakte Willem de door ons geschilde piepers voor, waar ik daar al
niet vanaf kon blijven en vrat te veel. Een keer gebakken patat in combinatie
met de koude frisdrank ging niet zo erg goed en werd straalmisselijk en moest
het pand voortijdig verlaten en liep zo een hele en echte knaak mis. Later ging
dat beter en kreeg ik de felbegeerde knaak om weer andere dingen mee te
doen.
Als je een meiske wist te strikken op de verder gelegen dansschool van Rie en
Dirk Bruin nam je haar mee naar Willem om samen een patatje te nuttigen. Zo
liggen er heel wat herinneringen in de eerste patatzaak van Wormerveer. Later
werd de tent overgenomen door Willem van Dongen en hij werd ook beroemd
door zijn friet ei, bami hap, Liangboutjes, burgers en het lekkere ijs. Willem 2
had dezelfde instelling als Willem 1. De happen moeten goed zijn.

 

-59 Pizzaaaaaaaaaaaaa
Komt niet zo bar veel voor maar had nu effe geen zin om wat in elkaar te
flanzen en dacht ik ga wat bestellen en keek op diverse sites wat de trek ergens
in alleen maar deed toenemen. Ik kwam op de site van “La Forghetta” het
Italiaans restaurant gevestigd in het voormalige pand van de poelier, van de
Laan, op de Krommenieërweg en zag vele pizza’s voorbijgaan en kwam
tenslotte toch tot een keus. Ik weet nu geeneens meer wat voor een pizza ik
besteld heb. Maakt ook niet uit, na drie kwartier kwam de jongeman het
bestelde brengen en zag een té grote doos waar de pizza ter grootte van een
vrachtwagenband inzat en dacht gelijk al; “dat krijg ik nooit van zijn leven op”.
Terecht gedacht want ik sneed de pizza met een groot mes aan bonken,
zodanig een keer door de midden en twee kwarten van het halfronde deel en
at een kwart met moeite op. Wel zeer smakelijk moet ik zeggen maar pufte bij
de laatste hap en had meer dan genoeg en dacht wat zonde nou, wat moet ik
verder met dat ding? De andere kwart verpakte ik in aluminiumfolie om ‘m
straks in de koelekast te deponeren om ‘m later in de oven te flikkeren.
Wat moet je dan met die andere helft? Weer in kwarten snijden en vier
dagenlang pizza eten vond ik geen goed idee en liep met de uit den kluiten
gewassen doos naar buurman Paul en vroeg hem; “Ken je hier wat mee? ”Ja
wel hoor” zei hij, “maar je kan dat toch ook bewaren?” “Jawel”, zei ik, ”maar
dan vreet ik vier dagen pizza en heb daar niet zo veel trek meer in.” “Oké dan,
bij mij is dat niet zo een probleem en slobber dat morgen mooi op”. Waar ik
één pieper schil met wat groente en een stukkie vlees, schilt Paul er zes en
meer groente als ik op zou kunnen, zijn verbrandingssysteem werkt nog
optimaal, wat je weer terug kan zien aan zijn lichaamsbouw. Mager en toch een
klein buikkie en dus te stoppen in een hokkie der taaie mensen. Hij zit niet echt
geheel stil en beweegt constant en loopt geheel Wormerveer in de rondte. Zo
verbrand hij zijn calorieën om dan weer stevig te eten om dat weer aan te
vullen. Bij mij is dat iet wat anders als ik zit dan zit ik ook en beweegt er verder
niks. Mijn benen en romp bewegen niet alleen als ik tijdens een gesprek iets wil
benadrukken dan willen er soms handgebaren op treden maar dan als een
Dirigent en zit er niks wilds aan. Eenmaal per dag betreed ik een supermarkt en
loop dan de hele tent rond maar wel in een langzaam tempo en gebruik dus
weinig calorieën. Dat verklaart dus dat je met weinig eten al vol zit.

 

-60 Rodelen
Riet en ik waren net verloofd, zoals dat in die tijd gebruikelijk was. We gingen
op wintersport naar Oostenrijk. Met de vliegmasjien naar München op het
vliegveld van München liepen wij zoekend in de rondte om de bus naar
Oostenrijk te vinden.
Riet liep met tassen te sjouwen en ik had twee tot berstensvolle koffers in mijn
handen en kreeg een ferme niesbui. Bijna was de verloving alweer verbroken,
want ik produceerde twee ferme dorrels uit beide neusgaten. Er restte mij niet
anders om de beide koffers neer te zetten en de zakdoek tevoorschijn te halen
om de dorrels die nog net niet de luchthavenvloer bereikten vakkundig weg te
vegen. Dit zal weinig met romantiek te maken hebben, maar hoort er ook bij.
De volgende morgen na een ontbijtje in het hotel stonden we om 9 uur op de
ski piste en ontmoete diversen mensen van allerlei pluimage.
Wij stonden alleen voor het eerst in ons leven op de ski en luisterden
belangstellend naar de skileraar. Die een heel verhaal afstak waar we de helft
van begrepen. Ondertussen begon de eerste in de rij weg te glijden en nam
gelijk als een kaartenhuis de hele groep mee en lagen wij allen in de sneeuw te
spartelen niet wetend hoe weer overeind te komen. De skileraar haakte hierop
in en ging zelf in de sneeuw liggen en liet zien dat als je het weet, het niet zo
moeilijk is om weer te gaan staan.
In het gezelschap bevond zich een ouderpaar beide bijna 80 en we noemden
hun Oma en Opa. Wij moesten een lichtglooiende besneeuwde heuvel af skiën,
dat ging allemaal redelijk alleen Oma en Opa gleden door en Oma flikkerde
voorover in de sneeuw en zag niks meer want haar bril was geheel met sneeuw
bedekt. Opa bleef overeind maar ging recht op een schuurtje af en knalde
tegen dat schuurtje aan, gelukkig geen verwondingen alleen een bult op zijn
kop. Dat was dus de eerste ski les en de après-ski borrel na het skiën maakte
alles weer goed.
Tussen de ski lessen door kon je wat anders doen, bevobbeld rodelen. Riet had
ons daarvoor opgegeven, ik zag dat niet zo zitten om met een sleetje naar
beneden te rodelen. Na de après-ski, werden wij met een bus de berg
opgereden wat al een bijzonder waag stuk was. Besneeuwd, glad en een diep
ravijn aan de linkerzijde. Boven op die berg werden wij in een berghut gedumpt
waar de Jagerthee en gluhwijn al klaar stond. Beide dranken met een hoog

alcoholpercentage. Om 24.00 uur in de avond en half bezopen stapte wij op dat
sleetje. Met een angstwekkende snelheid rodelde wij die berg af tot er een
man in de verte met een olielamp stond te zwaaien en door een megafoon
riep; “Bremsen!” “Bruckennnnnnnnnnn”. In het Hollands, remmen er komt een
brug over het ravijn.
Ik zette mijn hielen in de sneeuw zodanig dat de beide liezen overbelast
werden en naderde een veel te smalle brug die over een diep ravijn ging.
Gelukkig konden wij dat bruggetje overgaan maar achteraf waren er twee
sleetjes in het ravijn gekieperd en konden de daar opzittende nog net van dat
sleetje af springen, om het zo nog na te vertellen.
Zo een beetje het einde van de berg bereikt te hebben en de sneeuw losser
werd merkte ik door het krampachtige remmen dat de skibroek kruisgewijs
gescheurd was. Volle ladingen sneeuw moest ik opvangen in het kruis want de
snelheid was nog steeds hoog te noemen. Niet fijn dus.
Volgens mij pakken ze dit iet wat anders aan want dit was gewoon
levensgevaarlijk.
Oma moest tijdens de ski les nodig plassen en ging gehurkt tussen een groep
bomen zitten alleen daar had zij effe geen rekening mee gehouden. Door de
hurkhouding gaf zij extra druk op de ski’s en gleed in haar blote kont tussen de
veilige bomen weg en gleed pal naast ons de glooiing af. Zij liet een mooi geel
urine spoor achter in de sneeuw dat dan weer wel.

 

-61 Scheidingen
Vanmorgen kwam mijn neef Tjerk weer eens op bezoek. Soms spelen we een
partij schaak en soms wordt er alleen maar geouwehoerd. Tjerk zei; “Ik wor er
naar van” “waarvan Nefjoe?” zei ik, “Nou ik heb al 3x achter elkaar een
familielid gebeld, verspreid wonend in Nederland en hoor dan dat ze
gescheiden zijn, wat ik zelf nooit voorspellen kon. Dat is een onderwerp, waar
je lang en breed over ken lullen maar is alleen te begrijpen als je 24 uur met zo
een stel door zou brengen. Lijkt me niet zo fijn voor het stel, dan zowel voor de
daarbij door brenger.

Dat zou dan de enige manier zijn om tot een heldere conclusie te komen. Als
derde partij zijnde zou je dan er voorzichtig op kunnen wijzen dat persoon A
soms niet goed bezig is wat dan ook geldt voor persoon B. Dan is het
hoogstwaarschijnlijk dat je als bemoeizuchtig mens het huis uitgekieperd
wordt.
De Vrouw van voor- en tijdens de oorlog was tot de bedelstaf verheven als
manlief zijn vrouw als oud vuil dumpte. Zij kon nergens terecht voor enige hulp,
uitkeringen bestonden nog niet en misschien de kerk, die toen nog wat
hulpverleende aan armen en behoeftige, maar daar zat altijd een prijskaartje
aan vast en moest de behoeftige zich inzetten als tegen ruil.
Ongeveer hetzelfde zie je nu bij de moderne bijstandsmoeders, door narigheid
door de man, die eeuwige trouw beloofde en toch niet zo trouw was, zit zij nu
in een hok met haar 3 kinderen. Groot respect heb ik voor deze vrouwen. Zij
heeft zich de rol aangemeten van vader en moeder tegelijk voor de koters.
Zij offert en geeft zich te pletter om te beantwoorden aan haar grote
moederliefde. Alles voor de kinderen en weinig voor mijzelf. Vader stort
maandelijks de alimentatie en soms ook niet en is ervan af. Zij moet
herhaaldelijk haar afspraken nakomen om een bijstand uitkering te ontvangen
en is dan overgeleverd aan de grillen van diversen ambtenaren.
U mag uw hond naar het asiel brengen want dat is te duur en u had nog een
auto, nog van het gezin? Doe ook maar weg u kan ook fietsen of lopen. Rookt
U? Ehh, ja, daar mag u ook mee stoppen. Drinkt u? Ja in het Weekend een
wijntje. Stop daar ook maar mee mevrouwtje, doet U dat niet? Dan beginnen
wij met een korting op uw uitkering (Die al bijna genoeg is om te overleven
maar te kort om sober te leven) Luistert u dan nog niet? Dan zijn wij gerechtigd
om uw uitkering te stoppen. Dit is geen lulverhaal maar gebeurd anno 2018
nog steeds en het wordt steeds erger.
Volle Dagen werken om zo die ambtelijke kolerezooi te ontwijken wordt bar
lastig met 3 kinderen en dus geeft de moeder zich te pletter omdat zij moeder
is en haar kinderen never nooit in de steek zou laten en moet wachten tot haar
kinderen volwassen zijn en het huis uitgaan. Dan pas eindelijk komt ze wat
ruimer te zitten en is het te hopen dat die 3 koters hun moeder niet vergeten
en ruime inkomens mogen krijgen. En belonen zij hun moeder voor haar
tomeloze inzet eindelijk eens een keer.

 

 

-62 SEKS
We vinden het gewoon als we elkaar ergens mee feliciteren en zeggen
“prettige vakantie” als iemand een paar weken, wel verdient, te relaxen gaat.
Ook zeggen wij als een stel buiten de deur gaat eten “lekker hoor en genieten
maar met die hap”.
Wat wij nooit zeggen is; “hadden jullie gisteravond nog een lekkere ejaculatie?”
Wat dus ongeveer hetzelfde is als gelijktijdig spetterend klaarkomen. Of, wat
voor standjes en variaties daarin doen Jullie? Wij doen het meestal in de
schuur, tussen het gereedschap. O, spannend! is dan het antwoord. Wij doen
het in de dakgoot als de herfstbladen rijkelijk aanwezig zijn, in de auto, in het
bos, achterom bij de snackbar, het zwembad.
Er zijn nog zat dingen te bedenken wat de mens ook daadwerkelijk heeft
uitgevoerd en hoe je het ook doet? Het maakt niet uit als er plezier voor twee
is? Dan zou je kunnen zeggen, geniet ervan.
Zoals het stel wat uit eten gaat en wat je eigenlijk min of meer met seks kunt
vergelijken. Na een vakkundig en liefdevol bereidt etentje treedt er een vorm
van welbehagen op. De maag is voorzien van een goed smakende lading, zodat
de mens weer verder kan om zijn net opgedane energie weer te verspillen door
middel van een ontlading. Om na het eten seks te hebben, wat ontspanning
geeft en de nachtrust is verzekerd en men kan de volgende dag met frisse
moed weer verder gaan.
Waarom dan nog dit taboe? Het stiekeme in stand houden? Er moeilijk over
praten? Het zorgt voor het nageslacht en anders was de mens allang
uitgestorven en kan je het eigenlijk net zo normaal beschouwen als het eten
van een portie bloemkool met kerrie saus.
Als we niet eten dan gaat het niet goed en als we niet seksen dan gaat het ook
niet goed. Kortom we hebben deze twee dingen hard nodig om normaal te
functioneren in deze wereld.
In het begin van een relatie is het bovenstaande van toepassing en kan niet van
elkaar afblijven, met het klimmen der jaren wordt dat minder en blijft er
hopelijk voor het merendeel genegenheid voor elkaar over. Meestal heb je dan
je taak al volbracht en een of meerdere kinderen op dees wereld gezet en hoeft
de behoefte niet meer zo nodig.

Dan is het bij elkaar zitten met een arm om je heen al voldoende. Gelardeerd
met een welgemeende warme kus en wat lieve woordjes en een aai of twee
over de al of niet gerimpelde bol en soms komt het nog tot een uitspatting en
zijn daar tevreden mee.
Ook hier weer, is liefde en genegenheid en begrip voor elkaar, de sleutel om
samen gelukkig oud te worden.

 

63- Reïncarnatie
Reïncarnatie, dan wel het opnieuw geboren worden in een ander Lichaam.
Daar ben ik al een hele tijd mee bezig en knoopte daar graag een gesprek over
aan maar stuitte op onbegrip en ontkenning en werd verklaard als gek zijnde.
Nou prettig gestoord ben ik zeker maar stopte toch die probeersels om
daarover te praten van mijn kant uit. Alleen als dat ter sprake kwam liet ik mij
weer horen en er zijn mensen die ook deze belangstelling hebben en erover
willen praten. Nu heb ik zoiets, van beste mensen ik schrijf dit op en hoe jullie
er over denken dat zal verschillend zijn, we leven in een Wereld van
tegenstellingen.
Hoe ongeloofwaardig het volgende, voor het merendeel ook mag klinken?
‘K zou zo zeggen stop met lezen en ga wat anders doen.
We zijn allemaal kannibalen geweest. We zijn allemaal vrouw en man geweest.
Allemaal rijk en arm geweest. Homo en lesbisch en hebben allemaal minimaal
een keer zelfmoord gepleegd. Ook voor ons telde een mensenleven niet en
waren moordenaars en verkrachters.
Waarom weten wij dat dan niet? Zodra het ene leven beëindigd is en klaar
staat om een nieuw leven te ontvangen, is er in die tussentijd al wat je
meegemaakt hebt in dat vorige leven weggespoeld en opgeslagen in het onder
bewustzijn en als verse baby opnieuw mag beginnen.
Zou dat niet gebeuren? Dan kan het mensenbrein het niet aan om de vele
levens mee te dragen. Een leven is soms al te veel, laat staan de vele die we
achter de rug hebben……….

Bent u er nog?
Voor hun die door blijven lezen.
Waarom? Is het merendeel van de wereldbevolking niet meer in staat om te
moorden en te verkrachten? Door de vele levens en daardoor liefde hebt
opgebouwd, denk aan de geboorte van je vele kinderen die je verwekt en
gebaard hebt.
Dan ben je dermate geestelijk gegroeid, dat je dat uit je hoofd laat.
Hoe zit het dan met die gasten en criminelen en extremisten, die narigheid
veroorzaken? Die horen bij een van de laatste golven van de evolutie en komen
net uit het oerwoud vandaan en moeten nog vele levens beleven voor ze die
hoogte bereiken van de eerdere golven van evolutie of liever opgebouwde
liefde. Totdat de liefde bereikt is voor alles wat leeft.
Hoe kon Wolfgang Amadeus Mozart een Genie in de muziek worden? Hij
componeerde al op 5-jarige leeftijd muziek stukken en een opera. Dat kan je
niet bereiken in een leven?! Men zei dit is een wonderkind. Nee, hij heeft daar
meerdere levens voor nodig gehad om die hoogte te bereiken. Dat geldt voor
alle grote componisten en de meesters in de schilderkunst, waaronder onze
eigen Rembrandt van Rijn. De astronoom Copernicus, die beweerde dat de
Aarde rond was en om de zon heen draaide. Wat hem niet in dank werd
afgenomen, integendeel, hij werd voor gek verklaard.
De Heer Albert Einstein, met zijn theorieën, die nog steeds gelden. Noem ze
maar op die geniale figuren die wat betekende, voor het wereldwelzijn. Dat kan
niet in een leven en als we maar een keer zouden leven? Zoals vaak gedacht
wordt, dan zou het een macaber en griezelig en een onrechtvaardig leven zijn.
Dan komen “de waarom-vragen” weer aan de orde.
Waarom Is een klein percentage van de wereldbevolking zo kapitaalkrachtig,
dat ze nooit meer hun centen kunnen opmaken?
Waarom leeft de een zijn hele leven in ellende en narigheid? De ander op een
Tropisch Eiland vertoefd omringd door schone Dames? Is dat rechtvaardigheid,
als je maar één leven zou hebben? Driewerf Neen!
Gehandicapt geboren worden, of gezond geboren worden in 1920 en 20 jaar
later in de oorlog van ’40 -‘45 geworpen wordt en daar sneuveld?
93
Is dat rechtvaardig? Kunnen we God daar de schuld aan geven omdat hij er niks
aan doet? Nee dus, alleen wij zelf zijn schuldig en hebben de wet van oorzaak
en gevolg volkomen vergeten. “Gij zult niet doden” werd 2000 jaar geleden
kenbaar gemaakt en wat hebben wij daarvan gemaakt? De Geestelijken, die
het voorbeeld zouden moeten geven, zegenden de kanonnen, om de vijand aan
brokken te schieten. Moeders die trots zijn op hun zonen, behangen met
blikken eerbetoon, omdat ze andere zonen van andere moeders naar de
andere wereld hebben geholpen. Is dat rechtvaardigheid? Nee, het is waanzin
ten top en je zit daaraan vast en moet dat weer goed maken en dat kan alleen
als je weer als moeder geboren wordt en het leven wat je verwoest hebt in je
baarmoeder krijgt en dat liefdevol gaat opvoeden en dan is dat stukkie karma
opgelost.
Hoe nu met Hitler, die meer dan 6 miljoen levens verwoest heeft? Hij moet
steeds weer terugkeren, als man en als vrouw, 6 miljoen keer als vrouw om al
die levens moederliefde te geven en de keren als man zijn dan verspilde levens
en hij zal een van de laatste zijn, die dan niet meer aangetrokken wordt door
de Aarde. Alleen veroorzaakt door dat ene leven, waar hij ongekende macht
bezat.
Waarom is een groot deel van de wereldbevolking gedoemd om in armoede en
honger te leven, terwijl die kapitaalkrachtigen dat in ene klap kunnen oplossen
en dan nog hun centen niet op kunnen maken??? In welk gezin word je
geboren? Rijk of arm je ken daar niks aan doen, of toch wel?
Als je in een rijk gezin terecht komt en je geeft niks van jezelf weg en ego
tripperij hoogtij viert? Je bent dan arm van geest.
Kom je in een arm gezin terecht en je weet het weinige eten te delen en geeft
warmte en liefde weg. Je bent rijk in de geest en bent op de goeie weg.
Die geest beste mensen, daar gaat het om, die heeft in vele lichamen vertoeft
en is zachkens gegroeid, met veel vallen en opstaan naar het niveau, waar de
meeste van ons in verkeren. Geen moord en brand nijgingen meer
enzovoortelijk.
Waarom zijn we dan nog hier? Om de laatste resten opgedane karma
veroorzaakt in onze vorige levens weer recht te zetten en zo een volwaardig
geestelijk leven te bereiken en zo rijp gemaakt, om niet meer aangetrokken te
worden, door moedertje aarde en op een hoger plan verder te kunnen gaan.

Meer weten? Effe googelen, Jozef Rulof 28 boeken vol wijsheid, ingegeven
door een van de eerste golven van evolutie die allang niet meer op aarde leven
en het duizend keer beter uit kunnen leggen, als wat ik hier geprobeerd heb.

 

-64 Praten tegen je zelf
Lig nog in het warme nest en zeg tegen mij zelve, lekker gemaft Eddie?
Mwwhhooo, wel hoor 8 uur gepakt, wat wil u nog meer? Bakkie koffiezetten
denk? Yep gaan we doen. Wat flikkeren wij op het broodje dit keer? Mwhoo, ik
denk een plakkie jonge kaas die we eerst effe boven op het koffiezetapparaat
kwakken.
De stoom van de pas gezette koffie zorgt ervoor dat de koelkast kou uit den
kaas verdwijnt om zo een plak hotel kaas te verkrijgen.
Snerpend klinkt de deurbel en staat de kousen juffrouw voor de deur die trouw
de steunkousen komt aan sjorren daar ik er zelf niet meer bij kan. Wij moeten
haast maken en dat is iets wat ik niet zo bar leuk vindt. Maar toch ben ik blij dat
deze service verbonden is aan het gebouw waarin ik vertoef en spring als een
jonge hinde het nest uit.
Wij sjorren den badjas aan en vliegen naar de badkamer om de kunstig
gemaakte kunsttanden in den mond te douwen en laten de vriendelijk
lachende jonge dame binnen.
De reactie van haar en bijna al haar collega’s zijn hetzelfde. “Oh, heb ik u
wakker gemaakt?” “Ben ik te vroeg?” “Nee, wijffie, ik moest er toch uit en nu
kan ik mijn gang gaan als die dingen aan zijn”.
Geen een uitgezonderd zijn het allemaal leuke jonge meiden met het hart op
de juiste plek. Het kan bijna ook niet anders zoals ik dat ondervonden heb. 98%
van de hulpverleensters zowel verpleegsters als zorgverleensters zitten heel
goed in elkaar anders kies je niet voor dat beroep. Ook de twee inval jonge
mannen hebben een groot sociaal inzicht.
Bij deze even een hele grote pluim voor deze medewerkers, zeer gewaardeerd
door de hulpbehoevende en onder gewaardeerd door de harken die het voor
het zeggen hebben!

Triest maar helaas waar.
Wij zijn nu vrij om te gaan en te staan en ik hoor; ”Eddie zallen we effe een
boodskappie doen?” Strak plan Eddie, zeg ik tegen mij zelf. Wat hebben wij
nodig? Mwwhoo, de koffie is bijna op en er liggen nog 3 biertjes in de
koelekast. De baal shag zegt dat er nog 5 sjekkies inzitten en dus is het
noodzaak om de reis per scootmobiel naar de suup te maken.
Wij belanden in de suup en schafferen het nodige aan. Wij flikkeren ook enige
onnodige dingen in het karretje zoals twee roombroodjes, wat kruiden die je
niet dagelijks gaat gebruiken en twee zakken drop, die van pas komen als ik een
keer TV kijk, wat niet zoveel voorkomt. Klein pakkie vla, zallen we er een bus
slagroom bij nemen Eddie? Kennen we doen man en we doen het ook. Na het
eten een bakkie vanillevla met slagroom en scheutje limonadesiroop. Wij raken
dan enigszins blijd in het lijf. Is dat goed voor ons Eddie? Ach man, wat maakt
het uit, je vindt het toch lekker? Dat dan weer wel natuurlijk.
Maarrr eh, worden wij dan niet iet wat te dik? Lul niet man, tis lekker en we
doen dat toch niet elke dag! Klopt Eddie, laten we dan maar genieten, van deze
momenten.
Iemand die van lekker eten houdt wordt een Bourgondiër, dan wel
gastronoom, genoemd in de Dikke van Dale.
De ware gastronoom denkt tijdens het nuttigen van een goeie maaltijd, alweer
aan de maaltijd van morgen.

 

 Vriendelijke gebaren
Vanmorgen kwam de kousen juffrouw den steunkousen aantrekken. Deze
jonge dames van een groep van ongeveer 12 hulpverleensters zijn heel
vriendelijk en ter zake kundig en doen naar mijn inzicht met plezier hun werk.
Dit keer werd er mij gevraagd of ik mee wilde werken aan een soort van
klachtenlijst. Ja, ha, zei ik, dat wil ik wel, maar ik heb geen klachten. Bent u dus
tevreden over de werk wijze van onze medewerksters? Tja, wat moet je daar
op nou antwoorden? Die enkele keer dat ze wat laat zijn? Je dan niet kan doen
96
wat je wilt en mede daardoor iet wat afhankelijk bent. Dus het antwoord
was...Zeer tevreden!
Wordt u wel eens onheus bejegend? Kom op nou vragenlijst samensteller. Die
meiden zijn uiterst vriendelijk en doen hun best om ergens op tijd te komen. Ga
dan bij jezelf na of de werkdruk niet te hoog ligt. Met minder mensen, wat
nogal eens wil voorkomen. Conclusie: De schuld bij eventuele klachten wordt
bij de medewerksters gelegd.
Het was een hele lijst van vragen maar bij de eerste paar vragen was ik er al
klaar mee om tot deze conclusie te komen; Gelukkig ben ik zelf nog mans
genoeg om bij eventuele calamiteiten handelend op te treden.
Voor Mensen die aan dementie lijden is zo een lijst dan ook complete waanzin.
Zij begrijpen de vraagstelling al niet, laat staan dat ze tot een oordeel kunnen
komen.
Samenstellers van die overbodige vragenlijsten, steek je hand in eigen boezem
en ga na wat er eventueel verbeterd kan worden, maar ga niet de schuld
verschuiven naar personeel die, mijns inziens, hun stinkende best doen.
Net zoiets zie je bij de kassamedewerksters in supermarkten en allerlei zaken.
Als je dan afgerekend hebt hoor je; “Nog een prettige dag verder.” Daar menen
ze geen ene kloot van, maar moeten ze zeggen van de leiding want dat is
klantvriendelijk.
Er is een kassa medewerkster bij Appie Hein, waar ik goedkoop bier haal, en op
een keer was de wc-geurvreter op en liet haar het lege doossie zien waar dat
ding in had gezeten want ik kon t natuurlijk weer eens niet vinden. Zij, een
dame van in de 50, stond op en rende naar dat schap van reukartikelen en
kwam terug met het gewenste en passende ding wat zo in de houder geplaatst
kon worden. Dat is pas echt klantvriendelijk.
Ik ken haar al een tijdje en het is bijna een genot om bij haar in de rij te staan.
Dus Appie te Zaandam, geef dat goeie mens onmiddellijk opslag, zij verdient
het.
Vanmiddag werd ik aan de deur verzocht om mee te doen met het
klaverjassen. Ze kwamen een mannetje te kort en dat gebeurt wel meer en dat
vind ik leuk maar om wekelijks te klaverjassen zie ik eigenlijk niet zo zitten,
maar zo af en toe spontaan in te vallen, daar werk in aan mee.

Bij terugkomst van het klaverjas gebeuren en mijn kasteel binnen tredende
merkte ik een snerpende kou op en voelde dat de kachel niet meer werkte.
Voorwaar onbehaaglijk en niet leuk. Bellen naar Wormer wonen, er was
gelukkig nog net iemand aanwezig. Meneer er komt een monteur bij u langs.
Een uurtje later een monteur voor de deur zeer breed lachend met
twinkelingen in zijn ogen. Meneer wij gaan dit oplossen. Hij stapte
binnenskamers en kwam tot de conclusie dat alhier niks mis met de kachel was.
Hij zei, dan moet ik bij de hoofdverwarming kijken, ik zei doe maar man. Even
later merkte ik dat de warmte zachkens maar gestadig weer terugkwam. Breed
lachend stond hij weer voor mijn voordeur en op mijn vraag wat was er nou
aan de hand antwoorde hij; “ze zijn vanmiddag bezig geweest om alles
opnieuw in te stellen en zijn daarbij enkele handels vergeten terug te zetten.”
Nog een prettige dag verder met dit verschil dat hij het ook nog echt meende.
Ik gaf hem nog net geen staande ovatie maar hij kon duidelijk merken dat ik
met zijn handelswijze zeer blijd was en zei hem dat ook en dat is precies het
gene wat de man nodig heeft om plezier in zijn werk te houden.

 

 De Schillenboer
Ja, die kwam regelmatig bij ons in de Knollendammerstraat en was voor hem
een beste straat. Chinees, pasta en andere buitenlandse gerechten die waren
er nog niet. Men vrat elke dag piepers en groente, meestal zonder vlees.
De Schillenboer boerde er goed mee.
De rijbewijzen kon ik nog steeds niet halen maar mocht wel op een tractor
rijden. Die kans greep ik bij Piet Gaal, om met de tractor met aanhangwagen op
zaterdag schillen te gaan rijden en werd even een heuse Schillenboer.
Prachtig vond ik dat, met de tractor door heel Krommenie en als de
aanhangwagen vol met schillen zat dan bracht ik die naar boer Koopman aan
het eind van het Guisveld en aan de Nauwenaarsevaart. De Provincialeweg van
Wormerveer naar Westzaan was er nog niet maar de grasweg daarnaartoe was
alvast uitgevlakt en vele zwemliefhebbers vertoefden in het gras bij de
bomenrij om na het zwemmen te picknicken.

Rustig stuurde ik de tractor dwars door de zwemmers heen om bij boer
Koopman de schillen te lossen. Die had behoorlijk wat koeien en de schillen
waren zeer welkom. De beloning voor zo een zaterdag was een hele knaak (2
gulden en 50 cent). Dit is te weinig Mister Gaal, zei ik, Oké dan krijg je er een
knaak bij. Hoe leuk ik het ook vond, ik voelde me genaaid en kwam niet meer
terug.
Piet Gaal had een klus aangenomen in Wormerveer. Hij moest rondom een niet
al te groot veld, grond verzetten in het vierkant om de ingespoten bagger te
laten op drogen en zo het veld hoger te maken. Hij had de kraan daar niet voor
en bestelde een graafmachine en eiste dat er een kraandrijver meekwam om te
laten zien wat dat ding kon. De kraandrijver deed zijn best en volgde alle
instructies van Piet Gaal zodanig dat de klus geklaard was en zei hij; “ik moet
die kraan toch niet hebben en zie van de aankoop af.” Dus werd Pietje slimpie
betaald voor zijn klus en de Kraandrijver had het werk gedaan voor 0,0 centen
per uur.
Hij is met deze praktijken jarenlang probleemloos weg gekomen. Dat zal nu niet
meer geflikt kunnen worden. Aan de ene kant is dat goed en aan de andere
kant zijn daardoor de enge regeltjes ontstaan waardoor er eigenlijk niks meer
kan. Als een aannemer een klus doet en die is niet klaar binnen de afgesproken
tijd, ondanks de calamiteiten die zich voor kunnen doen, dan wordt de
aannemer aansprakelijk gesteld en krijgt geen geld voor zijn werk en krijgt ook
nog een schadeclaim aan zijn aannemersbroek gehangen. Lekker als je net
begonnen bent en je personeel dan ook niet kan betalen. Er is één lachende
partij en dat is de bank die, eerder de aannemer, geld geleend heeft om zijn
apparatuur aan te schafferen dat wordt dan weer met meestal winst verkocht
en de aannemer is weer terug bij af.
Een eerlijke zakenman, als die netjes alles opgeeft aan de belasting en trouw
zijn verplichtingen nakomt, die overleefd het in de huidige maatschappij niet.
Hij wordt aan alle kanten gesloopt door wet en regelgeving.
Moet je dan handelen zoals een Piet Gaal? Waar andere benadeeld worden? Ik
ben blij dat ik alleen maar eerlijke beroepen heb uitgeoefend en ken nog steeds
mijn mede mens recht in de ogen kijken.

 

 Wiet Plantage ontdekt op de Vinkenstraat
Een Botanicus, dan wel hij die verstand van planten heeft, liep in het plantsoen
en zag bij mij wietplanten staan en belde onmiddellijk de Pliessie. Met gillende
sirene, kwam er een team wietplantenopruimers langs. Ik werd meegenomen
naar het bureau te Zaandijk en werd verhoord. Ondertussen constateerde het
team dat er wel 3 wietplanten stonden. Verder waren er geen wapens
gevonden in mijn kasteel en op mijn computer konden ze buiten een lesbische
pornosite verder niks vinden.
Ik kreeg de vraag: “Hoeveel heeft u al verdient met uw plantage?” “Nou, zei ik,
hillegaar niks want ik gebruik het zelf!” Ik slaap er lekker op en het is een
buitengewoon goeie pijnstiller. Ja, ja, dat zeggen ze allemaal en naast hem zat
een man die constant met zijn duimen en wijsvingers over elkaar heen zat te
schuiven. Hij was van de FIOD en zijn ogen waren louter euro tekens en dacht
hijgend: “he, he, he, kassa!!, wij gaan deze oetlul volledig financieel ten gronde
brengen! hijg, hijg.” De verhoorder, die al promotie voor zich zag, kreeg een
telefoontje van het opruimersteam dat er slechts 3 planten aanwezig waren en
ook mededeelde dat ik voor de rest een brave betaalburger ben.
De Smoelen van de verhoorder en de hijgende muntenteller verstrakten. Oh,
nee he, weer geen bingo en ze moesten mij straffeloos laten gaan. Wettelijk
zijn er 5 plantjes toegestaan en toch kan de Pliessie in bijzondere
omstandigheden jou een forse boete opleggen. Dat kan je zo bijzonder maken
als de agent op dat moment wil. Zou je zeggen: “gestreepte kloothommel, ga
boeven vangen?” Dan vraag je om een boete en krijgt die dan ook en je 3
plantjes worden ook nog in beslag genomen en dat is dus niet erg wijs.
Eddie! Dit is toch stom, om dit in het openbaar te plaatsen?!?!? Je maakt
slapende honden wakker. Tja, ik vind van niet en vertrouw erop dat al zou er al
een agent langskomen hij net doet als of hij het niet ziet en denkt, laat die man
zijn wietje nemen. Ik doe er niemand kwaad mee en slaap pijnloos lekker, wat
is daar mis mee?

 

 Vervolg wiet verhaal
Als straks het digitale geldverkeer een feit is en er dus geen munten en flappen
meer bestaan. Dan is er totale controle over de bevolking en de
overheidsinstanties zijn overgaan tot totale krankzinnigheid. (Dat waren zij al,
maar het kan nog erger.) Men kan zien hoe men zijn maandbudget beheert en
besteed. Je krijgt dan digitaal de waarschuwing: “U heeft deze week 24 blikken
bier en twee pakkies sjek tot u genomen, mocht u daar deze maand overheen
komen, dan blokkeren wij uw rekening.”
Mevrouw, u heeft een jurk en een paar schoenen besteld bij Bon prix. Dat is
genoeg voor een half jaar, bestelt U meer? Dan blokkeren wij uw rekening.
Meneer X kijkt te veel betaalde porno en gokt op betaalde goksites. Uw limiet
daarop is verstreken en blokkeren wij uw rekening.
Mevrouw Z besteld te veel pizza op de online pizza site. Haalt u die zelf af? Dan
mag u er drie per maand, laat u die bezorgen, dan is twee per maand de limiet.
Wij zorgen voor u en denken met u mee zodat u de door ons opgelegde
maandlasten kan blijven betalen wat een vereiste is naar de Europese norm te
Brussel, die ons in Den Haag noopt om de burger kort te houden om zo de
geëiste bedragen op gelegd door het Europese bewind, gevestigd te Brussel,
tevreden te houden. Wij zeggen dan het is voor de veiligheid om de grenzen te
bewaken. Wij schaffen van uw centen oorlogstuig aan om Europa te
verdedigen. Onder het genot van vele alcoholica, wat u verboden is, schateren
wij het uit. Dijen kletsend spreken wij weer een nieuwe winstgevende deal af
met wapenhandelaars en gevechtsvliegtuigen, die eigenlijk niet kunnen
vliegen. De bonussen naar ons gericht en die netjes op onze rekeningen
worden gestort doen ons instemmen met voorwaarden waarvan wij inmiddels
weten dat die nooit waar gemaakt kunnen worden. Het zal ons een rot zorg
zijn, zolang onze bankrekeningen maar verder gespekt worden. De vijand waar
wij u steeds weer voor waarschuwen bestaat niet. Maar dat hoeft u niet te
weten.
Wij betalen terreur groeperingen om narigheid te veroorzaken zodat U bang
blijft en braaf meebetaald, om de veiligheid te verzekeren.
Wereldwijd bezitten wij centrale banken behalve in Syrie, Iran en Rusland. Wij
noemde dat de as van het kwaad en zorgen ervoor dat die drie landen via de

door ons beheerste media in een kwaad daglicht gesteld worden. Zodat de
bevolkingen juichend de bombardementen zouden goed keuren. Hoe erg is dit?
Dood en verderf zaaien, alleen om de dollar!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Het nieuws is geen nieuws en de krant is geen krant. Er klopt allemaal geen ene
kloot van

 

 Aparte dingen in de Touringcar periode
De schoolreis tijd brak aan en heb heel wat schoolreizen beleefd temeer om
dat de meeste van mijn collega’s ervan gruwde en ik had daar niet zo veel
moeite mee. Tuurlijk je krijgt een bus vol gillende kinderen die, de toen nog
aanwezige asbakken, volpropten met appel- en mandenrijnenschillen,
snoeppapier en uitgekauwde kauwgom en had dan ’s avonds werk om die
rotzooi uit die asbakken te krijgen. Aan de andere kant waren de rijtijden
aantrekkelijk. Om 9 uur bij de school en om 17.00 uur de koters weer uitladen,
die opgewacht werden door de ouders.
Ik kreeg een budget mee in papieren flappen om entreegelden, 2 x ijs en 2 x
limonade te betalen zodat de leerkrachten ook een ontspannen reis hadden.
Voor de wat lagere klassen was veelal Artis te Amsterdam in de mode en dat
was voor mij helemaal een makkie. Je loosde de koters in Artis, parkeerde de
bus ergens en was min of meer vrij. Ik ging meestal het dierenpark in, zo zag ik
een neushoornjong hun verblijf verlaten en liep over de betonnen rand naar de
olifanten toe. De olifanten raakten in paniek en trompetterden er lustig op los.
Er waren ook twee jonge olifantjes aanwezig, vandaar, denk ik, de paniek die
ontstond. Moeder neushoorn bonkte tegen de hoge tralies van het
olifantenverblijf, blijf met je slurf van mijn kind af. Zo zal zij gedacht hebben. De
olifanten trompetterden, het neushoorn jong weer terug naar waar het jong
vandaan kwam. Ze konden er gelukkig niet bij toen het neushoornjong alweer
op de terugweg was kwamen er van alle kanten bewakers op draven met grote
netten in hun handen en liep dat ook weer met een dierlijke sisser af.
Op een keer zat ik op een bankie in het heerlijke milde zonnetje en keek naar
de heen en weer lopende tijgers en dacht dit is niet goed, deze prachtige roof
katten horen in de weide natuur thuis waar ze een 150 vierkante kilometer tot
102
hun beschikking hebben om zo te overleven. Er kwam een vrouw naast mij
zitten en keek ook naar de tijgers. Zij zag er ietwat apart uit en denk dat zij in
de 50 was. Zij keek mij aan en zei; “De Bruidsjurk ligt klaar.” Gaat u trouwen
mevrouw? Zei ik. Jazeker jonge man, ik ga trouwen met Jezus. Dat is me nogal
wat mevrouw, zei ik en keek in de rondte of er ergens begeleiders liepen in
witte jassen. Nee dus. Ik kom hier elke dag zei de dame en kom hier tot rust.
Het beste mens had constant een allerliefste glimlach op haar gelaat, zeker
wanneer zij over Jezus sprak. Ik liet haar praten en kwam alles te weten over
haarzelf en de blijde verwachting dat zij in het huwelijk zou treden met de
beroemdste man die ooit bestaan heeft en kreeg als beloning een pepermuntje
uit haar tas, voor mijn geduldig en niet oordelend luisteren. Ik heb nog een hele
tijd aan haar gedacht, zo een bijzondere vrouw.

 

 Wagyu De Keizelijke Koe
De Wagyu koe is niet zomaar een koe, neehee het is een “Keizerlijke Koe.” 200
jaar geleden werd deze koe speciaal doorgefokt en kreeg speciaal voer en in
plaats van water werd het beste bier getapt van Japan. Zo had en heeft de
Wagyu koe een vorstelijk leven waarbij de koe ook nog dagelijks gemasseerd
wordt en zo een super malse biefstuk op levert om een keizer naar behoren te
behagen. Als je dan toch en koe moet zijn? Dan graag de Wagyu koe, speciaal
voer, koel helder bier en gemasseerd worden. Tja, ware het niet dat je toch in
dat slachthuis terecht komt, das dan weer evekens minder mooi.
Het is uiterst zelden dat ik nog porno kijk op het Wereld Wijde Web. Het boeit
niet meer en kijk ook achter de schermen waar een regisseur en camera man
aanwezig is. Je ziet die niet maar ze zijn er wel degelijk.
Het hoog en laag gehijg, de vele orgasmes waarvan je de spetters op de camera
lenzen zou zien en ook in beeld worden gebracht doet vermoeden dat deze
toneelspeler(sters) Over een conditie beschikken vergelijkbaar met een kudde
wilde paarden en zie je ook geslachtsdelen die ook aan een paard doet denken
en je meteen een minderwaardigheidscomplex krijgt.
Wat heeft dat met die koeien te maken Kingma?? Zo goed als niks dus in plaats
van het boven genoemde struin ik diverse sites af en kwam een site tegen waar

men wat probeerde te verkopen, ditmaal vlees van de Wagyu koe. Met grote
belangstelling keek ik naar de aanbiedingen, in porties aangeboden, en dacht al
snel, dit is me gewoon te duur. Totdat de burgers verschenen en dat trok
wederom mijn belangstelling. De prijzen daarvoor waren iets duurder dan in de
Suup of de plaatselijke slager en besloot om wat te bestellen. Ook dat moet je
een keer proberen zo was mijn gedachtegang en bestelde 4 Wagyu burgers en
4 Black Agnus burgers. En betaalde gelijk met Ideal, wat een ideale
betaalmogelijkheid is, de verzendkosten die daarbij gerekend worden maakt
het weer wat duurder. Twee Dagen later, kreeg ik den doos in bezit en pakte
dat verwachtingsvol uit.
De burgers waren overdekt met bolletjes kunstijs. Ken toch niet? Denk je al
snel. Wis en waarachtig wel want de bolletjes kleefde aan mijn jattekens vast,
zo koud waren die krengen!
Nou ga ik toch een smaaksensatie beleven, tijdens het bakken van een burger
zag ik de Wagyu gemasseerd worden tijdens het opslurpen van liters bier.
Ik zag de burger bruin worden, flikkerde deze vermeende lekkernij op een bord
en sneed een stukkie af, wat in mijn met veel opwekkend speeksel gevulde
mond in kwam en proefde het…Tja, zeker niet vies maar vond de Black Agnus
burger vele malen smakelijker, terwijl die geen massage krijgen en ook geen
bier krijgen, dus maar niet meer besteld.

 

 Sneeuwwit plantsoen
Zondagochtend 10 december 2017, ik kijk naar buiten en het gras van het
plantsoen is nog groen. Er is landelijk de code oranje rondgebazuind met de
waarskouwing; “mensen als u de deur niet uit hoeft, blijf dan lekker thuis”.
Zondags is het vaste prik dat ik mijn kinderen en kleinkind bezoek, wat altijd
gezellig is. Een paar uur later is het groene plantsoen in een witte
sneeuwmassa veranderd. De sneeuw blijft maar neerwaarts dwarrelen.
Het nieuws verteld ons, dat er alweer vele glijpartijen op de weg plaatsvonden.
Met in de meeste gevallen blikschade, zoals dat heet.
104
Charlie, mijn zoon, aan de telefoon; Pa”, was je nog van plan om te komen? T’is
bar glad buiten?” “Nou ja, man, ik moet er toch uit want het bier en de shag
zijn op.” “Regelen we Pa, ik kom straks langs en neem bier en shag mee”. Kijk
dit is allemachtig prachtig mooi! Voor mijn ouwelui deed ik hetzelfde en vond
dat een vanzelfsprekendheid.
Ik herinner mij dat, toen ik een man met een te hoge lading op zijn bakfiets zag
martelen om de brug over te komen en het duidelijk niet zou redden, ik uit de
auto stapte en de man over de brug hielp, de beloning was een brede glimlach.
Nu het mijzelf overkomt met mijn zoon en is al meerdere keren gebeurd, moet
ik toch effe slikken. Ik zie nu duidelijk de reacties van mijn ouders, oma en
tantes, dat ze blijd waren dat ik wat voor hun over had en nou krijg ik dat
ruimschoots terugbetaald van mijn skone dochter, zoon en anderen die je soms
verrassen met een geste of gebaar wat blijdschap in het gehele Lijf veroorzaakt.
In de periode dat ik taxi en touringcarchauffeur was hoorde ik heel andere
verhalen. Meestal vrouwen op leeftijd die hun hele hebben en houwen eruit
gooiden. Mijn zoon is gescheiden en nou mag ik mijn kleinkinderen niet meer
zien. Dat mogen wij als een misdaad beschouwen en zou tegen de
schoondochter willen zeggen, al heb je nog zo een hekel aan je schoonmoeder
maar laat dat mens genieten van jouw kinderen. Er komt een tijd dat jezelf
kleinkinderen gaat krijgen en ga je beseffen hoe dom je was. Je schoonmoeder
leeft dan hoogst waarschijnlijk niet meer en ken je dus nooit meer goed maken.
Zoon komt niet meer naar zijn moeder, dochter komt niet meer bij haar vader.
Daar zijn vele oorzaken en redenen voor te bedenken. Als je als kind regelmatig
in elke hoek van het huis werd gehengst dan is daar begrip voor op te brengen.
Meestal is er geen reden en weten beide partijen niet meer wat er nou precies
is voorgevallen om te besluiten hij of zij ken barsten. Dan kunnen wij dat in en
in triest benoemen, stijfkoppig verdommen ze het om de eerste te zijn die het
hoofd gaat buigen en zo volgens het kromme inzicht de mindere te zijn. De
persoon die toenadering zoekt en, zo je wilt, het hoofd gaat buigen is geestelijk
sterker en hoopt dat de meegemaakte narigheid in de doofpot gestopt kan
worden om zo weer naar elkaar toe te groeien. Dan zal er bij de stijfkoppige
enige opluchting verschijnen en naarmate het contact weer zachkens op bloeit
daar dan ook blij mee wezen. Tenminste dat maggen we hopen want als beide
partijen stijfkoppig zijn dan wordt het 3x niks en blijven ze elkaar ontlopen.
Vergeven en weer op nieuw beginnen is hier het motto, maar bommen en
granaten wat kan dit bovenmatig lastig zijn. Kijk dan eens naar het kind. Open

en eerlijk voelt zich soms zwaar beledigd door een ander kind en die ken, op
dat moment, volledig barsten en krijgt zeker geen snoeppie, wat normaal
gedeeld wordt. Om dan weer de volgende dag samen lachend naar school te
fietsen. Gister is totaal vergeten en zij leven in het nu.
Die kinderen vertellen jou, in al hun eenvoud, hoe om te gaan met de ander.

 

 Solliciteren
In de touringcar periode moesten wij invallen tijdens de autoloze zondagen bij
de NZH, eerst was dat de Naco-bussen. Dat waren ritten van Edam, Volendam,
Monnickendam en Broek op waterland. De opgestapte mensen moesten bij het
Centraal station te Amsterdam afgeleverd worden en dan weer terug naar
Edam om de boel te herhalen. In Edam hadden we tijd voor een bak koffie en
dat deden we in het Café wat tegenover de bus standplaats stond en daar
ontmoette ik Riet voor de tweede keer. Eerder had ik haar vanaf de sociëteit in
Krommenie op de brommer naar huis gebracht en stonden we in de steeg te
scharrelen. In Edam schoot de vlam in de pan dan wel, Amor met de pijl en
boog schoot. Twee pijlen door onze harten, Riet was met een vrouwen
gezelschap op reis ergens in Noord-Holland en een paar maanden later moest
ik met een muziekkorps naar Den Helder en wie was er ook mee? Juist ja, Riet!
Twee jaar later was zij mijn vrouw.
De 5 collega’s en ik vonden deze ritten eigenlijk wel leuk en de dagtaak
waardeerden wij anders dan 10 dagen Oostenrijk of 21 dagen voor een Europa
toer. Een collega reed op Rusland en was soms 50 dagen onder weg.
Wij waren dat zo een beetje zat en gingen solliciteren bij de NZH te Alkmaar.
Dan moet je van vreemde huize komen om daar aangenomen te worden. Eerst
was er een test rit in een ouwe bus, dat was niet zo moeilijk voor ons. Dan
volgde een andere test gehouden in Rotterdam waar psychologen ons
bestookte met onzinnige testen. Wat zie je in deze inktvlek? Nou ja, gewoon
een vlek, dacht ik zomaar eens. Dan kreeg je een plaatje te zien vol met
gekleurde spikkels en moest het cijfer raden wat in dat plaatje verborgen zat.
Dat was niet zo moeilijk want ik zag duidelijk het cijfer 71. Daarna nog meer
onzin vragen zoals wat vindt U van de Koningin? Dat was Juliana. Tja, best mens
106
alleen wat te duur voor de gemeenschap, antwoorde ik. Wat doet de regering
voor u? Niks, want het zijn allemaal zakkenvullers die na 4 jaar bestuurslid
worden van de multinationals en dus maffia.
We werden dus alle zes niet aangenomen terwijl we gewoon de waarheid
spraken. Een andere sollicitant die ik kende uit Wormer werd wel aangenomen,
hij had geen rijbewijzen en had een administratief verleden en werd daar
opgeleid en gekneed tot een volwaardig en ja knikkende buschauffeur en heeft
dat tot aan zijn pensioen gedaan.
Achteraf bezien toen ik een aantal malen een oud en krom vrouwtje in de bus
kreeg en mij een volle stempelkaart liet zien met de vraag; “chauffeur, kan ik
hiermee naar Amsterdam?” “Ja hoor mevrouw, U wel.” Ik denk dat zij licht
dementerend werd en dacht moet ik hier nou moeilijk over gaan doen? Nee
dus en die instelling is dus verkeerd om een goeie lijnbuschauffeur te worden
moet je keihard dat mens weigeren om in te stappen.
We waren er klaar mee en wilde geeneens meer voor dat kutbedrijf werken.
Nu zijn ze overeengekomen via de bond dat een lijnbuschauffeur na twee en
een half uur mag plassen!!!!!!!!!! Misschien ook nog een bak koffie?!
“Jesoes! Kristoes!” “Mensen, waar zijn we nou mee bezig?”
De maatschappij van heden is volledig van de pot gerukt, waanzin ten top!

 

 Soms ergernis in de Suup
Bijna elke dag vertoef ik wel minimaal een half uur in verschillende Supers. Het
liefst zou ik naar de kleine zelfstandige gaan zoals de slager, de bakker en de
groenteboer, deze laatste is al niet meer aanwezig in Wormerveer. Genekt
door de supers.
De laatste die overgebleven zijn bestaan nog bij de gratie van de klanten die
hun vakkennis nog weten te waarderen en wat meer kwartjes over hebben om
een eerlijk product aan te schafferen.
De slager ramt met zijn hoofd op de glazen vitrine als hij een reclamefolder
ziet. Super stunt. “Een kilo gehakt voor 2 euro.” De bakker barst in snikken uit
107
als hij diezelfde folder ziet met nog een stunt; “Drie hele broden voor een
euro.” Deze vak mensen kennen daarin niet mee gaan anders kunnen ze
meteen wel stoppen. Plus dat ze weten dat deze aanbiedingen niks meer met
kwaliteit te maken hebben en gelukkig koesteren ze dan hun (Nog) vaste
klanten.
Bij Supers wordt het tegendeel bewezen en zien de klant als een noodzakelijk
gegeven terwijl hun slogans het tegendeel zouden vermoeden. “Wij denken
met U mee en willen het beste voor u.” Zoals de banken dat ook zo smerig
kunnen zeggen; “Het gaat alleen maar om uw poen” zeggen ze er dan niet bij
maar het is wel zo. Je hoeft alleen maar te kijken naar drukke dagen. Soms is
het heerlijk rustig meestal in de wat vroege uren en veelal staan er lange rijen
voor een kassa die dan nog net open is. Je ziet de bedieneres van die ene kassa
wanhopig op een knoppie drukken. Kom mij nou helpen? Ik word hier
hypernerveus van.
De andere Dames zijn aan het schaften zoals het kassa meisje herhaaldelijk
probeert te zeggen om de lange rijen iet wat te verzachten. Als simpel
denkende, in een karretje gooiende, spullenpersoon denk je: “Meiden laat je
broodje effe staan en eet dat later op maar help je wanhopige collega.”
Wederom een ferme denkfout. De Dames eenmaal het schafthok verlatend te
hebben, mogen daar voorlopig niet meer terugkeren. Bedacht door een
manager die echt niet door heeft dat als de dames dat wel zouden doen pas
echt klantvriendelijk zouden zijn.
Het respect voor de klant waar ze het echt van hebben moeten is dan te
vergelijken met de zeepsop bel en snap daar ook weer niks van.
Doet mij weer denken aan de keer dat ik bij Gerkens te Wormer een klus via de
losse ploeg deed en een dekschuit met dozen cacaoboter moest lossen in mijn
eentje. De schafttijd aldaar brak aan en ik besloot om niet te schaften en de
schuit leeg te maken en als die leeg was ik een broodje, koffie en shaggie
verdiend had en zat een uur later in een lege kantine alwaar de chef binnen
stapte en vroeg wat is dit? “De schaft is al een uur voorbij” “Yep zei ik, maar
kijk eens naar buiten de schuit is leeg en je mensen kunnen de boter
verwerken. Als ik een uur eerder geschaft had, dan stonden je Mensen nu stil.
Deze waarheid kon de man niet verwerken en diende een klacht in bij de
besteker van de losse ploeg. Hoe zielig kun je zijn?

 

 

 Stookolie overstroming

In 1972 ik was chauffeur op een truc tankwagen met 16 wielen die 30.000 liter
stookolie kon vervoeren bij de Mobil olie te Amsterdam. Daar had ik moeten
blijven en had dan nu een goed pensioen gehad. Neen, het was te tam in mijn
ogen met slechts een klant per dag deel. Later zag ik de dommigheid daarvan in
maar had mij al gestort in wilde avonturen die mij ook niks brachten.
Des ochtends om 5 uur beginnen tot 14.00 uur ‘s middags en de volgende week
om 14.00 uur beginnen tot 23.00 uur ’s avonds. Eén klant slechts! Dus een
makkie van de bovenste plank. Oké de meeste klanten zaten vlakbij de Duitse
grens en had dan tijd nodig om daar te komen.
Ouwejaarsavond in het vooruitzicht en ik wist dat ik avonddienst had. Ik dacht
slim te wezen en had het aller gemakkelijkste ritje Apeldoorn achter de rug en
laadde de tankwagen opnieuw met 30.000 liter stookolie en ging diezelfde dag
naar Tubbergen in Tukkersland, dan wel Twente, en dacht zo Ouwejaarsavond
te vieren met mijn dierbaren. Echter in Tubbergen aangekomen, waar ik de
stoker al kende, toen de pomp al in werking was gesteld om de olie in de
fabriekstank te deponeren, al lurkend aan een bakkie koffie, raakten wij in een
diep gesprek en hadden niet in de gaten dat mijn komst te vroeg was. De
olietank overstroomde en kwam op het terrein terecht. Toen ik afscheid van de
stoker nam en buiten kwam zag ik de ramp! Het hele plein was veranderd in
een 5 centimeter hoge stookolie plas en moest opgestapelde lege pallets
gebruiken om bij de truck te komen en liet een heel lang spoor na van de op de
banden zittende olie smurrie. Dat moet je nu eens flikken, dan krijg je meteen
een schadeclaim aan je broek! Ik kreeg wel een reprimande van de firma en dat
was dan ook alles en kon met mijn familie Ouwejaarsavond vieren en heb die
grappen en grollen nooit meer aan de hand gehaald. Het was ook weer een
wijze les om niet meer te willen dan enigszins mogelijk is.
Begonnen bij Den Hartog te Hillegom als bijrijder van Klaas Kwadijk, die uit
Wormerveer kwam. De goederen gebracht uit allerlei windstreken en
verzameld op de perrons in Hillegom. Daar konden wij de combinatie mee vol
laden en uit venten in onze wijk. Spaarndam, Assendelft, Krommenie en
Wormerveer, om dan ‘s middags in die wijk weer spullen op te halen bestemd
voor het hele land wat weer op die perrons gedeponeerd werd.

Klaas was ziek en ik moest met Harrie mee die Zaandam en de Koog reed. Bij
verf Fabriek Pieter Schoen zette Harrie de aanhangwagen neer en liet mij die
volladen met verfbussen en haalde Harrie andere dingen op. Wat ik dus niet
wist en ook niet verteld werd is dat je bij iedere laag verfbussen een kartonnen
vel erop moet leggen, dit om weg glijden te voorkomen. Kortom de gehele
Gedempte Gracht te Zaandam zag plotsklaps wit. De bussen waren natuurlijk
omgekletterd en liep prachtig door de kieren van de aanhangwagen heen en
verfde de gedempte gracht helder wit. Harrie niet blij met mij en voor de rest
hoorde we later niks meer. De gemeente nam het schoonmaak werk op zich en
dat was het.
In 1965 was dat en soms verlang ik weleens terug naar die tijd. Waar men zich
nauwelijks ergens om druk maakte en stress bestond nog niet.

 

 Surinaamse Baas
De Surinamer stamt af van een slavenverleden. De Arabieren hielden huis in
Afrika en roofden hele stammen mee om die te verkopen aan onder andere
Hollandse slavenhandelaren die de slaven weer verkochten aan Zuid
Amerikaanse plantage houders en zo ook naar Suriname.
In de VOC- tijd rond 1700, waren de Hollanders nog steeds geen lieverdjes en
buitten de Indonesische bevolking uit en respect voor een mensen leven was er
nog steeds niet, kortom de Hollander van enig aanzien was gewoon een naar
en zelfzuchtig mens op jacht naar de peperdure peper en specerijen.
Zo kwam ik terecht bij een klein constructiebedrijf in Aarlanderveen onder de
rook van Alphen aan de Rijn. De baas was een Surinamer en hij had twee
knechten van Indonesische afkomst en dus werd ik knecht van twee
nationaliteiten die geknecht werden door de Hollanders in het verleden.
Ik heb geen haat gevoeld integendeel de Indo-mannen waren vrolijk,
medelevend en brachten mij dingen bij waar ik wat aan had. De Surinaamse
baas was ook vrolijk en relaxt, alleen had hij het geldvirus te pakken en de
lonen waren niet bijster best, terwijl we toch regelmatig tot 22.00 uur ‘s avonds
overwerkten en was het min of meer de omgekeerde wereld. Wij waren
loonslaven van een Surinamer! Was dat dan karma? Was ik ooit een

slavenhandelaar geweest? Mijn Indo-kornuiten aan de foute kant stonden en
hun landgenoten verraden hadden? Tja, dit gaat wel behoorlijk diep, maar zou
best eens kunnen zijn. Toch een leuke tijd beleeft daar in het Dik Trom Dorp,
Aarlanderveen. Samen met zijn vrouw leefde de Surinamer boven zijn stand en
ging dan ook failliet en mochten wij vertrekken met nog twee weken loon te
goed. Wat wij dan nog steeds moeten ontvangen en is het voorbeeld wat
wereldwijd nog steeds plaatsvindt. Eerst komt de belasting aan de beurt en dan
eventuele schuldeisers, dan blijft er hoegenaamd niks over om de arbeider uit
te betalen voor zijn gedane werk. Het is en blijft zo krom als een hoepel.
De twee Indo mannen haalde ik iedere morgen op met mijn auto en een van
hun had een verskrikkelijke mooie vrouw waar ik weer eens opslag verliefd op
werd. Tot op een keer ze hun beide verslapen hadden en tegen het
slaapkamerraam aan bonkte en de vrouw het gordijn open schoof en schrok
me eigen het lazarus en dacht; Hij ligt met een ander wijf in die slaapkamer?
Neen, het was dezelfde vrouw alleen zonder schmink en zij moet haast wel een
meesteres in het verfraaien van het gezicht zijn want ik zag een totaal andere
Vrouw en mijn eerdere verliefdheid zakte naar het nul punt. Ik kon toen nog niet
door een opgemaakt masker heen kijken. Wat ik later wel door begon te
krijgen en oké de verfraaiing van de vrouw in de vorm van aangezette
wenkbrauwen, de oogleden beschilderen met een lichte kleur blauw en een
goed gekozen lippen stift en een smeersel wat de wangen er wat rozer uit laten
zien, dat helpt mee om aantrekkelijk bevonden te worden, maar uiteindelijk
gaat het om de binnenkant.
Ben je een bos heks? Of ben je een lief wijf en dat geldt ook voor de man. Ken
je het samen in allerlei omstandigheden vinden? Das alleen maar mooi.

 

 Transgender vriendelijk Nederland.
Nadat wij eerst een kinderfeest gesloopt hebben en nu minstens een peloton
ME nodig hebben om Snikolaas en zijn witte en of in andere kleuren uit
gedoste pieten te beschermen zijn we er nu aan toe om het oeroude begrip
man en vrouw, jongens en meisjes uit de geschiedenisboeken weg te gummen.
Dat zal voor de meeste van ons een onwennige gewenning blijken te zijn. Klein
maar verwarrend voorbeeld. Je komt op onbekend terrein en moet een wc

opzoeken, wat eerst zeer eenvoudig was, men zocht naar een mannetje
afgebeeld op de wc-deur en kon probleemloos naar binnen gaan. Hoe gaan wij
dat straks doen? De zeergeleerde figuren laten hun hersenspan nog heftig
kraken om te bedenken wat er nou precies op die deuren zou moeten worden
afgebeeld. Wel zijn dan de zeer beledigende mannetjes en vrouwtjespoppetjes
al verwijderd. Het gevaar ligt dan achter de in nood uitgekozen deur, waar het
zeer wel mogelijk is dat je door een gillende groep vrouwen, met paraplu in
aanslag, met dezelfde gang weer uit die ruimte wordt weg geprikt.
Of deze, je ziet een door de moeder uit het oog verloren peuter aan de kant
van de weg staan en dreigt zonder te kijken de weg op te gaan. De peuter heeft
op de kleuterschool al geleerd om niet meer te luisteren naar vreselijke dingen
zoals jongetje, jochie, meisje, meidje enzovoortelijk.
De persoon, die de peuter gaat redden en nog niet zo goed op de hoogte van
de verfrissende nieuwe aanspreektitels pakt dan maar het handje van de
peuter en duwt de peuter terug de veilige stoep op, in de hoop dat de moeder
zich spoedig aandient. Dan treedt er een nog gevaarlijker gevaar op. De redder
kan zo maar aangeklaagd worden voor onzedelijke aanraking!! Immers hij pakt
ongevraagd het handje, foei, dat mag toch niet? De goeie daad van de man is
niet opgevallen omdat men constant bezig is op zoek naar rechtvaardigheid
wat eventueel beledigend kan zijn en er is overal wel een groep te vinden die
dat gaat aanpakken. Vermoedelijk komen er straks op de wc deuren de letters,
X en Y te staan? Naar aanleiding van de Mannelijke X- en de vrouwelijke Y chromosomen. Jaja, maar wacht eens even, hebben wij dan niet geleerd dat de
Y voorgaat? Uhh, U bedoeld dames gaan voor? De Y die dit aanhoort valt bijna
flauw bij zoveel grofheid en gooit dat later in de groep om hier fel tegen op te
treden. De X- Johan Bakker, kwam met deze tip om hierover een verhaaltje te
schrijven. Deze X denkt er net zo over als deze schrijvende X en vinden dat de
Y-wezens het volste recht hebben om achter het aanrecht te staan of te zitten
en gewoon moeten zorgen dat de koelkast steeds weer vol met bier is.
Buiten het opvoeden van Y en X-peuters is dit een hele voorname en zeer
belangrijke taak. Na vele bedreigingen hebben wij de niet goedkope X-advocaat
G. Sprong ingehuurd om de bovengenoemde beweringen met klem te
verdedigen

 

 Triumpf 500 twin motor
De optrek kracht van een motorfiets is bijzonder hoog te noemen. Zo ging ik
achter op de BSA van mijn oom Piet zitten. Om er meteen weer achterwaarts af
te flikkeren. Ome Piet trok iet wat te hard op en ik hield mij niet goed genoeg
vast. Op dat moment zweerde ik bij mezelf om nooit meer bij iemand achter op
de motor te gaan klimmen.
Ome Piet wist mij te strikken om stempeltjes controleur te worden tijdens zijn
geliefde “sterritten” wat toen elke zondag gehouden werd. Dat hield in dat je
zondags ergens in Noord-Holland gedumpt werd met een tafeltje, stoeltje en
een stempel met stempelkussen.
De motorliefhebbers en automobilisten reden de rit aan de hand van een kaart
met instructies. Bevobbeld; ga bij de boerderij met de vogel linksaf, dan stond
er op een boerderij een Phoenix vogel in of op de gevel of bij de lantaarnpaal
met blauwlint rechtsaf. Die had de puzzelritorganisatie er zelf om heen
geslingerd.
Ze moesten dan bij mij een stempeltje halen. Had je een juiste controlepunt
dan had je het druk, had je een foutcontrole punt dan verveelde je je te pletter.
Zeker aan het eind van het seizoen waarin de herfst behoorlijk guur en koud
kon zijn en je blauwbekkend stond of zat te wachten op een stempelklant.
Als ultieme beloning kreeg je in ruil voor een koud lijf een consumptiebon in
den jatten gedouwd en nam dan gretig van de eigenaar van “het
Wormerwapen” een kop zelfgemaakte tomatensoep. De heer Kramer zijn soep
was niet te evenaren. Pas na vele experimenten benaderde ik zijn culinaire
hoogstand en daar was alles mee gezegd.
Inmiddels 18 Jaar geworden begon ik met het verzamelen van rijbewijzen. Dat
was allemaal niet zo moeilijk in die tijd. Twee keer examen voor B en C en je
mocht bijna overal op rijden en verzuimde om het rijbewijs A te halen voor de
motor.
Na 3 automobielen te hebben versleten kocht ik een motor van het Engelse
merk Triumpf, een twin uitvoering en 500 cc. Inmiddels was ik tankwagen
chauffeur bij de Mobil olie te Amsterdam en ging elke dag met de motor heen
en weer. Elke keer als je optrok gaf dat een gevoel van macht, zo rap van 0 tot
100 km.

 

 Uiterlijk vertoon

Dat gebeurt te veel om je heen, de meeste willen vriendelijk over komen en
gelukkig geldt dat bij het merendeel van de mensen die je tegen komt waar je
dan de warmte en eerlijke bedoelingen mag proeven. Dat voelt buitengewoon
goed en is er bij ons een sensor ingebouwd om te voelen of dit ook werkelijk
gemeend is. Als je de woorden hoort en de gezichtsuitdrukking die daarbij past
in ogenschouw neemt. Dan is dat ook meestal zo.
Er zijn ook mensen waarbij je in hun antwoorden, sarcasme en verbittering
hoort. Je weet niet wat deze mensen voor narigheid hebben meegemaakt maar
fraai zal het zeker niet zijn. Zij zetten een heel dik masker op en vertonen zich
soms als vriendelijk, maar zijn dat dan niet, geplaagd door de vele tegenslagen
in hun leven. Hoe ga je daarmee om?
We kennen allemaal de personen die de vreselijkste dingen hebben
meegemaakt. Die ondanks alles toch dezelfde lieve en warme persoonlijkheid
zijn gebleven zoals zij eerder al waren. Daar mag men groot respect voor
hebben.
Als de persoon wraakgevoelens en nijd in hun bast hebben zitten? Hun
aangedaan door andere personen en instanties? Dan is het alleen maar erg
voor de persoon in kwestie. De persoon wordt er mee wakker en gaat er mee
slapen en de omgeving laat je vallen. Ze hebben geen zin in die nare gevoelens.
Zo wordt men dus nog sarcastischer en eenzaamheid is hun deel.
Toch kan je soms door die opgebouwde muur heen breken want ook de sarcast
is gevoelig voor warme gevoelens al zal hij dat niet zo snel toe geven.
De sarcast die denkt de andere sarcast evekens in het gareel te helpen? Dat
gaat dan weer niet werken en vindt onbegrip op zijn van sarcasme druipende
woorden. De andere sarcast pikt dat van zijn leven niet.
Alleen de in vele vormen geplaagde persoon kan de sarcast helpen. Zeker als de
sarcast weet, wat de persoon tegen over hem meegemaakt heeft en weet hoe
deze persoon alom gewaardeerd wordt.
Dan pas spiegoloog, kun je de paden aanreiken waar je voor geleerd hebt om
de getergde persoon de juiste weg te laten bewandelen.

De optimist heeft van dit alles geen last omdat zijn glas altijd vol is. Als die
optimist al ergens mee zou zitten? Dan zijn het meestal kleine problemen die
makkelijk met steun van familieleden dan wel vrienden makkelijk op te lossen
zijn. Het belang van begrijpende familieleden en vrienden is dan van
onschatbare waarden en mag je blij zijn dat je die om je heen hebt.

 

 Vaktermen en of begrippen
Ik denk dat ik 18 jaar was en ging voetballen bij QSC te Wormerveer en kreeg
een plaats als rechtsback in het 13e
elftal.
De eerste keer in de kleedkamer vroeg ik; “Jongens, hoe gaat dit spel
eigenlijk?” Het eventuele ijs was meteen gebroken en een lachsalvo was mijn
deel. Zij dachten dat ik een geintje maakte, maar ik wist het echt niet.
Dat was dan ook niet zo een ramp want het hele elftal kon niet voetballen.
Onze tegenstanders waren bijna altijd oud 1e
elftalspelers en werden we dus
steeds met forse cijfers ingeblikt. Verliezen met 20-0 Kwam te veel voor.
De linksback en ik moesten de onophoudelijke stroom van aanvallers tegen
houden. Die Gasten waren technisch veel beter en 10 x rapper dan wij. Na het
18e
tegen doel punt verliet de keeper zijn doel en ging hoofdschuddend naar de
kleedkamer en bedankte gelijk voor de eer en ging korfballen.
In mijn glansrijke carrière als semiprof voetballer, met een loon per wedstrijd
van één kop slappe thee in de pauze, scoorde ik tweemaal. Eén keer in het doel
van de tegenstander wat dus de bedoeling was, zo ik later begreep.
Wat niet de bedoeling was dat ik scoorde in het eigen doel! Foutjeeeeeeee!!
Tikkie terug Eddie en bam dwars door het eigen net heen, vonden ze niet leuk.
Onze enige kracht en tevens een geheim wapen was? Meestal moesten we om
10.00 uur zondagochtend voetballen en creëerde wij over drijvende jenever en
biervelden om dat wij eigenlijk net klaar waren van het stappen tot in de late
uurtjes en bliezen wij de nog rijkelijk aanwezig zijnde alcoholische dampen in
de smoelen van de tegenstanders. Op tijd en op het juiste moment tackelen,
konden wij niet maar veel tegen spelers vielen om van de drank lucht en dat
werkte dus ook een beetje mee.

In de beginperiode van de losse ploeg kregen wij de meest uiteenlopende
klussen te doen. Bevobbeld bomen rooien in Hilversum, eerst de wortels
uitspitten en dan met de bijl de wortels door de midden hakken en kon de
kraan de boom verwijderen. Maandje werk voor een half bos.
Zo werd ik ook eens besteld voor een heiploeg wat dus met de hand moest
gebeuren. Een 50 kilo wegend heiblok met aan weerskanten forse handgrepen.
Niks werd mij verteld van jongens we gaan het zo en zo doen en moesten met
zijn tweetjes aan die niet zo dikke paal hangen om dat ding voor een deel de
grond in te wurmen. Dan kwam het heiblok er aan te pas en een redelijk
ervaren man en ik tilde gezamenlijk dat blok in de hoogte om die dan weer
neer te laten ploffen op de paal die vlotjes naar beneden zakte dan krijgt men
enige tegenstand want de paal komt in stevigere grond en vond de man tegen
over mij het nodig om hard op te tellen van een tot tien. Tja het zal wel! Dacht
ik. Toen de man tien brulde dacht ik dat we klaar waren. Neen, drie werf, neen,
de man brulde ook nog en tien met een hoed. Die Kerel is gek, met zijn gebrul
dacht ik, wat nou hoed? Ik zie hillegaar geen hoed. Wat ik niet wist is dat de
hoed staat voor een hengst toe en dan is het pas klaar.
Ik liet het heiblok los en de man kreeg in zijn poging om de hoed uit te voeren
zonder medewerking mijner zijds het blok op zijn linker poot gekletterd en was
niet blij met mij. Volgens mij zou het handiger zijn om die vaktermen te
bespreken, om deze ongein te voorkomen.
Zo moest ik ook eens naar de haven van Beverwijk om een Russisch schip vol
met pijlinktvis te lossen verpakt in langwerpige dozen. Niks werd mij verteld
wat mij te wachten stond. Hartje zomer en 26 graden meldde ik mij aan te
Beverwijk. Heb je een jas en handschoenen bij je? Ehhh, Nee. Tja, zei hij en
bracht mij naar een gat in het dek waar ijskoude vrieswalmen uit ontsnapten.
Daar moet je wezen, sterkte verder en klom de trap af naar beneden, het werd
steeds kouder en was dus op de bodem 26 graden onder nul. De dozen 50 kilo
en getransformeerd naar louter ijsblokken moest ik met blote handen op een
pallet plaatsen, zodat die volle pallet uit het ruim gehesen kon worden, dat ging
niet zo snel. Ik kwam tot het besluit dat elke keer als een pallet vol was ik met
een noodgang het ruim uit vluchtte en zo weer in 26 graden boven nul terecht
kwam om even bij te komen van de Noordpool kou.

De hele dag een temperatuurverschil van 52 graden overbruggen, doet het
humeur geen goed en dacht er sterk over, om te zeggen; “krijgt U allen het
lazarus! Ik ga naar huis!”
De ongeschreven wet der Losse ploegers was: A- en is tevens B- je begint aan
een klus en maak je die ook af, al wordt het 11 uur ’s avonds!
Plus dat ik de munten ook hard nodig had en dus de dag toch af maakte.
Meerdere keren ben ik daar nog geweest maar had dan een winterjas en dikke
handschoenen mee. Toen ik later besteker werd vroeg ik altijd bij bijzondere
klussen wat precies de bedoeling was en of er nog extra maatregelen nodig
waren en dat zo aan de knapen kon vertellen om vervelende verrassingen te
voor komen.

 

 Vergif bende
Net de rijbewijzen gehaald solliciteerde ik bij een kleinschalig bedrijf te
Zaandam die allerlei klussen deed. Bij Ketjen te Amsterdam Noord, 3
kiepwagens hadden ze in het bezit, een Scania, een Mercedes, een
International en een hijskraan, diverse jekkerhamers, 100 ponders zoals dat
heet.
De eerste dag de ruimte binnentredend waar de kiepwagens gestald waren,
zag ik dat de Internationaal vol met stevige deuken zat vooral op de motorkap.
Wat zal dat zijn? Daar kwamen we snel achter. Ik noem hem maar Flip, een van
de bazen van het algeheel, en startte fluitend de Scania, de Mercedes, alleen
bij de International waren er enige problemen te bespeuren. Die had dus geen
zin om te starten en waarschijnlijk te vroeg in de morgen. Nog steeds fluitend
sloot Flip accukabels aan van een lopende auto naar de deukenmachine. Hij
stopte met fluiten toen dit in zijn geheel niet lukte en liep rood aan in het
aangezicht, pakte vervolgens een lang stelige mokerhamer en begon in wilde
woede op de motorkap te beuken. Aha, vandaar die deuken dus. Ja wel hoor,
zoveel geweld kon de kiepauto niet verwerken en begon dan maar zijn motor
te laten lopen en net zoals zijn collegaas klaar om de meest giftige soorten afval
op te laden en dat wij dan mochten storten op de vuilnisbelt aan de
Diemerzeedijk te Amsterdam Noord, waar nu de wijk IJburg staat en zal niet

raar opkijken als er klachten komen van zwaar verontreinigde bodem waar de
wijk opgebouwd is.
Buiten de liter melk, wat eenieder per dag tot zich moest nemen, was er ook
een afdeling waar Cognac geserveerd werd. Menigmaal heb ik gezien dat uit
dat gebouw medewerkers strompelde happend naar adem en de frisse lucht
opzochten, voor zover die aanwezig was. Dan kregen ze een Konjakkie en gaan
met die banaan. Kortom een gezellig bedrijf waar je goed je centen kon
verdienen. Het pensioen bereiken was denkelijk bijna onmogelijk.
We hadden een klus om een klein gebouw te slopen en Flip maakte de muren
tot puin met kraan en ijzeren bal en de kleine muren die over bleven ging ik
met de jekkerhamer te lijf zodat er niks meer over bleef. Ik stond op zo een
muurtje de stenen weg te jekkeren en zag in mijn ooghoek dat Flip theatraal op
zijn gouden klokkie keek in de hijskraan gezeteld en in grote woede ontstak.
Het polshorloge stond stil! Hij stapte uit de kraan en stormde naar mij toe en
legde het klokkie op de muur en schreeuwde; “Ed, jekkeren, dat kreng moet
kapot!” en ik zette de bonkhamer op het klokkie en het klokkie was aan
duizend stukkies. Tja, U vraagt en wij draaien.
Flip was dus duidelijk niet voor rede vatbaar en ik besloot om maar wat anders
te doen. Ik kon beginnen bij Arie Knap te Krommenie die hoofdzakelijk rollen
zeil voor de Lum reed, nu de Forbo geheten.
Ik nam de bakwagen over van Cees Ris senior om gas en zuurstof flessen te
rijden in de Zaanstreek en Spaarndam. Dat was achteraf gezien een mooie klus,
niet te ver weg en altijd op tijd thuis. Eerst naar Spaarndam en dus verplicht
met de pont van Buitenhuizen. Vanwege de gevaarlijke stoffen die ik aan boord
had, dat was geen straf. Tijdens het wachten op de pont zat ik bij Sjoerd de
uitbater van een kleine houten koffietent aan de rand van het Noordzeekanaal.
Sjoerd tapte een geweldig bakkie koffie en in de winter had hij subliem
gemaakte snert, waar ik wel de harige stukkies varkensvlees en vellen terzijde
lag. Na Spaarndam ging ik op het gemakkie de Zaanstreek in om vervolgens de
pont te nemen naar Amsterdam Noord om bij de firma Loos de lege flessen in
te leveren en weer volle te laden voor de volgende dag. Helaas, het mocht zo
niet meer met het handje laden en lossen, er moesten kooien om de flessen
heen en een kraan om de boel te laden en lossen.
Dat was voor Knap een te grote investering en ik werd rollen zeil rijder. De 100
tot 250 kilo wegende rollen moest je met het handje lossen. Elke rol op vangen

op een versleten autoband en vervolgens met een steekkar door soms mul zand
van een bouwplaats verder vervoeren.
Tja, ook dat is even wennen en wordt het ook weer routine. Dat Arie Knap de
boel zelf nog regelde viel het allemaal best mee. Toen kwamen de
gepromoveerde oud Chauffeurs in de planning en dat werd er niet leuker op.
Gepokt en gemazeld in het transport wezen vergaten zij gemakshalve dat een
hele hectische dag met te veel adressen het best afgewisseld kan worden met
een min of meer makkelijkere dag. Dat werden dus 5 hectische dagen en als je
5 adressen over hield omdat het gewoon te veel was op een dag, dan kreeg je
die de volgende dag er gewoon weer bij en zoek het maar uit. Door routine en
het kennen van je hoek in Nederland wat je moest afreizen, kwam je een heel
end. Ik begon in Delft en eindigde na een ronde in Utrecht, te veel hooi op den
vork. Als alles meeliep dan kwam je redelijk op tijd fluitend bij je laatste klant.
Het transport kan je niet in een hokkie stoppen, van zo en zo laat ben je daar.
Helaas de meeste transportbedrijven handhaven die zelf bedachte regel en ik
blijf volhouwen, dat het niet kan, zoals men nu denkt.

 

 Vervelende fluiter
Er kwam in de Knollendammerstraat en heuse schilders ploeg. Zij moesten in
opdracht van de huiseigenaren te Wormer de meeste huizen weer van een
nieuwe verfjas voorzien. Dan konden ze de huur met een dubbeltje verhogen
naar 3 gulden per week. Toen begon dat gekloot en gemanipuleer al. Nu is dat
opgelopen naar meer als een derde van je inkomen, alleen al om de achterlijke
huurprijzen op te hoesten durven ze er ook nog servicekosten aan te
verbinden!! Van 150 tot 200 euro en gaat het bijna naar de helft van je
inkomen dan hebben we het geeneens over de rest wat maandelijks betaald
moet worden. Het klinkt iet wat dramatisch allemaal maar de instanties die bij
jou zorgen voor een bijna lege portemeknip. Ik blijf ‘t boevenbendes
vinden.
De Schilders schilderden lustig verder in onze straat en bij elk huis die aan de
beurt was kregen de schilders koffie met koek, waarvan de huisvrouw blij was

dat alles er weer knappies uit zou zien. Werkdruk??? Dat bestond bij deze
verflustige niet. De een zong opera-aria’s op het dak en de ander liep constant
te fluiten. Één fluiter viel erg op. Een best aardige man maar zijn zenuwachtig
gefluit werd niet beloond met een daverend applaus. De meeste
Knollendammer straters wensten dat de man zijn fluitje in zou slikken. De man
had een roodachtig gelaat doorkruist met licht blauwe strepen te vergelijken
met een fors gezicht bedekkende blauw geaderde wijnvlek. Wat er meestal op
duidt dat de eigenaar van zo een aangezicht best wel een borreltje lust. De man
was vriendelijk en men liet de man lustig fluiten. Tini, de vrouw van mijn broer
Ton, wilde ook het huis van binnen geschilderd hebben maar dat was een
tiental jaren later en gingen verf halen in een klein winkeltje te Wormerveer en
bij het aan prijzen van zijn verf kwam het gesprek op de Knollendammerstraat
en zei de man, Ja, ik heb ook nog mee geholpen om die hele straat te
schilderen, waarop ik weer te vlug zei; Ja en er was ook een zeer vervelende
fluiter bij die op je zenuwen werkte, kanonnen wat een vervelende fluiter! Ik
kreeg een knietje van mijn broer in de rechterknieholte. Het was bar en boos
ging ik verder wat had die man een zenuwlijders fluitje. Toen ik nog een keer
een knie in mijn knieholte kreeg begreep ik het pas. Deze beste Man was
dezelfde persoon, die als irritante fluiter overkwam. Ik wist niet hoe snel ik
weer naar buiten moest komen en wilde terplekke mijn excuses aanbieden
maar had daar de moed nog niet voor en Broer Ton wreef dat ook nog eens
lekker in. Man dat is die fluiter, die heeft nou zijn winkeltje hier, ik gaf je nog
een trappie in je knieholte.
Nu zou ik graag willen dat het zingen en fluiten weer terugkwam want je hoort
nagenoeg niemand meer zingen en fluiten. Ook zie je geen kinderen meer
buitenspelen en een van de lach schaterend mens is een zeldzaamheid
geworden. Toen deed de mens gewoon zijn werk waar hij voor betaald kreeg
en had ook tijd voor echte ontspanning.
In deze tijd waar de werk druk gewoon te hoog is en man en vrouw elkaar soms
alleen in het weekend zien en soms ook nog geeneens zijn we het zingen en
fluiten volledig verleerd en lopen de meeste mensen met zure baklappen rond
waar geen lach meer van af kan, laat staan fluiten.
Grote broer houd je in de gaten, Big Brother is watching you, en straks als de
bankbiljetten en munten verleden tijd zijn en er alleen nog digitaal geldverkeer
overblijft wat ze maar al te graag nu al willen dan is het hek van de dam en is er
totale controle over de gewone mens.

 

 Verveling. (Lang verhaal U zijt gewaarskouwd)
Mwwhhooo, dat ken ik mij eigenlijk niet zo goed voorstellen. Ja, vroeger op de
lagere school verveelde ik mij te pletter en had eigenlijk wel wat beters te
doen, als die voor mij onzin lessen. Oke, je hebt daar rekenen en taal geleerd
en zeer belangrijk, lezen!
Als slagroom op den taart werd er ook aardrijkskunde en geschiedenis gegeven,
wat ik bar interessant vond. De rest van de leerstof mochten ze van mij in de
school kliko flikkeren.
Ik was 14 jaar toen ik de VGLO kon verlaten en aan het werk ging. Voor mij een
verademing en heb medelijden met de jeugd van nu met het percentage, die
ongeveer dezelfde instelling hebben zoals ik dat had. Zij moeten (verplicht) tot
hun 18e
in de schoolbanken vertoeven. Komen dan in leerfabrieken terecht wat
veels te groot is opgezet. De leerkrachten krijgen elk uur weer een nieuwe
stroom van leerlingen en weten absoluut niet hoe Pietje of Grietje heet en al
helemaal niet hoe die koters ongeveer in elkaar steken en als er met sommige
leerlingen problemen zijn, dan denkt de leerkracht, het zal mij worst wezen. Je
doet je best of je doet het niet en zoek het verder maar uit.
Die leerkracht wordt gebombardeerd met achterlijke regeltjes. Rechtstreeks
bedacht door de directie die alleen maar denkt wat levert het meeste poen op
in deze school met 1500 leerlingen? Zulke fabrieksscholen zijn alleen goed voor
die leerling die ongeveer weet wat die wil en beschikt over een soepele spons
die moeiteloos de gegeven informatie opzuigt. Voor de andere lijkt het mij een
drama.
Ondertussen merk ik dat wij ietwat afdwalen van het onderwerp, verveling! Je
hoort weleens, de muren komen op mij af!!! Ik vind het niks als ik thuis ben en
ik wil der uit en andere dingen beleven. Tja, die muren blijven echt wel staan
en vallen niet zomaar om laat staan dat ze op je afkomen en snap dat niet zo
erg.
Toen mijn moeder nog leefde en in het bejaardenhuis zat kon ik dat enigszins
begrijpen. Nu komt men pas in een verzorgingshuis als je al halfdood bent en
dus geheel afhankelijk van verzorgend personeel. Dat personeel is ook
gebonden aan echt achterlijke regels, bedacht door harteloze figuren die alleen
de computer geloven want die zegt het. Te waanzinnig voor woorden, er wordt
gedacht en gehandeld in minuten!! Zoveel minuten om een bejaarde te

wassen, zoveel minuten om de bejaarde op de pot te laten zitten, één minuut
over de tijd en wij rukken de bejaarde van de pot af! Bent u nou helemaal
belazert bejaarde, 60 seconde verspilt!!! Mede daardoor en het geheel
afhankelijk zijn van hulp vervelen deze mensen, die hun ferme steen hebben bij
gedragen aan de maatschappij, zich te pletter zij kunnen dus geen kant op en
moeten afwachten wanneer hun steunkousen aan of uitgetrokken worden, het
pilletje wordt gebracht. Het ontdooide voer en verwarmd in de magnetron,
wordt gebracht en derhalve bijkans niet te vreten is. Men serveert dat tussen
12 uur en 13 uur een beetje normaal mens heeft dan nog geen trek in een
warme hap. Maar de organisatie vindt dit makkelijker en komt beter uit in hun
mierenneukersstrategie omgezet in minuten wat dan weer winst oplevert in
tijd en geld. Hoe de hulpbehoevende dat vindt? Tja, die moeten gewoon hun
bakkus houden en het er mee eens zijn, wat wij bedacht hebben.
Vergelijkbaar is de politiek die het gewone volk openlijk belazerd, slikken of
stikken is het nu en men doet daar erg weinig aan. Met dit verschil dat het
gezonde gewone volk nog mobiel is en beslissingen kan nemen in zijn of haar
voordeel. Morgen ga ik naar mijn zuster in Maastricht en volgende week ga ik
naar mijn broer in Groningen, enzovoortelijk.
Dat kunnen de eerdergenoemde hulpbehoevende niet en eigenlijk kunnen zij
helemaal niks. Ik vind dit mens onwaardig hoe er soms met deze mensen wordt
omgegaan. Aan het personeel ligt het niet ik heb met eigen ogen gezien hoe ze
omgingen met de betreffende bejaarden in “D’ acht staten” te Wormerveer.
Groot respect heb ik voor die meiden die buiten de achterlijke regeltjes om
opgelegd door onwetende ezels toch nog enig plezier brachten aan de
bewoners. Officieel waren zij dan in overtreding en zou hun baan op het spel
staan!!!!! Ja hoe verzin je zuks??? Welke klootviool van de onderste plank
verzint het om een medewerkster te veroordelen om wat plezier te verschaffen
aan oude mensen die toch al zoveel niet meer hebben???
Ik loop nu in mijn onderbroek want de boven broek blijft maar afzakken bij het
zien en horen van zoveel onrechtvaardigheid. Normaal ben ik positief en
optimistisch ingesteld maar hier kan ik beslist niet tegen en hoop dat de
bedenkers en regelateurs van deze narigheid hetzelfde tegenkomen als ze zelf
bejaard en hulpeloos zijn. Het zal dan te laat zijn om dat recht te trekken en het
enigste wat ze dan nog kunnen doen is hun kinderen laten weten dat ze het
verkeerd hebben gezien en hopelijk een van die kinderen invloed heeft om hier

wat aan te doen en het uiteindelijk weer naar het normale weet terug te
brengen.
Als ik eraan toe zal zijn en in een verzorgingstehuis opgenomen moet worden?
Met een waanzinnig minutenstelsel zoals dat heden nu aan de orde is dan hoop
ik dat ik net daarvoor ga slapen en niet meer wakker wordt.

 

 Waar zallen we het nou eens over hebben
Soms heb ik de behoefte om een potje slap te ouwehoeren en zoals de
weerman ons herhaaldelijk tracht duidelijk te maken dat er overdrijvende
wolkenvelden morgen te zien zijn met hier en daar een bui kijkt u niet vreemd
op. Als in een van die buien sneeuw valt met hier en daar een fikse hagelbui
met hagel ter grootte van tennisballen nederwaarts vallen, afgewisseld met
forse hemel oplichtende bliksemflitsen. Hoedt u voor hersenschuddingen en
zet bij voorkeur een helm op uwer hoofd. Ga niet bij water of bij een boom
staan om te schuilen want juist deze elementen der natuur trekken de bliksem
aan. In de auto zit u redelijk veilig ware het niet dat er gelijktijdig een storm
opkomst is met zo goed als orkaankracht en u de kans loopt om met auto en al
verpletterd te worden door hier en daar omvallende bomen.
U heeft nog een uur en 4 minuten om te hamsteren bij de plaatselijke winkels.
Wij hebben inmiddels code pimpelpaars ingevoerd en raden u met erg veel
klem aan om thuis te blijven om zo verwondingen of erger te vermijden en de
schade tot een minimum te beperken.
De sirenen die wij maandelijks op maandag testen op het tijdstip ter twaalfde
uren, zullen wij bij calamiteiten non stop laten loeien. Dit om bij de bevolking
erin te hameren de ernst van de situatie terdege in te zien. Als de sirenen gaan
loeien, onthoud u dan van seksuele bedrijvigheden. Uw alertheid en oplettend
vermogen is dan verplaatst naar de onderlichamen. Als er een boom omvalt op
uw spelletjes slaapkamer dan zou er zomaar een catastrofe plaats kunnen
vinden. Het bed, met daarop uw op elkaar gelegen lichamen, komt terecht
door de omvallende eikenboom in de benedenverdieping en als een boom valt,
dan valt die ook en houdt er geen rekening mee dat er mensen in zijn val wijdte
daarin kunnen bevinden.

Dus met de pimpelpaarse code, stellen wij tevens een seks- en slaap verbod in.
Overtredingen daarvan kan leiden tot gevangenisstraf of fikse boetes. Nu wij
het daarover hebben, is de veiligste plek om te overleven de gevangenis te
Westzaan, van alle moderne gemakken voorzien. De gevangenen die daar
zitten verlenen wij in deze noodsituatie gratie. Naar ons weten en hoogste
vermoedens zal niet een gevangene deze in de schoot geworpen gratie
weigeren en er massaal vandoor gaan. Het zal ietwat aan de krappe kant
worden maar wij denken alle inwoners van Zaanstad daarin onder te kunnen
brengen. We hebben al 50.000 stapelbedden van 4 hoog besteld en denken zo
het bijkans wurgende probleem in zijn geheel op te lossen. De cipiers aldaar
zullen geen rammelende sleutelbossen laten horen daar de celdeuren wijd
open zullen staan en de Zaankanter vriendelijk zullen bejegenen en drie
maaltijden per dag verstrekken.
Dan is het droog afwachten tot deze extreme weer typen overwaaien naar
Engeland om de Britten op hun beurt te plagen met algeheel ongemak. Wij dan
weer huis en haard kunnen betreden om eventuele schade te claimen bij de
verzekeringsmaatschappijen en trekken wij het verbod op slapen en seksuele
escapades uitvoeren volledig in en kunt u rustig uw tweepersoonsbed aan
bonken bonken. Wij kijken door de wijd gespreide vingers heen als u dat ook
opgeeft aan de desbetreffende verzekeringsmaatschappij. Daar wij blij zullen
zijn dat er maar weinig mensenlevens verspild zijn en de schade behoorlijk gaat
mee vallen.
Aldus opgesteld door de Gemeente Zaanstad, ambtenaar Piet Paniek.

 

-84- Mijn gezin, mijn allessies
3 Maart 2008 - 11.57 uur
Op die datum en exact op dat tijdstip voltrok zich het drama dat Riet, mijn
vrouw, haar leven alhier verwisselde voor een bestaan in het aldaar.
Januari 2008. Na een feest bij Café “De Kroon” zat zij ‘s nachts recht op in het
bed. “Wat ik nu heb, heb ik nog nooit meegemaakt, zoveel pijn in de buik
streek”. Riet was geen piep juffrouw, eerder een taaie tijgerin en klagen was
niet haar ding.
“Dan gaan we nu naar Zaandam” zei ik. “Nee, laten we morgen maar kijken”,
zei Riet. Wist of voelde zij al dat het al te laat was?
De volgende dag na de echo in het Ziekenhuis, kregen we al snel het onheil
bericht. Het was foute boel, de darmkanker was al door haar hele Lichaam
uitgezaaid.
In de bijna twee Maanden die verstreken nog nooit zoveel koffiegezet voor de
vele bezoekers. Toen leerde ik pas echt het karakter van Riet kennen. Zij
presteerde het, om het merendeel van de bezoekers op hun gemak te stellen.
We weten bijna allemaal hoe het is om met lood in de schoenen op bezoek te
gaan bij iemand die op zijn laatste endje ligt.
Waar moet je het over hebben? Er is dan niet zoveel belangrijks meer om te
vertellen als alleen te luisteren naar de persoon waar het om gaat, is dan
belangrijk.
Na de mededeling van de artsen; “Mevrouw, wilt U nog Chemokuren? En
bestraling?” “Zal dat helpen dokter?” Zei Riet. ”Misschien wint u 2 maanden”,
zei de Dokter. “Dan Dokter! Nemen wij enige flessen wijn en een sigaretje en
wordt het toch nog gezellig”. (Gezellig he, was een stopwoordje van haar.)
Voor Riet werd het elke Dag een soort verjaardag en lulde het end uit en de
door haar, op hun gemak gestelde, vele bezoekers, beleefden het (feest) met
haar mee. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat verwerkten wij een niet
aflatende en goed bedoelende stroom bezoekers, waarin ik soms dacht
“mensen donderstraal nou es een keertje op”, om mij onmiddellijk te schamen

voor deze gedachten gang. Toch was dat niet zo vreemd, als je bedenkt dat je
ook ‘s nachts bezig was om diepe gesprekken met haar te voeren en zij gretig
terugblikte in het verleden.
Zo vroeg zij zich af,
waar heb ik dit warme
medeleven van de
mensen verdiend? Ik
kon alleen het
volgende bedenken: Je
was open en eerlijk en
in die 26 jaar in De
Vishandel, eerst bij
Ome Henk Hildering
en later bij Jan
Molenaar was je een
vriendelijke medewerkster voor alle klanten, van allerlei pluimage.
In de tijd van de Amstel taveerne, was je voor de Homo en lesbische een grote
steun en werd daar gewaardeerd, als een liefde volle Zuster, om dat het zo
gezellig was.
De tijd dat je vrijwilligster was in het Ziekenhuis te Zaandam en iedereen kon
geruststellen die voor een operatie stond, omdat je zelf al 30 keer geopereerd
was.
Je omgang met mensen, rijk en arm, begaafd en minderbegaafd. Het maakte
jou niet uit. Je wilde alleen maar vriendelijk zijn zoals je was en hulp bieden
waar dat maar kon en soms kon dat geeneens, maar flikte het toch.
Onze karakters waren behoorlijk verschillend wat soms wel een botste. Jij
bruisend van energie en overal naar toe wilde waar reuring te beleven was. Jij
hield van Frans Bauer, Koos Alberts en andere Neerlands talige figuren.
Ik hield van rust, opera, licht klassieke muziek en schaken, voor jou allemaal te
tam.
In Avenhorn, had ik een mooi klein boerderijtje gezien, ook nog betaalbaar en
nam je mee voor een ritje, in de hoop dat je dat ook mooi zal vinden?
O, wat een lief en gezellig boerderijtje, waren Jouw woorden, maar ik wil daar
niet wonen en zou gek worden van de stilte…Tja, dat ging dus niet door.

Onze Zoon Charlie kwam op dees aardbol en nadat hij was gewassen door de
Zuster zat hij op mijn schoot en keek mij aan met zijn helderblauwe ogen en
dacht “Zo Man, dan ben jij dus mijn vader” en ik dacht “Ja joh, en je Moeder
ligt daar nog na te kreunen met je negen pond wat zij even moest baren”.
Ondanks dit wonderlijke gebeuren, was ons begrip voor elkaar nog niet ten
volle aanwezig en na veel vallen en opstaan, werd dat steeds beter. Nu we dat
begrip wel hadden en de laatste twee weken steeds zwaarder werden in de
wetenschap dat je gewoon je vrouw gaat verliezen en de dag en een deel van
de nacht gewoon blijft door donderen, raak je de stabiliteit enigszins kwijt.
Je gaat de verkeerde antwoorden geven en wordt wat sjaggerijnig naar de
bezoekers toe. Het was gezellig en er werd gelachen, voor mij was er niks meer
om te lachen. Af en toe ging ik naar buiten om een potje te janken en dacht
wat een klotezooi. Om dan weer lachend als de beroemde boer met kiespijn
weer een verse pot koffie te zetten en weer een fles wijn voor Riet opentrok en
maar weer een broeder (Jan in de zak) maakte (dat was een lievelingskost voor
Riet).
250 personen bij de condoleance in het pand
van Esther en Vincent te Wormerveer.
250 personen bij de begrafenis van Riet op de
Noordster.
Riet je kan nooit meer zeggen dat je niet geliefd was, in Wormerveer en
omstreken.

 

Zoon Charlie
Ons mooiste geschenk, ik zie hem nog uit Riet komen en hij vertikte het om
adem te halen en de verloskundige moest hem een paar klappen op zijn kont
geven om de ademhaling te laten beginnen, tot onze opluchting begon hij te
ademen.

Eigenlijk vond hij het wel goed in die warme baarmoeder, wat moet ik dan in
die kouwe troep, waar je ook nog met geweld ademen moet en later nog meer
moet. Ik vond dat hij eigenlijk wel gelijk had en we werden vanaf het eerste uur
vriendjes. Eerst was hij zeer belangrijk voor Riet en ik liet dat begaan en was
niet happig om zijn stinkende luier
te verversen en gelukkig liet Riet
dat niet toe. Je ziet dan een over de
vloer kruipend kereltje die overal
met zijn jatjes aankomt zodanig dat
na de vele waarskouwingen dat de
potkachel “auw” is en dan toch in
een moment van onoplettendheid
zijn jatje aan de potkachel blijft
kleven. Narigheid alom met vele
bezoeken aan het Rode Kruis
Ziekenhuis te Beverwijk om het
jatje weer enigszins normaal te krijgen. Hij heeft nu nog een litteken in zijn
hand.
Je zoon gaat naar de kleuterschool en ziet dat het samenzijn met zijn mede
kleuters goed verloopt. Dan de basisschool en gaat opletten of hij niet gepest
wordt want dan is het optreden geblazen. Neen, zoonlief ontwikkelde zich als
pester en dat pikte ik ook weer niet en in beeldend Jip en Janneke taal wist ik
hem te overtuigen dat dit niet zo goed was en daar later spijt van zal krijgen.
Dat had hij goed opgepakt en nam de halve school mee naar huis om de goed
gevulde koelekast plus koektrommels te plunderen en die waren plotsklaps
leeg.
‘s Middag wilde Charlie cola uit de koelekast pakken en die was leeg!!!! Wat is
dit vaders? Tja, als je de halve school meeneemt dan gaat het hard en morgen
kunnen we pas de koelekast weer aanvullen, ook die les begreep hij.
Op de latere scholen vertoonde hij dezelfde desinteresse als zijn vader en vond
het eigenlijk niks en wist ook nog niet wat hij nou eigenlijk wilde. Totdat hij met
mij mee ging op de vrachtwagencombinatie voor twee dagen naar België. Dat
wil ik ook wel, vrachtwagen Chauffeur worden, ken je beter niet doen man zei
ik en probeer een goed vak te leren. Hij is nu toch vrachtwagen Chauffeur.

Paar jaar later toen hij het uitgaansvirus te pakken had en mij soms tot lichte
wanhoop dreef, waar zit die snuiter nou weer, hij had allang al thuis moeten
zijn. Hij was op stap met Roos, Melanie en Kelly en zaten ergens in de Noord en
om 3 uur in den nacht werd ik gebeld. “Pa we kunnen niet weg, geen bus, taxi
of trein.” Tja, wat doe je? “Ik kom eraan.” De badjas aan gehesen en in de
pantoffels gestapt en zo in de auto om de feestgangers op te halen. Ik vond het
niet nodig om te douchen en aan te kleden daar was ik nog te slaperig voor. Op
routine zoefde ik naar het adres alwaar de jeugdige feestgangers zich
bevonden. De meiden vonden mijn outfit hilarisch en zoon Charlie dacht; “Pa
wat flik je me nou?” Nu kan hij er nog steeds om lachen.
Het maakt niet uit hoe je eruitziet. Je helpt elkaar in goeie en slechte tijden en
daarom houden wij van elkaar en ben heel blijd met mijn kinderen.
Die inmiddels volwassen zijn. Mijn skone dochter Sjak heeft Charlie op het
gezinspad geholpen en mijn klein dochter Melissa heeft weer geholpen om
Charlie het besef te geven dat hij een belangrijk deel uitmaakt in haar
opvoeding. Wel met verstand en gevoel wat hij van Riet en mij heeft
meegekregen en ik als opa zijnde mocht ook een kleine steen, doch zij het een
iet wat idiote steen, bijdragen om Melissa te brengen tot wat zij nu is, een
jonge knappe meid, met het hart op de juiste plek. Tja, wat moet je dan nog
meer?
Je ziet een deel van Riet en mij opgroeien en terecht komen bij de juiste
personen die deel uitmaken van het gezinnetje; Sjak, Charlie en Melissa. Wat je
gerust als een warm en veilig nest mag beschouwen.

 

Mijn Skone Dochter Sjak

Hier moet ik dubbel oppassen met wat ik zeg en ga maar een potje slijmen.
Niet verder vertellen hoor, want het is een Kut Wijf!!!!! Daar zeg ik niks ernstig
mee zij mag zich vrouw noemen en ook zij bezit een vaginale spleet zoals de
meeste vrouwen dat hebben. Sjak behoort naar mijn weten tot de zeldzame
groep vrouwelijke wezens die niet zeurt of onbegrijpelijke dingen verlangt.
Zij houdt bevobbeld niet van winkelen een weelde voor de man die bij haar
mag wonen en een grote zeldzaamheid op dees Wereldbol. Des zondags

betreed ik altijd een huis waar een relaxte sfeer hangt. Tot mijn grote
blijdschap zie ik hoe ontspannen Sjak en Charlie met elkaar omgaan en ook
Melissa is daardoor ontspannen.
Misschien slachten ze elkaar af als ik weer weg ben? Lijkt me stug. Geen
gescheld en gevloek of geschreeuw in het restaurant “Vreet maar raak voor
een knaak.” Veelal zijn er hordes jongelingen aanwezig van 18 tot 20 Jaar. Ook
hun zoeken steeds weer enkele dagen per week de relaxte sfeer op en kunnen
hun zelf zijn in huize Sjak en Charlie. De jongelingen respecteren wijselijk de
weinige regeltjes die daar gelden. Dat zegt veel over Sjak en Charlie. Beide
veroordelen ze niemand, hoogstens een enkele keer wordt er een wijze raad
door beide gegeven zodat de jongelingen dat in hun zak kunnen stekken en er
wat van leren. Je ziet ook, dat deze jongelingen een goed karakter hebben en
indien nodig aan alle kanten willen helpen zoals dat in hun vermogen ligt.
Inmiddels mag ik deze licht gestoorde jongelingen als mijn vriendjes
beschouwen en mijn vriendjes en ik betreden nooit met tegenzin het pand op
de Fresiastraat. Ook hun zijn al besmet door de loodzware gestoordheid wat bij
Sjak, Charlie en Opa Ed hoort.
Mede dankzij het karakter van Sjak is dit alles mogelijk. Zij komt uit een gezin
van elf personen en is dus wel wat gewend. Ook zij is in staat om in de sloot te
springen om een kind of dier te redden.
Sjak ik hou van je! Je bent een top wijf, klotewijf, trut uit de polder!
xXXx

 

Mijn klein Dochter Melissa
Ik zie nog de poppenkast voor mij die haar moeder Sjak voor haar gekocht had
en ik met Charlie de meest achterlijke toneel stukken opvoerde in die
poppenkast. Waarbij de poppenkast poppen eigenlijk geeneens niet meetelde
en zag mijn klein dochter brullen van het lachen.
Als opa zijnde is er niks mooier om te zien dat je kleindochter zich uitermate
vermaakt door onzin en absurde humor. We gooiden er nog een scheppie
bovenop van ultieme achterlijkheid en resulteerde dat er steeds meer

vriendinnetjes kwamen kijken dat bracht met zich mee dat wij de toen al
enigszins verwende koters in volle zalen moesten vermaken. Wij deden dat
gratis en geheel voor niks.
Later moest ik 4 dagen oppassen zoals dat heet Sjak en Charlie gingen voor vier
dagen naar Valkenburg naar Hotel-Café “het Haantje” en Melissa vroeg; Opa
mogen mijn twee vriendinnetjes hier slapen? Ja wel hoor, maarrr!! Ehhh, waar
moeten die meiden dan maffen? Nou opa dan ga jij in mijn bed en mijn
vriendinnetjes en ik in het grote bed. Oké wijffie, en des avonds zag ik in haar
slaapkamer een stapelbed met een trappetje naar het bovenbed en wist
daarop te klimmen. Die Meiden hadden lol tot 2 uur in de nacht en toen het
rustig werd in huize Sjak en Charlie en de Meiden in slaap waren gevallen
moest ik nodig pissen en klom via dat trappetje naar beneden maar dat
trappetje zat niet vast aan dat bed en schoof door mijn gewicht naar de
linkerzijde en flikkerde keihard op de met zeil bedekte vloer. Het viel nog mee
ik had niks gebroken zak maar zeggen. Na de blaas geledigd te hebben dook ik
in het onder bed waar allerlei troep lag en kon me niet skelen. Beter als de
bovenkant met zijn wankele trappetje, een gewaarskouwd mens telt voor
twee. Des Ochtends had ik voor die meiden mandjes met brood neergezet met
een sappie, een kist met diversen soorten thee, hatsikkiedeeee. (Rijmt.) Een
zachtgekookt eitje, alles versiert met kleurige servetten. Geleerd van Riet. Die
dat zo prachtig een tafel versieren kon. Een van die meiden zei later dat zij daar
leuke herinneringen aan beleefd had, wat mijn ego weer deed opzwellen. Toch
was ik weer blij dat Sjak en Charlie na vier dagen weer terugkwamen en zo mijn
eigen gang weer kon gaan.
Melissa is nu 18 jaar en een knappe meid geworden al vindt zij zelf van niet. Zij
weet haar geraffineerd op te maken en haar haar in allerlei kleuren te
veranderen gelijk als de kameleon die willekeurig van kleur kan veranderen
zoals de natuurlijke achtergrond vereist. Zoals een echte vrouw betaamd is zij
niet zo snel tevreden met haar uiterlijk. Ik ken lullen als bruggemans het komt
niet, zoals bij de meeste vrouwen, bij haar over als waarheid zijnde. Ook hier
weer misplaatste twijfel en onzekerheid.
Kort om de Jongen die zich straks de Man van Melissa mag noemen. Hij mag
zich gelukkig prijzen. Ga haar niet slaan! Want opa Ed sloopt je volledig.